Enkele weken nadat hij een spraakmakend interview ten beste had gegeven in HUMO – waarin hij de doofpotpolitiek van de SP top inzake Agusta en Dassault aankloeg – kondigde gewezen SP-parlementslid en gewezen Antwerps federaal voorzitter Lode Hancké zijn afscheid aan uit het politieke leven. Hancké die nog een 10e (en dus normaal niet verkiesbare) plaats op de SP-lijst van het Vlaams Parlement bekleedde doet ook daarvan afstand.
Lode Hancké is voor allen die de afgelopen decennia actief waren in de Antwerpse SP een zeldzaam voorbeeld van politieke integriteit en eerlijkheid gebleven. Men kon het niet eens zijn met zijn standpunten, het stond buiten kijf dat met Lode Hancké steeds een open en eerlijke discussie mogelijk bleef, en dat je hetgeen wat hij te verkondigen had zou vernemen via de officiële spreekgestoelten en vergaderingen van de partij en niet achter de rug of in besloten cenakels. In de korte periode waarin hij federaal voorzitter was van de Antwerpse SP trachtte hij alsnog een kentering te brengen en opnieuw aansluiting te vinden bij een verloren gegane traditie van strijdbaarheid, gekoppeld aan discussie. Het mocht niet baten, deze opvattingen stonden té ver af van het nieuwe politieke project dat vanuit de Keizerslaan gedirigeerd wordt en dat de "oude" structuren waarin de leden nog enige inspraak werd gegund qua standpunt- en lijstvorming kan missen als kiespijn. Hancké heeft nooit onder stoelen of banken gestoken dat hij – terecht – voorstander bleef van sterke federaties als tegengewicht tegenover het nationaal SP-bureau en dat de rechtstreekse communicatie tussen afdelingen en het nationaal bestuur op het eerste zicht erg democratisch kan lijken maar in de praktijk neerkomt op het monddood maken van die afdelingen. Ook het afschaffen van de poll werd door Hancké – en ook door Vonk – tot op het laatste moment bestreden.
In een ongemeen bittere persconferentie nam Lode Hancké verder ook nog het inhumane migranten- en asielbeleid van de SP op de korrel, hekelde hij de liquidatie van de Nieuw Linksers in de SP (met daarin de bijzonder laaghartige aanvallen en beledigingen aan het adres van Jef Sleeckx, die door de Antwerpse parlementair Tuur Van Wallendael een "hofnar" werd genoemd) en het voortdurend naar rechts opschuiven van de SP à la Blair (hoewel hij dit wél als een valabele strategie bestempelde in Groot-Brittannië...). Ook de opmars van de BV’s op de SP-lijsten, en last but not least de alsmaar groeiende invloed van de loges in de partij (naar zijn zeggen zijn er niet minder dan 19 loges actief in de Antwerpse SP-federatie) stelde hij aan de kaak. Maar wat voor Hancké de deur dicht doet is de oneerlijkheid van de SP leiding wat de smeergeldaffaires betreft en de weigering van de top om klare wijn te schenken en de partij daardoor alsnog te rehabiliteren.
Het vertrek van Hancké laat de linkerzijde in de SP verweesd achter. Het probleem is vooral dat hij door geen politieke analyse te willen of kunnen maken van de verwording van de werking van de SP die hij zo treffend schetst, de militanten zonder enig perspectief achterlaat. Te betreuren is ook dat hij ten gevolge van een bepaald "eergevoel" (" ‘ze’ gaan denken dat ik gefrustreerd ben"...) niet het voortouw wenst te nemen van een hergroepering van de linkerzijde in de SP. Het is immers geen toeval dat de SP net als de burgerlijke partijen onderhevig is aan corruptieschandalen (maar daardoor door de burgerlijke justitie natuurlijk véél zwaarder wordt aangepakt). Dit vloeit voort uit het feit dat de SP in de loop der jaren ook in haar politieke praktijk meer en meer in de logica van deze burgerlijke partijen is getreden. De organisatorische verwording is slechts een weerspiegeling van de politieke.
