Een mislukte poging om Amazon-arbeiders in Bessemer, Alabama, te syndiceren, toont Amerikaanse arbeidersleiders de noodzaak van een gedurfde en effectieve strategie. Zelfs een reus als Amazon is geen partij voor de macht van de arbeidersklasse indien ze doeltreffend georganiseerd is. De strijd gaat voort.
De internationale schijnwerpers die nu op het kleine stadje Bessemer in Alabama zijn gericht, herinneren ons eraan dat de klassenstrijd springlevend is in het centrum van het wereldkapitalisme. Van Italië tot Myanmar hebben miljoenen mensen gezien hoe het op twee na grootste bedrijf ter wereld de strijd aanging met zijn werknemers in het magazijn van Bessemer, waar bijna 6.000 mensen werken. De Retail, Wholesale, andDepartment Store Union (RWDSU) nam het initiatief de werknemers te organiseren. De inspanningen waren gericht op een van de 110 fulfilmentcentra van Amazon in de VS.
De campagne om deze gigant van de Amerikaanse big business - eigendom van de rijkste man ter wereld - te syndiceren, groeide uit tot een symbool van hoop voor miljoenen laagbetaalde arbeiders in de hele wereld. Uit peilingen bleek dat een overweldigende 77 procent van de Amerikaanse bevolking het organiseren van een vakbond in Bessemer steunde. Dit komt overeen met recente onderzoeken die de hoogste steun voor de arbeidersbeweging in meer dan een halve eeuw aantonen. Vooral bij arbeiders onder de 34 jaar, geeft 71 procent aan voorstander te zijn van het organiseren van vakbonden. Interesse om deel uit te maken van een vakbond is een concrete kwestie. Werkers die zijn aangesloten bij een vakbond ontvangen gemiddeld 18 procent meer loon en 94 procent meer uitkeringen, bovenop verbeterde werkzekerheid en arbeidsomstandigheden.
De IMT heeft de strijd van deze arbeiders om een vakbond te vormen van ganser harte gesteund, en we zullen hun strijd blijven steunen. Gezien de stemming in de samenleving en de prominente plaats van de Bessemercampagne in de kranten, komt de nederlaag bij miljoenen mensen onvermijdelijk aan als een teleurstelling. Serieuze strijders hebben echter geen reden om terneergeslagen te zijn of pessimistische conclusies te trekken uit deze tegenslag. Het is onze taak om de feiten te bestuderen, de redenen te onderzoeken en ons te hergroeperen voor de toekomst. De lessen uit deze en andere conflicten tonen de weg voorwaarts naar de uiteindelijke overwinning.
De arbeidersklasse heeft een enorme potentiële machten als ze eenmaal op een vastberaden manier beweegt, kan ze niet meer gestopt worden. Deze kracht moet echter correct gemobiliseerd worden. Om een bedrijf als Amazon aan te pakken, is echte steun van de bredere arbeidersbeweging nodig, niet alleen lippendienst of abstracte solidariteit. Die steun moet bovendien geschraagd worden door een strategie om te winnen, zorgvuldig samengesteld uit zowel de positieve als de negatieve lessen uit de (Amerikaanse) arbeidersgeschiedenis.
De strategie van de vakbondsleiding
De National Labour Relations Board (NLRB) heeft de officiële resultaten van de vertegenwoordigingsverkiezingen bekendgemaakt. Het getelde aantal was 738 voor de vakbond, 1.798 tegen. Van de 5.876 potentiële stemmen lijken er 3.041 te zijn uitgebracht, waarbij 505 stembiljetten werden betwist, voornamelijk door Amazon. Nog eens 76 stembiljetten werden "ongeldig verklaard". Het feit dat ongeveer 45 procent van de arbeiders zich onthield, toont aan dat ze op zijn minst open stonden voor het idee om een vakbond op te richten, maar onder enorme druk stonden van het bedrijf en geen vertrouwen hadden in de strategie van de RWDSU-leiding.
Terwijl Amazon al zijn middelen aanwendde en elke truc uit het boek gebruikte om de arbeiders te verslaan, probeerde de vakbondsleiding de werkplaats te organiseren op basis van wetten die expliciet bedoeld zijn om de bazen te helpen winnen. In plaats van een strijdprogramma met materiële eisen naar voor te schuiven - d.w.z. in termen van lonen, voordelen en arbeidsomstandigheden die een vakbond zou kunnen brengen - stelde de vakbondsleiding haar zaak voor als een soort “stadia-campagne.” Ze presenteerden de stemming voor vakbondsherkenning louter als de eerste fase, en pas later zouden ze specifieke eisen stellen - in plaats van te begrijpen dat dit allemaal met elkaar verband houdt. Het organiseren van een vakbond op deze manier benaderen, mist de hele logica van de klassenstrijd. Het doel van werknemers te verenigen in een vakbond is tenslotte de collectieve strijd tegen de werkgever voor betere lonen, voordelen en voorwaarden voor iedereen.
Nadat de voorlopige resultaten waren vrijgegeven, kwamde nationale voorzitter van de RWDSU, Stuart Applebaum, met een veelzeggende verklaring:
“Ons systeem is kapot. Amazon heeft daar optimaal gebruik van gemaakt en we zullen een beroep doen op de arbeidsraad om Amazon verantwoordelijk te houden voor zijn illegale en flagrante gedrag tijdens de campagne."
Dit legt de verkeerde methode achter de strategie van de vakbondsleiding bloot. Met een verwijzing naar de NLRB-verkiezingen spreekt Applebaum over "ons systeem", terwijl hij het in feite over het systeem van arbeidsbeheersing heeft dat door de kapitalistische regering is vastgelegd en door hun staatsapparaat wordt afgedwongen. Vervolgens roept hij de kapitalistische staat op, in de vorm van de arbeidsraad, om het probleem zelf op te lossen.
Een strategie die vakbondsherkenning en een sluitend contract van de werkgever wil bekomen, vereist de verenigde macht van de bredere arbeidersklasse. En dus niet de hulp van de kapitalistische staat die hier wordt ingeroepen. De staat vertegenwoordigt.per slot van rekening de heersende klasse in zijn geheel.
NLRB vertegenwoordigingsverkiezingen
In de jaren dertig ondertekende Franklin Delano Roosevelt de Wagner Act, die de National Labour Relations Board (NLRB) oprichtte om het groeiende ongenoegen en de dreiging van arbeiders-militantisme te doorbreken. Hij beweerde dat dit het recht van werknemers om zich bij vakbonden aan te sluiten zou beschermen. In werkelijkheid bouwde de arbeidersklasse de vakbonden op door opoffering, militante strijd en een golf van fabrieksbezettingen die bekend staan als "sit-down stakingen". De vakbonden van de CIO werden opgebouwd op basis van revolutionaire klassenstrijd - niet door simpelweg lidkaarten te ondertekenen en te wachten op een NLRB-verkiezing.
Het doel van Roosevelt was de arbeidersbeweging weg te leiden van tactische klassenstrijd naar afhankelijkheid van de ‘onpartijdige’ federale arbeidsraad om de rechten van arbeiders ‘veilig te stellen’. Maar laten we glashelder zijn: er is maar één kracht in de samenleving die deze rechten kan beschermen - de georganiseerde macht van de arbeidersklasse zelf. Geloof of het aanwakkeren van illusies in het NLRB of andere federale of nationale arbeidswetten en regelgeving is niet alleen naïef, maar ook achteloos.
Er zijn inderdaad veel vakbonden georganiseerd via vertegenwoordigingsverkiezingen van het NLRB. Maar erkenning bekomen is slechts het begin van de strijd. Hoe de vakbond georganiseerd is, heeft een grote invloed op het soort contract dat de arbeiders kunnen bekomen.
Wanneer arbeiders hun collectieve macht begrijpen en voelen t.o.v. de bedreigingen en vergeldingen van het bedrijf, geeft dit hen een echte reden om samen te vechten voor vakbondserkenning. Zeker in tijden als deze, zal de gemiddelde werknemer zijn bestaan niet op het spel zetten voor de vage belofte van een toekomstig contract. Maar als ze een duidelijk begrip hebben van waar ze voor vechten en een strategie om te winnen, zullen ze de strijd aangaan.
In Bessemer lieten RWDSU-militanten oorspronkelijk 2.000 werknemers lidkaarten ondertekenen. Vervolgens dienden ze een aanvraag tot verkiezing van een vakbondsafvaardiging in bij het NLRB, dat vervolgens de regels ging bepalen. Amazon kwam toen in actie met zijn geavanceerde anti-vakbondscampagne.
Ongetwijfeld hebben sommige van die oorspronkelijke 2.000 arbeiders reële druk gevoeld en verlieten ze daardoor het bedrijf of trokken ze zich terug uit de vakbondsactie. Van de bijna 500 stemmen die Amazon met succes heeft gediskwalificeerd, kunnen we relatief veilig aannemen dat een groot deel afkomstig was uit de oorspronkelijke kern van vakbondsaanhangers en anderen die als strijders werden gezien. We weten dat Amazon allerlei trucjes heeft gebruikt, waaronder het plaatsen van een brievenbus door de US Postal Service onder toezicht van het bedrijf om de arbeiders te intimideren. Op deze manier kon het management zien wie er stemde en duidelijk maken dat ze de identiteit van de werknemers wisten die ze zouden beschuldigen in het geval van een vakbondsoverwinning.
Elke succesvolle campagne om een kolossaal bedrijf als Amazon aan te pakken en te verslaan, moet gebaseerd zijn op een duidelijke kijk op de realiteit, niet op het beperkende conservatisme van de arbeidersleiders, van wie de meesten in het beste geval liberale democraten zijn. We moeten een nuchtere kijk hebben op de staat en de wetten van de kapitalisten. We moeten onze klassenvijand bestuderen en begrijpen.
Een moderne Goliath
Amazon is een Fortune 500-bedrijf en beheert bijna 40 procent van de online detailhandel. Het is een van de grootste retailers in de VS, is meer dan $ 1,4 biljoen waard, en heeft wereldwijd 1,3 miljoen werknemers in dienst. Meer dan een miljoen van die werknemers bevinden zich in de VS. Vóór de pandemie waren dat er 750.000. Ter vergelijking: Walmart heeft wereldwijd 2,2 miljoen mensen in dienst, waarvan 1,5 miljoen in de VS.
Jeff Bezos richtte Amazon op in 1994, aanvankelijk als een online boekenwinkel. Daarna breide hij uit tot vrijwel alle denkbare huishoudelijke artikelen, van etenswaren tot apparaten. Het bedrijf heeft onlangs de Whole Foods-supermarktketen overgenomen en beschikt over eigen muziek- en videostreamingdiensten. Natuurlijk is wat één persoon kan doen beperkt, dus net als alle kapitalisten komt de enorme rijkdom van Bezos voort uit het harde werk van zijn werknemers. Hij neemt mensen in dienst om winst te maken met hun arbeidskracht. Hoe harder hij ze kan doen werken en hoe minder hij ze betaalt, hoe hoger zijn winst!
Bezos verdient momenteel $ 2.537 per seconde, meer dan de gemiddelde Amazon-werknemer in een hele maand verdient. Nu er een pandemie woedt en mensen niet meer zo vaak persoonlijk kunnen of willen winkelen als voorheen, is de winst voor Bezos gestegen. Forbes meldde dat de jaaromzet van Amazon in 2020 386 miljard dollar bedroeg, 38 procent meer dan in 2019, terwijl de nettowinst met 84 procent toenam.
Amazon en $15 per uur
Onder druk van verschillende vakbondscampagnes en een publieke campagne van Bernie Sanders, verhoogde Amazon in 2018 het minimumloon tot $ 15 per uur. Het bedrijf wijst hier sindsdien op als voorbeeld van wat een geweldige humanitairen ze zijn. De New York Times citeerde Amazon Vice President Drew Hardner en zei:
"Als er een vooruitstrevend bedrijf in dit land is, is het Amazon. Toon me een ander groot bedrijf dat twee keer het minimumloon betaalt en vanaf de eerste dag geweldige gezondheidsvoordelen biedt, 95 procent onderwijsvergoeding, een veilige werkomgeving, enzovoort. “
Maar hoe "genereus" is Amazon eigenlijk? Voltijdse werkers die $ 15 per uur verdienen, hebben een jaarinkomen van $ 31.000, minder dan de helft van het gemiddelde inkomen van een Amerikaans huishouden. En zoals we elders hebben opgemerkt, als het minimumloon gelijke tred had gehouden met de productiviteitswinsten, zoals dat van 1938 tot 1968 het geval was, zou het nu $ 24 zijn.
Het gemiddelde jaarinkomen in Alabama is $ 53.786, en het gemiddelde uurloon rond Birmingham is bijna $ 18,50 per uur. De New York Times meldde dat de RWDSU magazijnierssyndiceerde in Alabama, in de buurt van de Amazon-faciliteit, die $ 18 tot $ 21 per uur verdienen. Een andere vergelijkbaar bedrijf is United Parcel Service (UPS). Het soort werk dat bij de twee bedrijven gedaan wordt, is gelijkaardig, maar UPS wordt georganiseerd door de Teamsters in de VS en Canada. De voordelen en arbeidsomstandigheden zijn beter bij UPS, en de lonen zijn 30 procent hoger - dankzij de vakbond.
Het moet ook worden opgemerkt dat Amazon er een wetenschap van gemaakt heeft de uitbuiting van zijn arbeiders te vergroten en elke mogelijke druppel meerwaarde eruit te persen. Veel fulltime werknemers werken in ploegen van 10 uren plus verplicht overwerk. Binnen die 10 uren shifts krijgen werknemers slechts twee pauzes van 30 minuten voor de hele dienst, terwijl ze vaak afmattend lichamelijk werk doen. Een aantal van de Amazon faciliteiten zijn gigantisch en je moet er zo ver stappen om bij de cafetaria te komen tijdens je pauze, dat wanneer je daar aankomt en wil eten, het alweer tijd is om aan het werk te gaan.
Amazon vecht tegen arbeiders in binnen- en buitenland
Amazon vocht met hand en tand tegen de oprichting van een vakbond in Bessemer, maar dat is niets nieuws. Amazon deed een eerdere poging van de CWA, om het personeel van de klantenservice te organiseren, mislukken. Managersvan die dienst ‘motiveerden’ hun werknemers tot verplichte overuren met 'inspirerende' e-mails zoals:
"JE KUNT SLAPEN ALS JE DOOD BENT."
Toen alles in een stroomversnelling kwam en velen zich aansloten bij de vakbond, sloot Amazon simpelweg het callcenter en gaf de schuld aan de economische neergang.
Amazon nam ook zijn toevlucht tot allerlei vormen van bedrog om de International Association of Machinists (IAM) te verslaan toen die vakbond probeerde facilitaire technici in Virginia te organiseren. En toen voormalig Amazon-medewerker Chris Smalls een poging deed om de aandacht te vestigen op het gebrek aan veiligheid op de werkplek, toen de pandemie begon, reageerde het bedrijf door zijn contract te beëindigen. Naast het onderwerpen van hun personeel aan een constant spervuur van anti-vakbondspropaganda, zijn Amazon-bazen snel in het toepassen van de meest dwingende druk die ze ter beschikking hebben: de macht om werknemers te beroven van hun levensonderhoud.
Gezien de internationale reikwijdte van bedrijven als Amazon, moet de strijd ertegen ook de nationale grenzen overstijgen. In Europa heeft personeel van Amazon zich georganiseerd en zelfs stakingsacties ondernomen, zoals het geval was in Italië op maandag 22 maart. Die dag organiseerden ze een nationale 24-uren staking, samen met de Italiaanse werknemers van UPS. Hoewel de deelname aan de staking niet 100 procent was, belette ze een aantal Amazon-leveringen die dag, wat de macht van de arbeiders om de activiteiten van het bedrijf te verstoren aantoonde. De Italiaanse marxisten van de IMT namen deel aan deze actie. IMT-kameraden hielpen ook bij het organiseren van solidariteit onder UPS-werknemers. De arbeiders maakten de UPS-bazen duidelijk dat ze elke toename van het aantal pakketten dat op 22 maart werd vervoerd, zouden weigeren - UPS-arbeiders lieten zich niet gebruiken om de Amazon-staking te breken!
Een van de stakende Amazon vestigingen stuurde een boodschap van solidariteit naar hun “broeders en zusters” in Alabama, waarin ze hen succes wensten bij hun campagne om zich in een vakbond te organiseren. Arbeiders in Myanmar, die betrokken waren in een revolutionaire algemene staking tegen de aanhoudende militaire coup daar, stuurden ook solidariteitsbetuigingen naar de arbeiders in Alabama om hun strijd te steunen.
Een strategie om Amazon te verslaan
Amazon is een enorm groot en machtig bedrijf, maar het staat niet alleen. Andere kapitalistische reuzen zoals Walmart kunnen dan wel met Amazon concurreren op de markt, ze staan samen tegenover de arbeidersklasse. Ze verkiezen personeel dat niet georganiseerd of verenigd is, dat ze naar believen kunnen uitbuiten. Geconfronteerd met dit reactionaire front van de bazen, vertegenwoordigt de arbeidersklasse een veel sterkere macht. Gewapend met een strategie gebaseerd op klassenstrijd, zijn de collectieve middelen waarover de arbeidersbeweging beschikt meer dan in staat om Amazon te verslaan. Een winnende strategie moet de volgende elementen bevatten.
De essentie van een vakbond is dat de arbeiders samen verenigd zijn - niet een "externe entiteit" zoals de bedrijfspropaganda het voorstelt. Al te vaak spelen vakbondsleiders en organisatoren in op deze opvatting, door de vakbond voor te stellen als een soort advocaat die kan komen pleiten voor het belang van de arbeiders, in plaats van een strijdbare organisatie van de arbeiders zelf. Wanneer een groep arbeiders een organiserend comitévormt om een vakbondsactie op hun werkplek te lanceren, moeten ze zich altijd baseren op het uitgangspunt dat ze zich willen verenigen met hun collega's om de baas te bestrijden. Zich organiseren bij de RWDSU, Teamsters of een andere vakbond geeft aan dat werknemers verbonden willen zijn met andere werknemers in de industrie, de staat, nationaal of zelfs over de grenzen heen - naast het verkrijgen van formele vakbondsherkenning op hun eigen werkplek. Maar "de vakbond" moet niet worden gezien als een vertegenwoordiging van buitenaf, alsof de arbeiders advocaten inhuren. Het vormen van een vakbond betekent het opbouwen van een eigen organisatie.
De strijd voor vakbondserkenning moet rechtstreeks verband houden met de strijd voor daadwerkelijke eisen, die niet als een abstractie gezien mogen worden. De specifieke eisen of welke acties ondernomen moeten worden, moet afhangen van de leden zelf. Alle leiders moeten verkozen worden en hun beslissingen en voorstellen moeten worden goedgekeurd door de arbeiders die ze vertegenwoordigen.
Wanneer arbeiders de strijd ervaren om een vakbond op te richten, heeft dit een versnellend effect op de ontwikkeling van het klassenbewustzijn. Dit soort strijd kan een levensveranderende ervaringen zijn die in de praktijk aantoont dat we collectieve actie en organisatie nodig hebben om onze lonen, arbeidsvoorwaarden en arbeidsomstandigheden te verbeteren. We zijn niet zomaar een stel individuen. We maken deel uit van een klasse die haar eigen belangen heeft. De winst van het bedrijf komt voort uit de uitbuiting van onze arbeid en de strijd om de meerwaarde die we produceren, is het voornaamste conflict tussen de baas en de werkkrachten.
In het geval van Amazon is dit meer concreet te zien wanneer men de vergelijking maakt met gelijkaardige bedrijven die lid zijn van een vakbond. Zoals reeds aangehaald, voeren UPS-werknemers in grote lijnen vergelijkbare taken uit als vele Amazon-werknemers, maar dan voor 30 procent hogere salarissen en een pensioen. Amazon-arbeiders kunnen dit ook bekomen, maar het zal strijd vergen.
Bovendien kan de strijd om werknemers te organiseren bij Amazon niet in stukjes en beetjes gevoerd worden. Als de RWDSU de vertegenwoordigingsverkiezing had gewonnen, zouden meer dan een miljoen andere Amazon-arbeiders nog steeds geen vakbond hebben. Alle strijd moet natuurlijk ergens beginnen en Amazon wist dat eventuele concessies aan deze arbeiders een impuls zouden geven aan vakbondsacties op andere locaties in het land. Als de stemming bij de vakbond in Bessemer was geslaagd, hadden de arbeiders in Alabama kunnen vechten voor contractuele concessies door middel van acties en stakingen, maar omdat ze zo'n klein deel van de nationale Amazon-beroepsbevolking waren, zou hun onderhandelingspositie eerder beperkt zijn gebleven.
Een winnende strategie vereist dat de vakbondsarbeiders hun invloed vergroten, wat alleen kan als hun aantal toeneemt. Door zich op één faciliteit te concentreren, kon Amazon de druk van zijn volledige middelen op een klein deel van zijn personeelsbestand richten. Om Che Guevara te parafraseren, we hebben twee, drie, veel Bessemers nodig! Het bedrijf zou veel meer moeite hebben om meerdere gelijktijdige acties uit te schakelen dan met één afzonderlijke. Nogmaals, hiervoor zijn middelen nodig, niet alleen van de relatief kleine RWDSU, maar ook van de hele arbeidersbeweging. Via een nationale en internationale campagnemoet massale steun gemobiliseerd worden, niet alleen onder Amazon-werknemers, maar ook door contact te leggen met alle hoeken van de arbeidersbeweging. Ook moet er steun van niet-vakbondswerkers in aanverwante industrieën en de ganse arbeidersklasse bekomen worden.
Een echte vakbond opbouwen, vereist het organiseren van een aanzienlijk deel van het personeelsbestand, maar het hoeft niet met een meerderheid te beginnen - het kan in de loop van de tijd worden opgebouwd. Een vakbondsactie zou moeten beginnen met een kern van arbeiders die van start gaan met een organiserende campagne. Leden van deze commissie zouden aan hun collega's kunnen uitleggen dat iedereen die lid wordt van de vakbond het recht heeft om als vakbondslid te worden erkend, zelfs als ze een minderheid van het totale personeelsbestand zijn ofhet enige vakbondslid zijn op een bepaalde werkplek.
Zo'n vakbond zou natuurlijk pas onderhandelingsrechten en eisen kunnen afdwingen wanneer een aanzienlijke hoeveelheid steun is verworven. Maar naarmate het momentum zich ontwikkelt - vooral als de vakbond overwinningen begint te behalen - zouden meer Amazon-werknemers in het hele land zich aanmelden omdat ze het voordeel ervan inzien om lid te worden, zo kan uiteindelijk een meerderheid bekomen worden.
Voor een grootschalig offensief om Amazon en andere niet-vakbondsbedrijven te organiseren!
Hoewel de slag om Bessemer verloren is, is de klassenoorlog nog lang niet voorbij. De strijd om bedrijven zoals Amazon en Walmart te organiseren zal een centraal punt blijven totdat deze overwinningen behaald zijn. Dergelijke overwinningen zouden deel uitmaken van het keren van het tij voor de arbeidersbeweging. We moeten deze uitdaging daarom niet alleen benaderen vanuit het standpunt van de arbeiders in de fabriek in Bessemer of zelfs het personeelsbestand van Amazon als geheel. In plaats daarvan moeten we het benaderen vanuit het perspectief van de arbeidersklasse als geheel.
Gezien het enorme aandeel van Amazon in de detailhandel, moeten de werknemers van UPS en USPS een essentiële rol spelen in deze strijd, samen metdepakjesbezorgers en magazijnmedewerkers. Werknemers in de bredere logistieke, opslag- en distributiesector zijn verantwoordelijk voor het bezorgen van een groot deel van de pakketten van Amazon en velen van hen zijn al lid van een vakbond. Door solidariteit met Amazon-werknemers zal ook bij bedrijven als UPS en USPS de invloed op het management toenemen. Want daar wijst het management constant naar "de concurrentie” als excuus om kosten te besparen en hun eigen in vakbonden georganiseerde personeel aan te vallen. "Hoe kan UPS hogere lonen betalen als Amazon-bezorgers slechts $ 15 per uur krijgen?" kan je de bazen horen zeggen. Hetzelfde geldt voor de werknemers in alle andere bedrijfstakken. Wanneer de grootste private werkgevers van het land veel minder betalen dan een echt leefbaar loon, kunnen alle andere werkgevers neerwaartse druk uitoefenen op hun werknemers.
De sleutel tot de overwinning omvat ook solidariteit in de actie - ongeacht wat de kapitalistische staat ‘toelaat’. Eén nederlaag is een nederlaag voor iedereen, maar hetzelfde geldt voor overwinningen. De strijd om 1,3 miljoen Amazon-medewerkers te organiseren, moet deel uitmaken van een gecoördineerd offensief door de collectieve kracht van de ganse AFL-CIO federatie. Het is ronduit beschamend dat de leiders van de federatie weinig meer dan woorden en tweets van solidariteit hebben geboden, terwijl ze over heel veel leden en middelen beschikken.
In These Timesmeldde dat de Teamsters-vakbond plannen heeft om Amazon-werknemers te organiseren. RWDSU en de Teamsters mogen zich niet verliezen in een belachelijke 'turfoorlog'. Ze moeten hun middelen bundelen en samenwerken - de inzet is te hoog! De International Marxist Tendency roept de AFL-CIO op om een speciaalorganisatiecomitévoor Amazon-arbeiders op te richten. RWDSU, de Teamsters, de National Association of Letter Carriers, de American Postal Workers Union en alle gerelateerde vakbonden zouden vertegenwoordigers in deze commissie moeten hebben. Als de AFL-CIO weigert initiatief te nemen, roepen we de alle vakbondsleiders op om zelf zo'n commissie te vormen.
Vakbondsleiders moeten nu in de aanval gaan. De arbeidersbeweging moet zich inzetten om samen te werken en echte middelen te investeren: fulltime en parttime vakbondsorganisatoren, een grote campagne om de voordelen die een vakbondsorganisatie oplevert aan de arbeiders uit te leggen en het organiseren van massaprotesten en demonstraties om grote bedrijven de potentiële kracht van de georganiseerde arbeiders te laten zien. Ja, dit kost miljoenen dollars. Maar waar dienen onze vakbondsbijdragen voor? Toch om te verdedigen wat we tot nu toe hebben gewonnen en onze slagkracht uit te breiden? De beste manier om de macht van de huidige vakbondsleden te vergroten, is door nog miljoenen arbeiders te verenigen.
In de VS, Canada, Mexico, Groot-Brittannië, Italië, Pakistan etc., trachten IMT-vakbondsleden geduldig het huidige arbeidersleiderschap te heroriënteren naar een perspectief van klassenstrijd of een alternatieve leiding op te bouwen die de plaats van de huidige kan innemen. We koppelen dit aan de noodzaak van een socialistische revolutie, een arbeidersregering en de nationalisatie van bedrijven zoals Amazon onder democratische controle van de arbeiders. De arbeidersbeweging kan en zal veranderen. De socialistische ideeën die haar in het verleden grote overwinningen hebben opgeleverd zullen haar opnieuw leven inblazen!
