Na de ontzetting over de verschrikkelijke gebeurtenissen in Zaventem en Maalbeek probeert België, zo goed en zo kwaad als het kan, weer aan te knopen met de normaliteit. In het algemeen zijn het de bevolking en de overheidsdiensten die België recht houden, ondanks de voortdurende besparingen die hen treffen. Al jaren klagen de vakbonden van het hele luchthavenpersoneel de veiligheidsproblemen in Zaventem aan. Onder druk van het winstprincipe werd dit steeds genegeerd.
Dergelijke aanslagen werpen een nieuw licht op het functioneren van het staatsapparaat en de diensten die verondersteld worden om de bevolking te beschermen. Een eerste vaststelling dringt zich hier op: de sterke toename van politie en leger in onze straten en op gevoelige plekken heeft op geen enkele manier een aanslag kunnen verijdelen. Het nieuwste toezichtsrapport van de Comité’s P en I, heeft veel kritiek op de werking van de centrale dienst Terrorisme van de Federale politie die de informatieverwerking niet aan kan.
Tegelijkertijd hebben de diensten die terrorisme moeten bestrijden nauwelijks leden die Arabisch spreken. In plaats daarvan zet minister van binnenlandse zaken Jambon alles op het samenwerkingsakkoord tussen zijn diensten en de Marokkaanse politie. Als gevolg hiervan werken in onze wijken nu (meer dan ooit) politiespionnen in burger, van de Marokkaanse dictatuur.
De regering
Eerlijk gezegd vreesden we dat deze rechtse regering erin zou slagen om deze tragische gebeurtenissen te misbruiken door een vals gevoel van eenheid te creëren en elk protest tegen hun beslissingen te verbieden onder het mom van “strijd tegen het terrorisme”. Zo was het gebeurd in Frankrijk na de aanslagen in Parijs. Maar zelfs daar was ze niet toe in staat. Naar goede gewoonte probeerden de vele Belgische beslissingsniveau’s elkaar de hete appel door te spelen. Er was de farce van het “geweigerde ontslag” van de ministers Geens en Jambon. Met het ontslag van de minister van Mobiliteit, Galant, probeert de regering zich af te schermen van verdere kritiek. Ze doet een ‘zekering’ springen om een algemene kortsluiting te vermijden. Op de achtergrond bleef het burgemeestertje van Antwerpen haat stoken. Helaas trapte ook Yvan Mayeur, de PS burgemeester van Brussel in de val om een communautair oorlogje te voeren. Bovenop kwam dan nog het Panama-schandaal en de rol van staatsbank Dexia daarin. De regering is niet versterkt, maar verzwakt uit deze crisis gekomen. Het veelvoud aan parlementaire commissies dat de laatste weken in leven werd geroepen, wijst op een regering in het defensief.
De begrotingscontrole
Er was een gat ontstaan van 3,8 miljard in de voorziene begroting. De regering besliste om de besparingen te beperken tot 2,35 miljard en het begrotingsevenwicht te verschuiven naar 2019 in plaats van 2018. Eerste slecht rapport dus, maar blijkbaar mag een rechtse regering meer dan een andere; ook Europa roerde zich niet. De werkloosheid dan: herinner u de jobs, jobs, jobs die Michel beloofde. Op papier zouden er 32.000 werklozen minder moeten zijn, maar het ABVV heeft becijferd dat dit onzin is. Als men rekening houdt met de tienduizenden geschorsten, die verschoven zijn naar een ander soort uitkering of gewoon niets meer hebben, zijn er net 12.000 werklozen bijgekomen. Voorspelbaar reageerde deze regering hierop door nieuwe geschenken uit te delen aan de patroons en de bevolking daarvoor te laten betalen. Deze maal was het minister van werk Kris Peters die de spits afbeet van de sociale afbraak met een aanval op de 38-uren week, de betaalde overuren en op de pensioenen van de ambtenaren. Tot daar voor de CD&V die zogezegd de sociale rol zou spelen in deze regering. De patroons zullen dank u zeggen en dan hun winst versluizen naar Panama of gelijkaardige oorden. Net als in vorige gevallen zal dit de problemen verergeren in plaats van ze op te lossen. Je bouwt geen bloeiende economie op een sociaal kerkhof.
De reacties
Natuurlijk reageerden de vakbonden scherp op deze nieuwe aanslag op onze verworvenheden. Terecht haalden zij de voorbeelden aan van leger en politie die in deze moeilijke tijden hun werk hebben gedaan en nu door de regering beloond worden met een aanval op hun pensioenrechten. ACV voorzitter Leemans was bijvoorbeeld heel scherp, nog voor de regeringsplannen helemaal duidelijk werden. Maar wacht eens: was het niet het ACV dat geweigerd heeft om deel te nemen aan de acties die het ABBV probeerde op te zetten (veel te schuchter dat is waar) tegen dit nefaste regeringsbeleid? Is er een beter bewijs mogelijk dat het niet zinvol was “nu alles op het overleg te zetten”. Een grondig zelfonderzoek bij de vakbonden is nodig. Als er nieuwe acties worden opgezet dan moet het de bedoeling zijn om te winnen, niet om ons te begraven in de zoveelste overlegronde.
Het alternatief
Bovenal is er een politiek alternatief nodig. Het is niet voldoende om enkele slimme ideeën te hebben. We hebben ook niet eerst nieuwe ideeën nodig. Het zijn net de oude ideeën van het socialisme die we opnieuw moeten ontdekken. Twee oude knarren, een van in de zestig en de ander zelfs in de zeventig, bewijzen hoe het anders kan. We hebben het natuurlijk over Corbyn in Groot-Brittannië en Sanders in de Verenigde Staten. Zij slagen erin om duizenden jongeren te mobiliseren, iets waar arbeiderspartijen in andere landen enkel maar jaloers op kunnen zijn. Opvallend is dat ze dit doen op basis van eisenprogramma’s die zo lijken weggelopen uit eind 1960 of 70. Offensieve eisen voor de verbetering van de levensstandaard; geen privatisering, maar nationalisering, geen afbraak, maar betere en goedkopere openbare diensten en sociale voorzieningen.
Hoe verfrissend die terugkeer naar de principes van het socialisme ook mogen zijn, het kapitalisme van vandaag is er veel slechter aan toe dan in de jaren 1960 en 70 van de vorige eeuw. Onmiddellijke eisen zijn belangrijk om de arbeidersbeweging te mobiliseren. Het Griekse voorbeeld toont echter aan dat men die strijd enkel kan winnen indien men bereid is verder te gaan. Anders wacht ons nederlaag en desillusie. Nog verder terug dus! Terug naar de tijd dat het internationale socialisme stond voor een andere maatschappij, voor de omverwerping van het kapitalisme en de machtsovername door de werkende klasse. Terug naar Marx! Proletariërs aller landen verenigt U!
