Met zijn dertigduizend waren ze. Maar niemand had deze opkomst verwacht. De regering niet, de politie niet, de ouders niet, en om eerlijk te zijn: wij ook niet. Indien deze opkomst het gevolg was van een simpele oproep vanwege Gino Russo, enkele dagen tevoren bekendgemaakt via de media, dan vormen die enkele tienduizenden die naar Brussel trokken slechts een fractie van het potentieel van wat thans gemeenzaam de Witte Beweging wordt genaamd.
Het ongenoegen, wantrouwen en de bezorgdheid bij de bevolking zit diep, heel erg diep. In tegenstelling tot de Witte Mars van 15 oktober ‘97, waren op deze betoging wél borden en slogans te zien: van vakbonden, bedrijven, organisaties, politieke groepen. Met de aansluiting van de weduwen en familieleden van de vermoorde para’s in Ruanda, van de slachtoffers van de Bende van Nijvel, van Karel Van Noppen e.a. kreeg deze mars bovendien een kwalitatief ander karakter. Voor het eerst zien we hier in België een duidelijke massamanifestatie tegen "het slecht functioneren van het staatsapparaat".
Hoewel ook deze betoging heterogeen was en de meest uiteenlopende thema’s aan bod kwamen, stond ze in feite verder dan de Mars van vorig jaar. Toen overheerste naast woede ook verdriet en medeleven met de ouders. Deze maal heerste alleen woede en een stemming van "we pikken het niet langer". Het was een spontane en massale uiting van verzet tegen de restauratie die in de afgelopen periode werd ingezet. Tegen de doofpotoperatie, tegen de criminalisering van journalisten die hun werk doen, de pogingen om de ouders in een hoek te drummen, de poging om het repressieapparaat te versterken. En er was een enorme dorst naar ideeën. We hadden een 500 tal pamfletjes om te verdelen en hadden alle moeite om ze "selectief" uit te delen. We viseerden vooral jongeren en delegaties van bedrijven, maar de pamfletten werden door bij wijze van spreken "Jan en alleman" uit onze handen gegrist. Een leuke ervaring die schril afsteekt met de verspreiding van pamfletten op andere betogingen in de afgelopen jaren. We publiceren hieronder enkele fragmenten uit ons pamflet.
______________________________________
Eenheid tegen het onrecht van de staat en van het economisch systeem
Zoals in het ganzenspel zouden ze graag willen dat we allen terug naar het beginvakje verhuizen. De "backlash" is in volle aktie gekomen. Journalisten, ouders en rechters zijn het doelwit van maneuvers teneinde ze te destabiliseren, discrediteren. Hun enige " fout " bestaat erin dat ze de onderzoeken tot het bittere einde willen gevoerd zien en dat ze zich niet laten in slaap wiegen door halve waarheden. Ze zijn niet voldaan met de beloftes en de mooie woorden van de regering en de vertegenwoordigers van de staat. De machthebbers hebben inderdaad beloftes moeten doen om de opstandige beweging en de verontwaardiging van de bevolking vorig jaar te trotseren. Ze beweerden toen onze boodschap goed ontvangen te hebben, ze hadden "ons begrepen". "Het is beloofd", zweerden ze. "We zullen het nooit meer dezelfde vergissingen begaan".
Het "disfunctioneren" van de staat is de norm en niet de uitzondering
De "disfuncties" van de het gerecht, de politie en de staat in het algemeen werden met de vinger gewezen. Maar deze zijn geen afwijkingen van de normale werking van het staatsapparaat. Ze zijn de regel, geen ongelukkige uitzonderingen. Indien dit staatsapparaat zo ondoorzichtig is, zo onmenselijk, zo ondemocratisch, dan is het als het ware "natuurlijk". Dit staatsapparaat is en blijft een instrument van politieke, sociale en economische overheersing van een minderheid over de meerderheid van de bevolking. Ze is ook onverbrekelijk verbonden met de bedrijfswereld, d.w.z. met het kapitalistisch stelsel. En wanneer het in vraag gesteld wordt , verdedigt het zich.
Poging tot normalisering
Het lijdt geen twijfel: alle politieke en economische elites hebben anderhalf jaar geleden gebeefd door de spontane stakingen in de bedrijven en de scholen en daarna de grote Witte Mars. Ze hebben de storm laten voorbij razen. Vandaag echter hebben ze een proces van normalisering ingezet. Erger nog, sommige van de meeste antidemocratische aspecten van de staat worden versterkt: de oprichting van een éénheidspolitie rond de rijkswacht, de criminalisering van de acties die de maatschappij wensen te veranderen (art. 342) enz. De rechtstreekse en onrechtstreekse verantwoordelijken van de "onderzoeken" naar Julie en Melissa, Els en Eefje, Loubna enz. zijn nog steeds niet gestraft. De hypothese van de netwerken van bescherming worden als "fantasmen" of "mythes" voorgesteld. Niet verwonderlijk dat in deze context de ongetemde drang naar de waarheid vanwege de ouders, som-mige journalisten e.a. zeer storend is voor bij de top van de maatschappij. Net zoals de delegees van de Forges de Clabecq als halve melaatsen worden behandeld door de bazen en door al diegenen in de leiding van de vakbonden die passief de aderlating van jobs aanvaarden. De syndicale zuiveringen bij de nieuwe fabriek in Tubize lijkt veel op de destabiliseringscampagne tegen de witte beweging. Het is dus niet te verwonderen dat verleden jaar deze twee vormen van revolte samenvloeiden in de Veelkleurige Mars voor Tewerkstelling.
Alles wordt tot koopwaar herleid
De toekomst van de huidige beweging tegen het stilzwijgen en het onrecht van de staat ligt daarom juist in het samenvloeien van de arbeidersbeweging en haar strijd tegen het sociale en economische onrecht. Men kan het onrecht niet opsplitsen. Dit systeem behandelt onze kinderen als zuivere koopwaar. De arbeiders en de bedienden in de bedrijven worden als citroenen uitgeperst.
De arbeidersbeweging werd opgericht om de maatschappij te veranderen. Maar vandaag hebben de leiders ervan de logica van het systeem aanvaard. Het komt erop aan dat de actieve militanten de beweging terugwinnen voor de strijd tegen het kapitalisme en voor het socialisme. Samen, hand in hand, bezitten deze twee bewegingen de sleutel van de maatschappelijke verandering in dit land. Hieraan moeten wij werken.
