Eergisteren werd op de VUB een lezing van Theo Francken belet door een studentenmobilisatie. Het initiatief ging uit van de ULB studenten die een strijd voeren tegen de verhoging van het inschrijvingsgeld voor buitenlandse studenten aan hun universiteit, en breder tegen racisme en onderdrukking.
Wij steunen zulke mobilisaties. Racisme wordt door de heersende klasse gebruikt om mensen te verdelen. Verdeel en heers: steek de schuld op een groep (immigranten, moslims, Walen,... keuze te over) zodat niemand kijkt naar hoe de sociale problemen voortkomen uit een systeem dat gebaseerd is op de uitbuiting van de meerderheid door een minderheid. Om daartegen te vechten moeten jongeren en werkenden geen vertrouwen hebben in de staatsinstellingen of partijen die de belangen van de gevestigde orde beschermen. We moeten ons zelf organiseren en in actie komen.
Zulk protest - klassenstrijd - zal door de heersende klasse, haar media en haar ideologen, altijd afgeschilderd worden als buiten proportie, illegitiem en gewelddadig.
Theo Francken is een heerser, en hij geniet daarvan. De ene dag stoute verdediger van de ‘vrije meningsuiting’; elke dag echter vluchtelingen intimideren en hun mensenrechten en waardigheid ontnemen. Stel je als journalist te kritische vragen, moet je de zaal verlaten en krijg je geen interviews meer. Elke dag verkondigt het Francken leugens om zijn klasse buiten schot te laten. En hij doet dat ongemoeid, ongeremd en onbeperkt.
In die context blijven hangen bij het argument dat de vrijheid van meningsuiting geschonden wordt, is met oogkleppen rondlopen. De heersende klasse heeft altijd baat bij abstracte, inhoudsloze argumenten. Zij heeft immers de meeste macht en middelen om die naar haar goeddunken op te vullen. We stellen ons dan ook de vraag: welke ‘vrijheid’ van meningsuiting? Is iemand zonder papieren ooit al eens op TV mogen komen om Francken een weerwoord te bieden en de realiteit van de repressie tegenover mensen in nood een stem te geven? Krijgt iemand die zegt dat het probleem niet ligt bij mensen die vluchten uit een oorlogssituatie maar bij de superrijken, evenveel zendtijd als Francken? De vraag stellen is ze beantwoorden.
Anderzijds toont de hele discussie, en de verontwaardiging en de vertwijfeling van menig VUB-student ook aan dat veel studenten nog te weinig de realiteit van de klassensamenleving en het onrecht dat daarmee gepaard gaat, aan de lijve hebben ondervonden. Zoals de Duitse revolutionair Rosa Luxemburg zei: “Hij die niet beweegt, voelt zijn ketenen niet.”
Deze vaststelling is niet louter een veeg uit de pan naar studenten die zich aangesproken voelen, het heeft ook implicaties voor de studenten die wel al tot actie willen overgaan. Je moet geen radicale acties doen voor het (betrekkelijke) plezier van radicaal te zijn. Een actie heeft een doel, waarnaar je je methode aanpast: je standpunten naar een brede laag duidelijk maken en daar steun voor winnen. Alhoewel de annulering van het debat een goed precedent schept (Francken is niet ongenaakbaar), zijn er vandaag op de VUB niet meer studenten overtuigd van de anti-racistische en anti-kapitalistische strijd dan gisteren.
Het is dan ook van belang om de propaganda-strijd serieus te nemen. Dit kan gedaan worden door de weken ervoor te flyeren, studenten van de VUB en in het bijzonder linkse organisaties op de VUB aan te spreken en te overtuigen van de actie. (Hoe zot is het dat ULB-studenten de aula blokkeren, terwijl Comac-VUB honderd meter verder een andere actie organiseert (een parallell debat tegen Fracken’s racisme)!?) Waarom de week ervoor geen ALGEMENE STUDENTENVERGADERING organiseren rond de vraag: vinden de studenten van de VUB dat Francken zijn racistische discours mag brengen op onze campus?
Zo kun je bredere lagen studenten bereiken en overtuigen. De campus zal ook gepolariseerd worden; studenten, kringen en organisaties zullen zich moeten uitspreken: ‘voor’ of ‘tegen’. Francken zal zich niet kunnen verstoppen achter hypocriet gegoochel met termen die mooi klinken maar geen inhoud hebben (zoals ‘‘vrijheid van meningsuiting’). Als zo’n acties beter worden voorbereid, een duidelijk programma krijgen en een lokale basis hebben, hebben ze de kracht om niet enkel te polariseren, maar ook om een campus te politiseren en de strijd tegen het kapitalisme te versterken!
Lees ook het opiniestuk van Thomas Decreus "Het is perfect democratisch om een lezing van Theo Francken te verstoren."
