Ondanks de vooruitgang die in de loop der decennia – onder druk van de arbeidersbeweging – geboekt werd op het vlak van veiligheid op de werkplaats, worden er jaarlijks toch nog (te) veel mensen slachtoffer van een arbeidsongeval of van een beroepsziekte. Het zijn de doden en de gekwetsten in de nooit eindigende oorlog van de kapitalistische productiviteit. Nog steeds sterven er elk jaar in België méér dan 200 mensen op de werkplaats, de beroepschauffeurs die overlijden ten gevolge van een verkeersongeval niet meegerekend. Momenteel dragen 20.000 gepensioneerden de gevolgen van een arbeidsongeval en nog eens 45.000 deze van een beroepsziekte.
Een niet dodelijk ongeval met blijvend letsel tot gevolg of een ziekte wijzigt het leven van het slachtoffer natuurlijk ingrijpend in negatieve zin. Geld in de vorm van een invaliditeitsrente kan deze schade nooit helemaal vergoeden maar moet toch gezien worden als een gebaar van verzachting van het leed en het is vaak ook een noodzakelijke compensatie voor de meeruitgaven die een zieke of een invalide heeft, meeruitgaven die toch erg vaak niet worden terugbetaald door de mutualiteiten.
Van alle inleveringen die de werkende klasse de afgelopen 20 jaar heeft moeten dragen behoren de inleveringen die geëist werden van gepensioneerde arbeidsinvaliden dan ook tot de meest schandelijke. Een volmachtenbesluit uit 1983 (KB’s 139 en 140) "bestreed" de zogenaamde cumul van pensioenen en invaliditeitsrenten. Daar waar de invaliditeitsrente volgens elke beschaafde logica als een schadevergoeding moet worden beschouwd werd deze door dit volmachtenbesluit plotseling gecatalogeerd als een vervangingsinkomen dat niet meer verenigbaar was met een ander vervangingsinkomen (in casu een pensioen). Het gevolg was een vermindering van 52 tot 94% van de invaliditeitsrenten! Een inlevering die kan tellen ! Bovendien creëerde het besluit een ongelijkheid tussen arbeiders in de privé-sector en deze in de openbare diensten, waar deze "cumul", begrijpe wie kan, toch mogelijk bleef.
In 1994 kwam daar nog eens de afschaffing van de indexering van de renten bovenop. Meer dan 25.000 mijnwerkers en 10.000 andere slachtoffers mochten hun duit in het inleveringszakje doen. Het ABVV protesteerde in datzelfde jaar dan ook met een manifestatie maar tot op heden blijft deze schandalige toestand bestaan.
Sinds 1989 bestaat er in België een v.z.w. die de belangen van de arbeidsinvaliden en van slachtoffers van beroepsziekten behartigt (adres zie hieronder). Deze v.z.w. biedt persoonlijke bijstand bij de afhandeling van de vaak erg ingewikkelde dossiers en blijft ook de arbeidersbeweging sensibiliseren om de solidariteit met de arbeidsinvaliden te behouden en te versterken. Tevens streeft de v.z.w. naar een actualisering en verbetering inzake de regelingen rond beroepsziekten, die de neiging vertonen achterop te blijven hinken op de concrete risico’s in de bedrijven die wijzigen of waarvan de inschatting door vorderingen in de geneeskunde verandert.
VZW Arbeidsinvaliden-Invalides du Travail ASBL; De Sevillastraat 25, 2100 Antwerpen, tel. (03)321 80 99
