Voor een socialistisch alternatief!
Het willen terugschroeven van de faciliteiten voor de Franstaligen in de Brusselse rand is een onnodige en gevaarlijke provocatie die meer problemen heeft gecreëerd dan opgelost. De faciliteiten bestaan immers 35 jaar en maakten deel uit van een compromis tussen de twee belangrijkste gemeenschappen in dit land, waarbij de Franstaligen zich neerlegden bij de begrenzing van Brussel en de Vlamingen bij de faciliteiten. Vandaag prutsen aan dit compromis heeft als enig resultaat dat de gemeenschappen (bewust) tegen elkaar worden opgezet en is een breekijzer voor een verdere "federalisering" van de Belgische staat. Het wordt hoog tijd dat we ons als socialisten de volgende vraag stellen: wat hebben de vorige vier staatshervormingen opgeleverd en wat denken we in godsnaam te bereiken?
Het schandaal rond de bezoldiging van de Vlaamse excellenties heeft terecht heel wat stof doen opwaaien en een ander begrip gegeven aan de slogan "wat we zelf doen doen we beter". Dat een piepklein land als België, dat amper meer inwoners telt dan Londen of Parijs, beschikt over vier parlementen en zeven regeringen met evenveel administraties en bureaucratieën toont op zich al aan wat de kost is onder het kapitalisme om de communautaire vrede te bewaren. Maar dat een miljoen Belgen zonder werk zitten, dat 225.000 gezinnen er niet in slagen hun rekeningen te betalen, dat justitie en gerecht vierkant draait, dat de infrastructuur van het land kraakt onder de bezuinigingspolitiek van de laatste 15 jaar en dat ondanks al deze mankementen we nog steeds een staatsschuld meesleuren waarop jaarlijks voor bijna 1000 miljard aan intresten wordt betaald (de prijs van anderhalve kanaaltunnel), daar hebben de staatshervormingen geen moer aan veranderd.
De Witte Beweging en de strijd van Renault en de Forges de Clabecq hebben aangetoond dat Vlamingen en Walen bereid zijn samen te strijden om de echte probelemen van deze samenleving aan te pakken. Het is hierop dat we als socialistische beweging moeten steunen, in samenwerking met de PS, om een socialistisch alternatief voor te stellen die de echte problemen kan aanpakken. En wanneer deze problemen worden opgelost komt de communautaire vrede vanzelf. Nationalisme en chauvinisme zijn immers niet meer dan de zweren op een verziekt systeem in crisis.
En neen, de sociaal-economische problemen kunnen niet worden opgelost binnen het smalle kader van het kleine België (gefedereerd of niet), maar moet op Europese en uiteindelijk mondiale schaal worden aangepakt. Maar we kunnen hier, in dit kleine maar belangrijke land dat het centrum vormt van Europa, het voortouw nemen.
Tien jaar geleden was Joegoslavië een toonbeeld van een multiculturele samenleving. Steden als Mostar en Sarajevo waren smeltkroezen van verschillende gemeenschappen die vreedzaam samenleefden. Maar de nationalistische dwaasheid van opportunistische politieke leiders heeft deze toestand veranderd in een hel. Niet toevallig gebeurde dit onder omstandigheden van overgang naar kapitalisme, waarbij westerse landen met Duitsland op kop een actieve rol hebben gespeeld.
In dit blad besteden we onder meer aandacht aan de crisis in Azië, die inmiddels ook Japan heeft bereikt. Ook de VS-economie staat aan de vooravond van een zeer ernstige crisis. Europa en dus ook België zullen hier niet van gespaard blijven. Onder ernstige crisisomstandigheden dreigt het communautair gekrakeel proporties aan te nemen waarvan we nu niet durven dromen. Hiertegen werd onlangs verwittigd in een manifest "Gedaan met nationalistische dwaasheid", gelanceerd door vooral kunstenaars en intellectuelen en waar we als Vonk in grote lijnen kunnen achterstaan.
We zeggen dan ook: we zijn dat kleinzielig communautair gestook hartsgrondig beu. Het is gevaarlijk. Het is DOM. En erger nog, het wordt bewust gedaan om onze aandacht af te leiden van de echte problemen waaraan dit land kapot gaat.
