De Belgische politiek, de Vlaamse in het bijzonder, lijkt even in de teletijdmachine van Professor Barabas te zijn gestrompeld, richting jaren 50. Het lijkt wel een ‘red scare’ campagne, een McCarthyisme van eigen bodem dat zich in de media ontrolt. De PVDA/PTB is het doelwit van aangehouden en gerichte aanvallen. Gwendolyn Rutten; de voorzitster van de Vlaamse liberalen, Bart De Wever; de burgemeester van Antwerpen en N-VA-voorzitter, de liberale studenten van LVSV of van Jong Open VLD, journalisten, allerlei opiniemakers en academici willen maar al te graag aantonen dat de PVDA/PTB staat voor een Belgische versie van de partij van Kim Il Sung of dat Peter Mertens de Vlaamse reïncarnatie is van Stalin.
Aan Franstalige kant sprongen PS figuren zoals Paul Magnette en Yvan Mayeur ook in de dans. De PVDA heeft de laatste jaren verschillende keren afstand genomen van Stalin en het stalinisme. Ze heeft dit nu onlangs in allerlei interviews opnieuw gedaan. Dit toont dat de PVDA/PTB een evolutie doormaakt, weg van de ideeën van haar overleden oprichter Ludo Martens. Vertrekkende vanuit de anti-stalinistische traditie die wij steeds verdedigd hebben, vinden we dit een zeer positieve evolutie.
Vonk/Révolution, de Belgische sectie van de IMT, staat dan ook ondubbelzinnig aan de kant van de PVDA/PTB tegen deze aanvallen van rechts. Er staat hier trouwens meer op het spel dan de PVDA alleen. Iedereen die links is, komt in het vizier van deze moderne heksenjacht.
De onmiddellijke aanleiding voor deze charge tegen de Partij van de Arbeid is de gesmaakte deelname van Raoul Hedebouw, de tweetalige woordvoerder van de partij, aan de populaire tv-quiz ‘De Slimste Mens’. Opvallend was hoe gemakkelijk en vlotjes Raoul Hedebouw als ‘communist’ werd ‘aanvaard’ zonder dat dit een allergische reactie uitlokte bij de Vier-kijkers. Op uitzondering van Gwendolyn en Bart.
Dan was er vervolgens het verkoopsucces van het nieuwste boek van Peter Mertens, Graailand. In minder dan één week tijd was de eerste uitgave uitverkocht en werd het boek nummer 1 van de non-fictie verkoop. Dan zijn plots een aantal belletjes gaan rinkelen bij het establishment… ‘Zou het dan toch mogelijk zijn dat Vlaanderen ook (zeer) links kan stemmen’? Is de taalgrens onvoldoende om de doorbraak van de PTB tot Franstalig België te beperken? De recentste peilingen geven de partij van Hedebouw, 18 procent van de stemmen bij volgende verkiezingen. Een paar maanden geleden gebruikte Bart De Wever het succes van de PTB in Wallonië nog om aan te tonen dat we in een tweestromenland leven: een overwegend rechts Vlaanderen dat immuun is voor linkse ideeën en een van oudsher links Wallonië. Beide landsdelen groeien daarom politiek meer uiteen. Of toch niet? Wat is de betekenis van de paniekerige mediahetze tegen de PVDA in Vlaanderen? Eigenlijk geeft het establishment stilzwijgend toe dat het volkse en arbeidende Vlaanderen toch overtuigd kan worden tot een stem links van de sp.a. Ze beseffen dat de rechtse dominantie toch niet zo diep zit ingebakken in de Vlaamse ziel als doorgaans door hen wordt gedacht. Ze zijn bang. Daarom willen ze de kwade, de geslagen en ‘hardwerkende Vlaming’, de vakbondsmilitanten, de duizenden sociaal geëngageerde mensen, de radicaliserende studenten, afschrikken om niet voor de PVDA te stemmen. We denken dat dit niet gaat lukken. Wat we de laatste weken zien is uiteindelijke een prachtige propagandacadeau voor de PVDA.
Deze campagne is niet alleen bedoeld om mogelijke kiezers van de PVDA af te raden voor hen te stemmen. Ook richt ze zich naar de sp.a en Groen met de boodschap: ga vooral niet in zee met die bloeddorstige communisten! Want ja, in Antwerpen en andere steden is er een electoraal alternatief op de rechtse coalities van N-VA, Open VLD en CD&V mogelijk. Een kartel van de sp.a, Groen en PVDA zou een wisselalternatief kunnen zijn na de gemeenteraadsverkiezingen van 2018. Mocht dit gebeuren in Antwerpen, dan verplaatst het politieke middelpunt zich van rechts naar links in Vlaanderen. Het programma van maatregelen dat een dergelijke coalitie onderschrijft, is natuurlijk beslissend. Ook de mate waarin een links gemeentebestuur bereid is weerstand te bieden aan de gevestigde machten en beroep te doen op de mobilisatie van de bevolking, is van doorslaggevende aard.
We hebben gezien in het verleden hoe zwak en mak de sp.a en Groen zich opstellen. In welke mate de PVDA in zo een kartel het verschil kan maken valt dan nog af te wachten. Maar de rechtse krachten in Vlaanderen, de N-VA op kop, zijn er toch niet zo gerust in. Ze zijn niet happig op dergelijke experimenten.
Binnen de sp.a rommelt het nu ook rond de houding naar de PVDA toe. Een aantal kopstukken keren zich tegen de nationale voorzitter en wijzen een mogelijk kartel af. Anderen spreken zich duidelijk uit voor een ‘progressief front’. Wij doen dat ook, maar op basis van een programma waarbij de privatiseringen gestopt worden, gewerkt wordt aan de uitbouw van de openbare diensten en de verlaging van de kostprijs voor de gebruiker, er een arbeidsduurvermindering met loonbehoud en bijkomende aanwervingen wordt ingevoerd en een algemene verbetering van de arbeidsomstandigheden van het personeel wordt mogelijk gemaakt. Om dit te financieren zal de wurggreep van de gemeenteschuld bij de banken moeten aangepakt worden. Dat zet de kwijtschelding ervan weer hoog op de agenda.
Elke poging tot grondige sociale hervorming, zowel op stedelijk als nationaal vlak, zal uiteindelijk steeds botsen op de grenzen van de crisis van het kapitalisme. De recente ervaring van het kabinet-Tsipras in Griekenland toont nogmaals aan dat wilskracht of goede bedoelingen totaal onvoldoende zijn om de soberheid en asociale aanvallen te doen ophouden. Het kapitalisme kan zich geen sociaal-progressieve hervormingen meer veroorloven. Hiervoor is de crisis te diep. De PVDA heeft een programma van sociale hervormingen, net zoals dat van Syriza toen ze haar overwinning behaalde. Om het door te voeren zal een onverbiddelijke strijd nodig zijn tegen de ‘muur van het geld’ en uiteindelijk een breuk met het kapitalisme. De PVDA geeft een politieke uitdrukking aan de frustraties van onderuit, vindt aansluiting bij de meest strijdbare vakbondsmilitanten en gaat opvallend vooruit in de peilingen. Kortom: ze heeft het potentieel om het kapitalisme uit te dagen. Net daarom vinden de gevestigde 'dames en heren' het nodig haar aan te vallen.’
