De gemeenteraadsverkiezingen komen er aan. Op 14 oktober worden overal gemeenteraden verkozen, die voor zes jaar zullen zetelen. Dikwijls wordt er een verkeerd beeld opgehangen, alsof de politieke tegenstellingen op gemeentelijk vlak minder doorslaggevend zouden zijn. Maar ook gemeentepolitiek is klassenstrijd.
Wordt er in het grondbeleid genoeg groen en speelpleinen voorzien, niet alleen in de rijke wijken, maar ook in de volkswijken? Komt er ruimte voor voldoende nieuwe sociale woningen of danst men naar de pijpen van de bouwpromotoren? Worden gemeentelijke diensten uitbesteed aan de privé of blijven ze in handen van de overheid? Krijgt het OCMW de rol van politieagent om degenen die het moeilijk hebben in de maatschappij de schuld te geven van hun eigen situatie of doet men een echte poging om hen er bovenop te helpen? Als de politie optreedt tegen misdaad concentreert zij zich dan op de grote gangsters (bijvoorbeeld de drugsbaronnen) of kiest ze de gemakkelijkheidsoplossing om alleen de kleine garnalen aan te pakken (bijvoorbeeld de kleine drugsdealers)?
Binnen de vakbonden bestaat een tendens om alle linkse of progressieve partijen (sp.a, Groen en PVDA) over dezelfde kam te scheren. Vele linkse vakbondsmilitanten zien er een opening in om niet langer enkel op te roepen voor een stem aan sp.a en PS. Zij weten dat veel van hun leden dat advies niet meer willen volgen en denken zo een opening te maken voor andere “progressieve” partijen en in het bijzonder de PVDA. Wij willen een stap verder gaan en roepen op om telkens als het mogelijk is PVDA te stemmen.
Waarom stemmen op PVDA?
Lange tijd werd gedacht dat een stem op de PVDA een verloren stem was. Dat is niet meer het geval. De partij heeft ondertussen haar eerste parlementairen. Vooral Raoul Hedebouw maakt indruk met zijn snedige en goed onderbouwde tussenkomsten in het parlement, waarvan de youtube-filmpjes vlot verspreid worden. In Antwerpen haalde de PVDA bij de vorige gemeenteraadsverkiezingen 8 procent van de stemmen en zelfs 17 procent in Borgerhout, waar ze in het bestuur van de districtsraad kwamen. De PVDA is ook zeer aanwezig in de klassenstrijd. Arbeiders in actie kunnen altijd rekenen op de steun van hun mandatarissen aan de stakingspiketten; ook hun advocaten staan de actievoerders dikwijls met raad en daad bij.
Het is een wereldwijde trend dat de traditionele partijen van de arbeidersbeweging in crisis zijn. Sommigen verdwenen zelfs. Na de tweede wereldoorlog had de Italiaanse communistische partij 2 miljoen leden. Nu bestaat ze niet meer, net als de socialistische partij trouwens. Andere partijen staan op. Dat wijst er op dat de arbeidersklasse een uitweg zoekt. Maar in eerste instantie kan die zoektocht zeer verward zijn. Teleurstelling in traditionele partijen heeft soms ook rechtse en ranzige kantjes: Trump, Berlusconi, Brexit… Niet weinig van het gedesillusioneerde socialistische electoraat is overgelopen naar N-VA of eerder zelfs het Vlaams Belang. Met de groei van het stemmenaantal van de PVDA, die als de peilingen kloppen zelfs spectaculair zou zijn in Franstalig België, is er nu een positief alternatief.
Wij hebben steeds verdedigd dat een mandataris van de arbeidersbeweging niet meer moet verdienen dan het gemiddeld loon van een geschoold arbeider. Enkel zo kunnen onze vertegenwoordigers in gemeenteraad en parlement aan den lijve ondervinden wat de problemen van de gewone man zijn. PVDA past dit consequent toe (hun mandatarissen doen het zelfs met lonen die nog wat lager liggen dan die van een geschoolde arbeider).
Als de invloed van de PVDA toeneemt zal ook de druk op hen toenemen. Wanneer ze groter worden valt het kapitalisme vooral de partijen links van de sociaaldemocratie buitengewoon scherp aan, soms op het hysterische af. De bedoeling is natuurlijk dat ze hun programma verwateren, de klassenstrijd verlaten en zich verliezen in parlementair gekissebis. Wie daaraan toegeeft komt in een doodlopend straatje. Hoe slecht dit kan aflopen toont de knieval van Syriza in Griekenland voor het Europese kapitalisme.
De PVDA moet niet bang zijn van dergelijke druk; het betekent altijd dat men op de goede weg is. Als de PVDA daartegen blijft terugvechten zal ze honderdvoudig beloond worden met iets dat heel belangrijk is voor een arbeiderspartij: vertrouwen en steun van de basis.
Waarom niet voor Groen stemmen?
We hebben er geen moeite mee om toe te geven dat er bij Groen enkele bekwame en strijdbare politici rondlopen of dat sommige punten uit hun programma progressief zijn. Maar er is een fundamentele reden waarom wij niet oproepen om voor Groen te stemmen: zij redeneren niet op een klassen-basis. In al hun teksten stellen zij bijvoorbeeld bedrijven en vakbonden, arbeiders en patroons op een zelfde hoogte. Wie deze fundamentele tegenstelling van het kapitalisme ontkent of negeert zal nooit in staat zijn om de maatschappij ten gronde te veranderen en zal trouwens evenmin het milieu kunnen redden.
Wat met de sp.a?
We blijven de sp.a en de PS de historische erfgenamen vinden van de politieke arbeidersbeweging in België. Maar een erfenis kan ook verkwanseld worden. Dat is de conclusie die velen getrokken hebben na 40 jaar kapitalistische crisis waarin er nauwelijks positieve hervormingen zijn gekomen, maar heel veel sociale achteruitgang, uitsluiting, verarming en toename van de ongelijkheid.
De sp.a afdelingen, zeker in de grote steden blijven gedomineerd door carrièristen wiens enige doel - voor zichzelf en voor hun naaste medewerkers - is “erbij te zijn”. Zij zijn daarvoor bereid tot coalities met alle burgerlijke partijen en tot allerlei rotte compromissen. Velen zijn bereid het vuile werk voor de kapitalisten te doen en zijn dan fier dat ze “staatsman” worden genoemd. En natuurlijk zijn ze niet bereid te werken tegen het gemiddeld loon van een geschoolde arbeider. Ondanks enkele schuchtere pogingen tot vernieuwing blijft dat de hoofdtoon. Eén van de beste graadmeters voor het gebrek aan echte vernieuwing is de houding van de sp.a tegenover de PVDA. Wij vinden dat de PVDA de meest natuurlijke partner is van de sp.a. Maar coalitie met hen is het laatste waar de sp.a-top aan denkt, ondanks een groeiende vraag vanuit de basis. Om hun slinkend stemmenaantal te compenseren zijn ze bereid kartels aan te gaan met Groen en zelfs met burgerlijke partijen zoals de CD&V. In Antwerpen zijn beide experimenten (waarvan zij dachten dat het slimme strategieën waren) in hun gezicht ontploft.
In kleinere gemeenten waar PVDA niet aanwezig is roepen wij op om sp.a te stemmen. In die gemeenten vindt men ook nog dikwijls sp.a afdelingen die meer links gericht zijn. En nee, wij hebben de sp.a niet voor altijd afgeschreven. De afkalving van de sociaaldemocratie is internationaal vrij algemeen, maar is niet onvermijdelijk. Er is één frappante uitzondering: de Labour partij van Jeremy Corbyn. Zelfs daar zit met name de parlementsfractie nog vol met creaturen die openlijk vijandig zijn tegenover Corbyn en hem bij elke gelegenheid proberen voetje te lichten. Daarom zijn er honderdduizenden nieuwe leden aangesloten bij Labour om Jeremy te steunen tegen deze parvenu’s. Het is klassenstrijd binnen de traditionele arbeidersorganisaties.
Om in staat te zijn het hoofd te bieden aan de problemen van vandaag is er een interne revolutie nodig in de traditionele arbeidersorganisaties. Dat geldt trouwens niet alleen voor de partijen, maar ook voor de vakbonden.
Het is eenvoudig: vandaag hebben wij partijen nodig die durven vechten tegen het kapitalisme in crisis om de positie van de werkende klasse te verbeteren en dan morgen sterk genoeg te zijn om een nieuwe maatschappelijke ordening te brengen: het socialisme. Partijen die dat niet inzien zullen door de geschiedenis worden afgestraft.
