Drie maanden na de verkiezingen zit er nog geen millimeter schot in de vorming van een federale regering. Het enige waar de politici van de traditionele partijen mee bezig lijken te zijn, is hun eigen kopmannen prestigieuze en lucratieve jobs bezorgen in de Europese Unie. Van heel het kernkabinet van de (minderheids-) regering in lopende zaken blijft alleen Alexander De Croo over. Alle anderen verhuizen naar Europa (Michel, Reynders, Peters, Van Overtveldt) of naar de Vlaamse regering (Jambon). Wij Belgen, Vlamingen, Walen en Brusselaars verdienen beter dan dit stuitend cynisme waarbij het eigenbelang primeert.
Bij de vorming van de deelregeringen is de toestand nauwelijks beter. Vlaams formateur De Wever onderhandelde twee maanden vooral met het Vlaams Belang en presteerde het om de vorming van een Vlaamse regering wekenlang on hold te zetten, omdat de federale regeringsvorming niet verliep zoals hij het wou. Nu heeft hij toch de bocht genomen om regeringsonderhandelingen te beginnen met de liberalen en de Christendemocraten. Over de nota waarmee hij de onderhandelingen inluidde, zei Vlaams Belang voorzitter Van Grieken dat veel van de punten rechtsreeks uit zijn partijprogramma konden komen. Maar zoals altijd blaast De Wever tegelijkertijd warm en koud. In een slijmerig en kinderachtig stijltje spreekt hij van Vlaanderen als “een warme gemeenschap waar we iedereen mee opnemen”. Maar toch zijn er in deze korte tekst (amper 7 pagina’s) genoeg weerhaken die zijn werkelijke bedoelingen tonen. Zo is er de afschaffing van de vaste benoeming in de Vlaamse administratie en het feit dat de Vlaamse regering in de grote steden enkel geld zou uittrekken voor de renovatie van sociale woningen en niets voor nieuwbouw. In De Wever’s eigen Antwerpen staan er 30.000 mensen op de wachtlijst!
Enkel in het Brussels gewest is er al een regering gevormd. Daar heeft de PS de MR buitengewerkt en een coalitie gevormd met Ecolo en Défi aan Franstalige kant, Vld, Groen en sp.a langs de Nederlandstalige. Gedurende maanden voeren de vakbonden van het Brusselse gemeentepersoneel en de ziekenhuizen nu al acties. Zij willen een verbetering van hun onhoudbare arbeidsomstandigheden en een loonsverhoging, want in de Brusselse diensten liggen de lonen zo’n tien percent lager dan in vergelijkbare steden als Antwerpen en Luik. Met name de PS had de stakers de hemel beloofd, “na de volgende verkiezingen”. En wat staat er in het regeerakkoord over het gedetailleerd eisencahier van de vakbonden? Niks, rien, nougatbollen! De vakbonden zijn razend en bereiden nieuwe acties voor. Dit betekent dat in de huidige toestand zelfs “de meest progressieve regering die mogelijk is” (niet onze woorden, maar die van de PS) weigert zelfs enkele kruimeltjes in de wacht te slepen voor haar personeel. Nu internationaal overal de alarmbellen afgaan voor een nieuwe recessie is dat het lot dat gans de werkende klasse te wachten staat als er nog regeringen van dit slag gevormd worden. Weer eens zullen de kapitalisten krankzinnige eisen stellen zoals verdere belastingverlagingen voor de bedrijven ten koste van de ontmanteling van de sociale zekerheid en de openbare diensten. We hebben genoeg van regeringen die naar die eisen plooien met als alibi dat zij de weg van het minste kwaad volgen.
In het Waalse gewest was er de mogelijkheid om een regering te vormen met PS en PTB (Franstalige benaming van de PVDA), eventueel gesteund door Ecolo. Er werden gesprekken gestart tussen beiden, maar al vlug werd duidelijk dat de PS dit enkel voor de façade deed. De gesprekken zijn afgesprongen en nu onderhandelt de PS met MR en Ecolo. De PTB heeft gelijk dat zij de onderhandelingen met de PS heeft verlaten toen bleek dat de PS niet bereid was om tegemoet te komen aan ook maar enkele van hun voorstellen, zelfs als die in het programma van de PS voorkwamen, zoals een minimumpensioen van 1500 euro. Daarmee is echter niet alles gezegd. Alle grote verwezenlijkingen van de Belgische arbeidersklasse kwamen tot stand door harde acties. Door de straat, niet door de regeringsvorming! Er blijft ruimte genoeg om de PS en de vakbonden (zowel de leiding als hun basis) te bestoken met concrete campagnes. De PVDA/PTB heeft in het verleden getoond dat zij daarin zeer bekwaam is en nu zijn er onderwerpen genoeg: bestrijding van de armoede, de pensioenen, wegwerken van de wachtlijsten in de zorg en de sociale woningbouw, herwaardering van het onderwijs… Het is zeker niet nodig te wachten op de opening van het parlement, laat staan op de vorming van de regeringen. De vakbonden zouden onmiddellijk algemene vergaderingen moeten organiseren op de werkplaatsen als deel van een campagne voor een grote nationale betoging met staking tegen het rechtse besparingsbeleid dat hoe dan ook gaat gevoerd worden.
Op 21 en 22 organiseert de PVDA in Bredene opnieuw Manifiesta. Het is een prachtige traditie, waar heel progressief België op afkomt. Eén van de sterke punten van Manifiesta is dat er veel aandacht wordt besteed aan de internationale politiek. Maar dit jaar is het zeer belangrijk om ook een weg vooruit voor te stellen in eigen land. De PVDA heeft een uitstekende uitslag behaald bij de vorige verkiezingen. Dat opent nieuwe mogelijkheden, maar betekent ook een grotere verantwoordelijkheid.
