De dramatische gebeurtenissen van vorig jaar met de "legale moord" op Semira Adamu hebben heel wat gewetens wakker geschud. Een aantal onder hen had tot dan passief toegekeken naar de gedwongen uitwijzing van illegalen. België was in een gruwelscenario beland. Het enige en schijnheilige antwoord van de regering was het ontslag van de minister van Binnenlandse Zaken. Op geen enkel ogenblik stelde de regering de grondslagen van haar beleid in vraag. Ze verschuilde zich afwisselend achter het vaandel van de Mensenrechten en het belang van de bevolking. Maar ondanks de talrijke debatten, artikels en allerlei proza, waren grondige analyses die probeerden de diepere oorzaken bloot te leggen, zeldzaam.
Enkel een historische analyse, liefst vanuit marxistisch standpunt, kan de echte inzet van deze toestand aan het licht brengen. Welke journalist durft de oorzaken van de huidige toestand van de vluchtelingen zoeken in de ontwikkeling van het kapitalisme? De imperialistische landen hebben altijd en overal ter wereld gepoogd hun normen op te leggen aan de landen die ze koloniseerden. Ze waren hierbij enkel geïnteresseerd in uitbuiting en winstbejag. Het proletariaat is voor hen slechts een zeer kneedbaar werkinstrument die ze naar eigen goeddunken inzetten. De geschiedenis van het Belgische kapitalisme heeft dit met brio kunnen uitvoeren met de Poolse en Italiaanse migratie.
Tijdens de vette jaren is de migrant een goedkope werkkracht die de zwaarste en vuilste werkjes mag opknappen tot groot plezier van de internationale burgerij. Het kapitalisme wordt echter regelmatig getroffen door vreselijke crisissen. Op momenten van laagconjunctuur is de burgerij verplicht de lonen maximaal te drukken en de verworvenheden op de helling te zetten indien ze haar winsten wil behouden. Deze context verplicht de staten hun "anti-migrantenregelingen" te verstrengen.
In periodes van crisis scheert ook de concurrentie onder het proletariaat hoge toppen. Dit leidt tot de willekeurige uitsluiting van de zwaksten onder hen. De grenzen worden gesloten. Er komt een nationale en zelfs regionale terugplooi. De 'periferische' kapitalistische staten ontsnappen niet aan deze concurrentie. Ze komen in een periode terecht van instabliteit die dikwijls tot burgeroorlogen leidt of fascistoïde dictaturen. Broedertwisten verscheuren hele bevolkingen en drijven miljoenen mensen op de vlucht. Deze vluchtelingen vallen dikwijls tussen hamer en aambeeld. De grote nationalistische thesissen treden weer op de voorgrond. Het enige doel van dit nationalisme is de verarmde massa’s groeperen rond hun plaatselijke burgerij en ze afleiden van hun enige waardevolle doel: de ontvoogding van de arbeidersklasse. Er ontstaat verdeeldheid rond verschil in huidskleur, taal of religie. Het kapitaal internationaliseert zich en maakt zich los van zijn laatste ketens. De burgerij probeert de arbeidersklasse te verdrinken in verwerpelijke ideologieën. Deze hebben slechts één doel: de arbeidersklasse verdelen en doen plooien voor de dictaten van het kapitaal.
Wat is inderdaad gevaarlijker voor de burgerij dan een eengemaakte en vastberaden arbeidersklasse? De kampioenen van de democratie en de Mensenrechten flirten zonder blozen met xenofobe stellingen. Ik kan geen enkele andere beschrijving geven voor het standpunt van de SP-leiding in Vlaanderen.
Er is volgens mij geen directe oplossing voor de problemen verbonden aan de migratie. Kunnen we echt beweren, zoals de kapitalisten doen, dat de migranten een afzonderlijk probleem vertegenwoordigen? Voor marxisten bestaan er enkel scheidingslijnen tussen de klassen. We hebben dus een solidariteitsplicht naar tegenover alle onderdrukten. We moeten daarom strijden tegen de gewapende arm van de staat die de 'illegalen' slaat. We moeten in onze organisaties de dominerende ideologische ideeën proberen te breken en de kameraden meesleuren in een echte strijd in plaats van mee te doen aan een gevecht dat het ene deel van de arbeidersklasse opzet tegen het andere. Gezien de middelen die de staat heeft ingezet zal ons werk zeker niet gemakkelijk zijn. Maar de eenheid van de arbeidersklasse gaat willens nillens via een bewustmaking van de massa’s, in het bijzonder over wat de burgerij de "migrantenkwestie" noemt.
