Antwerpen, 19-11-2000
Beste,
Het korte stukje “Vondelingenschuif te Antwerpen” van Paulette Vermeersch ergerde me mateloos. Vooreerst door het tekort aan informatie. Het initiatief van de Antwerpse Moeders is uiteraard afkeurenswaardig, maar waarom mocht de lezer niet weten dat deze organisatie al jarenlang aanleunt bij extreemrechts en de puriteinse tante van het Blok, Alexandra Coolen, deze schuif openlijk steunde?
Erger is het belerend toontje richting vrijwilligerswerk. Ze weet zo een en ander “simpelweg”. Bijvoorbeeld: “Je lost armoede simpelweg niet op door mensen voedsel te geven. Je houdt ze enkel in een afhankelijke positie en je bestendigt de machtsongelijkheid in de maatschappij”.
En ze weet ook hoe het dan moet: “Wat hier nodig is in de eerste plaats is een socialer beleid en veel meer geld dan er nu voorhanden is om efficiënte sociale voorzieningen uit te bouwen”.
Voila, en nu allen naar een leuk feestje van de Vonkredactie, waar we simpelweg de revolutie uitroepen, die alle armoede oplost. Sorry hoor, maar honger is honger en op straat slapen niet echt leuk. Het Daklozen Aktie Komitee (DAK) verschaft al vijf jaar warme maaltijden, gratis of aan 30 Bef., aan zo’n vijftig arme mensen per dag. Met ingrediënten van de Voedselbank. Wij trachten daklozen voor de nacht onderdak te bieden, onder meer in een door ons gekraakt stadspand in de prostitutiebuurt. Ik schaam me diep, want het is dus caritatief vanuit een “drang om iets concreet” te doen. Ik begrijp dat ik nu moet wachten op een “socialer beleid” en “veel meer geld”. Vanuit de SP zeker?
Organisaties als het DAK en het Belgische Gemeenschappelijk Daklozenfront, waarin veel Walen, doen echter ook nog dingen waarvan Vermeersch duidelijk geen kaas gegeten heeft. Wij voeren aktie! Met de sociaal uitgeslotenen. En zonder de vakbonden. Het ABVV heeft onze vragen om solidariteit steeds genegeerd en ik ruik in het stukje van Vermeersch een betuttelend toontje. Wij bezetten ziekenhuizen, kraken huizen, betogen, organiseren daklozencongressen, klagen het OCMW aan, ... armen die hieraan deelnemen geven we wel een volle maag en door de acties zien we hun zelfbeeld en trots vergroten. Wij zijn ervaringsdeskundigen, ik heb een lage uitkering en pik de kost van Vermeersch in Vonk niet.
Maar goed, “je lost armoede simpelweg niet op door mensen eten te geven”. Dit “marxistisch blad” zou beter wat dieper en rekening houdend met de realiteit moeten ingaan op het probleem van de extreme armoede, zonder hen die zich vrijwillig dag en nacht inzetten voor de strijd hiertegen op een arrogante wijze te beledigen.
Er zijn drie thema’s die ik kan aanbieden. De kraakpanden met een sociaal karakter in Antwerpen, het Overleg Prostitutie Antwerpen (OPA) en de werking van het DAK met én haar hulpverlening én haar akties.
Vriendelijke groeten,
Koen Calliauw
Voorzitter DAK
Districtsraadslid Antwerpen (Agalev) - verkozen
__________________________
Antwoord van de redactie:
Vooreerst, als de toon van mijn artikel belerend overkwam naar de vrijwilligers toe, sorry daarvoor. Dat was helemaal de bedoeling niet. En nu de kern van de zaak:
1. De samenwerking tussen Moeders voor moeders en Alexandra Coolen - Vlaams Blok politica- kwam in mijn artikel niet aan bod wegens reeds uitvoerig belicht in de media.
2. Ik heb nergens gesteld dat we het armoedeprobleem zullen oplossen door te wachten op de revolutie. Wachten heeft nog nooit tot iets geleid, ten andere, maar dit terzijde. Wat helpt dan wel? Uit het armoederapport - dat met de samenwerking van de vierde wereld tot stand kwam - bleek dat de armen in de eerste plaats de zeggingschap over en de verantwoordelijkheid voor hun eigen leven en hun gezin terugwillen.Voedselbedeling, hoe goed bedoeld ook, houdt de mensen in een afhankelijke positie en ontneemt hen hun beslissingsrecht. Feit is natuurlijk dat mensen honger hebben en dat niets eraan doen misdadig is. Een onmiddellijke eis zou kunnen zijn uitbreiding van de sociale restaurants en het zelf runnen van voedseldistributie door de armen. Naar aanleiding van de gemeenteraadsverkiezingen hebben we als Vonk het idee gelanceerd van de kwijtschelding van de stadsschuld. Dit is volgens ons onontbeerlijk om het stadsbestuur in Antwerpen meer ademruimte te geven en de broodnodige middelen om een écht sociaal beleid te kunnen voeren. Alleen dan kunnen er eindelijk structurele maatregelen genomen worden om komaf te maken met het daklozen- en armoedeprobleem in Antwerpen.
