De tiran is gevallen! Op het moment dat deze tekst geschreven werd, is Hosni Mubarak net afgetreden. Dit is een grote overwinning, niet alleen voor de bevolking van Egypte, maar ook voor arbeiders over de hele wereld. Na 18 dagen onafgebroken revolutionaire mobilisaties, met 300 doden en duizenden gewonden, is het eindelijk zover: Hosni Mubaraks 30-jarige tirannie is niet meer.
Dit is het resultaat van de ongelofelijke massabeweging, die geconfronteerd werd met de geweren en knuppels van de politie en zich moedig verzet heeft tegen elke aanval van de reactionaire krachten. Het is het resultaat van twee weken van revolutionaire strijd die ons allen inspireren.
Gisteren (10 februari) dacht de massa van betogers dat ze gewonnen hadden. Maar de afgelopen 24 uur overtuigden de massa's dat alle onderhandelingen en compromissen nergens toe leidden. Dat verklaart waarom vandaag meer mensen dan ooit op straat kwamen, aangezien bleek dat niets minder dan een volksopstand zou leiden tot de omverwerping van de gehate en verachte autocraat. Gisteravond, voordat Mubarak sprak op de televisie, vertelde een demonstrant op het Tahrir-plein aan de BBC: "Ik zal hier blijven totdat hij gaat. Als hij niet gaat, zal morgen een zeer zware dag zijn voor Mubarak.” Morgen is nu aangebroken.
Al bij het ochtendgloren waren duizenden mensen samengekomen op het Tahrir-plein, klaar voor de beslissende confrontatie met het regime. Gebeurtenissen volgden elkaar razendsnel op. Elk uur dat voorbijging radicaliseerde de beweging nog meer. Demonstranten werden "elke dag nog meer gemotiveerd en vastbeslotener", vertelde Ahmad Salah, een Egyptische activist, aan Al Jazeera. "Dit is een groeiende beweging, geen krimpende." Politieke gevangenen worden vrijgelaten uit de gevangenissen. Maar er is nog een onbekend aantal mensen vermist, waaronder activisten waarvan gedacht wordt dat ze opgesloten werden tijdens de recente onrusten. Mensenrechtenorganisaties zeggen dat het Egyptische leger betrokken is geweest bij het illegaal vasthouden en soms martelen van demonstranten.
Vandaag werd de stemming bozer en opstandiger. Al Jazeera's Ayman Mohyeldin in Caïro meldde gisteren dat in de noordoostelijke stad Port Said ten minste vijf overheidsgebouwen, waaronder het kantoor van de gouverneur en het kantoor voor de volkshuisvesting, in brand werden gestoken tijdens twee dagen onafgebroken rellen. Mensen hebben wegen geblokkeerd, er zijn confrontaties geweest, en enorme aantallen mensen zijn het Plein van de Vrijheid ingestroomd. Niemand weet de exacte aantallen van vandaag (11 februari), maar de betogers zijn in heel Egypte met miljoenen.
In de provincies ging men zelfs verder dan in Caïro. In Suez, waar de beweging bijzonder radicaal is, en waar de slachtoffers het talrijkst zijn, heeft het volk alle overheidsgebouwen bezet. In Asyut, waar tienduizenden op straat zijn gekomen, hebben ze de zetel van de regerende partij en andere overheidsgebouwen overgenomen.
In El Arish, in het noorden van Sinaï, waar tienduizenden demonstreerden, maakte een menigte van ongeveer duizend jongeren zich los van de demonstratie en geraakte betrokken bij vuurgevechten met de politie terwijl ze politiebureaus aanvielen met molotovcocktails.
In Alexandrië verzamelde een menigte van minstens 200.000 mensen buiten het Ras-el-Tin-paleis om zich aan te sluiten bij de matrozen die voedsel uitdeelden aan de demonstranten. Damietta, een stad gelegen aan de monding van de Nijl, heeft een bevolking van ongeveer een miljoen. Hiervan waren er 150.000 op straat vandaag, de politiebureaus omsingelend en overheidsgebouwen belegerend. Soortgelijke verslagen komen uit alle hoeken van Egypte.
De demonstranten waren ook woedend omwille van de leugenachtige propaganda van de media. Gisteravond bood adjunct-hoofdredacteur van het officiële media-orgaan van het regime Al Ahram op BBC Newsnight zijn excuses aan het volk aan en beloofde hij waarheidsgetrouw verslag van de demonstraties te geven: "De mensen zijn woedend op ons", gaf hij toe. "Ik heb zelfs telefoon gekregen van mensen die dreigden het gebouw af te branden."
In Caïro omsingelden de demonstranten het centrale tv-station, dat werd beschermd door parachutisten. Maar de houding van de troepen was vriendelijk en er was zelfs verbroedering. Volgens een ooggetuige werd een majoor van de parachutisten gezien die lachte en handen schudde met demonstranten, die tegen de officier zeggen: “Parachutisten zijn OK. Maar we willen de Presidentiële Garde hier niet.” “Hij glimlacht terug. Alle soldaten aan de andere kant van de omheining rond het televisiegebouw lijken sympathiek tegenover de demonstranten. Het is een zeer emotionele scène.”
Er waren aanhoudende geruchten over een mars naar het paleis van de president. Enkele honderden demonstranten verlieten afgelopen nacht het Tahrir-plein in Caïro om helemaal naar het paleis te marcheren - zo'n 15 kilometer van het plein. Het paleis werd verdedigd door het leger en de Presidentiële Garde. Sommige commentatoren speculeerden dat, hoewel het leger het vuur niet zou openen, de Garde het mogelijk zou doen, in welk geval er sprake zou kunnen zijn geweest van een confrontatie tussen het leger en de Garde.
Maar volgens verslagen was het leger, in plaats van te schieten op de demonstranten, bezig ontbijt te serveren. CNN meldde dat de soldaten en de menigte elkaar bejubelden. In een gebaar vol betekenis draaiden de tanks hun lopen weg van de demonstranten, die hierop vol enthousiasme reageerden. Een soldaat klom uit een tank en hing een Egyptische vlag aan de loop van zijn geweer.
Manoeuvres aan de top
Om deze ontwikkelingen in hun context te plaatsen: de eerste aanwijzing dat er iets gaande was aan de top was toen op donderdag 10 februari de militaire Hoge Raad samenkwam en in afwezigheid van de opperbevelhebber, Hosni Mubarak aankondigde op de staatstelevisie “de legitieme eisen van het volk te ondersteunen”. In werkelijkheid waren de echte beslissingen niet door de militaire Raad genomen, maar op de straten en in de fabrieken. Na weken van onbeslistheid werd de officierskaste van zijn veilige neutrale positie verdreven door de acties van de arbeidersklasse en het revolutionaire volk.
De Raad vergaderde onafgebroken “om te onderzoeken welke maatregelen en regelingen kunnen worden getroffen om de natie, haar prestaties en de ambities van haar geweldige mensen te beschermen”. AFP citeerde een bron uit het leger: “Wij wachten op orders die het volk tevreden zullen stemmen.” Tegen half vier in de namiddag was de menigte in het Tahrir-plein euforisch. Mensen juichten luid en riepen wederom voor de val van het regime van Mubarak. Ze riepen ook: “Het leger en de mensen staan samen, het leger en de mensen hebben zich verenigd!”
Generaal Hassan al-Roueini, de militaire bevelhebber voor het Caïro-gebied, vertelde duizenden demonstranten op en rond het Tahrir-plein: “Aan al uw eisen zal vandaag worden voldaan.” Aangezien de primaire eis de verdwijning van Mubarak was, nam men vanzelfsprekend aan dat de president was afgezet.
Een oppercommandant die liever anoniem wilde blijven vertelde Ahram Online dat de Hoge Raad de macht in het land had overgenomen "voor een overgangsperiode", waarvan de duur later zal worden bepaald. Gevraagd over wat een dergelijke stap zou kunnen betekenen voor de president, de vicepresident en de minister-president, zei de bevelhebber: "Dit zijn mensen die geen macht hebben over de krijgsmacht."
Een lid van de regeringspartij van Egypte vertelde de BBC dat hij “hoopte” dat president Hosni Mubarak de macht zou overdragen aan vicepresident Omar Suleiman. Er waren echter al enkele aanwijzingen dat Mubarak niet bereid was om rustig te vertrekken. Een uur later waren er tegenstrijdige berichten in omloop. Reuters citeerde de Egyptische minister van Informatie, Anas el-Fekky: “De president is nog steeds aan de macht en hij is niet afgetreden. De president is niet afgetreden en alles wat je hoorde in de media is maar een gerucht.” Er werd gezegd dat Mubarak “nog steeds in onderhandeling was over het al dan niet overdragen van de macht aan Suleiman”. Een Egyptische functionaris zei tegen Reuters: “Het is nog niet besloten ... Het is nog in onderhandeling.”
Maar wat viel er te onderhandelen?
Mubaraks kleine verrassing
President Hosni Mubarak had een kleine verrassing voorbereid. Zijn besluit om geen ontslag te nemen kwam kennelijk als een schok voor zowel de Egyptische militaire leiders als voor Washington. CIA-directeur Leon Panetta had eerder gesproken alsof zijn ontslag een uitgemaakte zaak was en een oplossing voor de crisis gegarandeerd was. Andere bronnen in Caïro berichtten ongeveer hetzelfde. Aan de andere kant van de Atlantische Oceaan sprak president Obama, met zijn gebruikelijke retorische zin van een acteur van een “historisch moment”, dat werd voorbereid “voor onze ogen”.
De oude man bedroog hen wederom allemaal. Mubarak had zijn eigen agenda. Velen vroegen zich af wat zijn motivatie zou kunnen zijn. Hij stond onder zware druk van alle kanten om snel af te treden. De Amerikanen waren bang dat als hij niet snel zou gaan de situatie, die al uit de hand liep, nog veel erger zou worden. In plaats van alleen een paar gezichten aan de top te veranderen, zou de directe interventie van de massa's alles wegvegen, het hele regime zou verdwijnen, en daarmee ook de laatste overblijfselen van de Amerikaanse invloed in Egypte.
Het probleem was dat hij ook andere stemmen hoorde. De Saoedische monarchie, die nog corrupter, rotter en reactionairder is dan het Mubarak-regime, is doodsbang en beseft dat nu haar vriend in Caïro is gegaan, zij de volgende kan zijn. Zij heeft grote sommen geld aangeboden aan Egypte, maar op voorwaarde dat Mubarak koste wat het kost moet blijven. De Israëli's zijn net zo bang voor de gevolgen van het verlies van hun trouwe Egyptische bondgenoot, de man die hen in staat stelde om het zogenaamde Vredesplan - dat wreed stuk bedrog - te verkopen aan de wereld. Ze smeekten angstig iedereen hun kritiek op de Egyptische president te staken.
Maar de stemmen met de meeste invloed op de president waren deze in zijn hoofd. Ze vertelden hem dat hij groot was, dat hij goed was, dat hij beter dan wie dan ook wist wat het beste was voor Egypte. Net als de absolute monarchen van vroeger beschouwde hij zichzelf als boven alle wetten, parlementen, partijen en generaals. Hij beschouwde zichzelf als de belichaming van de natie en de opperste rechter van de wil van het volk. Toen hij afgelopen nacht het volk toesprak met een kalme en afgemeten toon, zijn gezicht uitdrukkingsloos en steenachtig als het dodenmasker van een farao, kreeg men de indruk van een man die alle werkelijkheidszin heeft verloren.
Het volk van Egypte reageerde onder andere met een soort zwarte humor op de toespraak van Mubarak. Dit dient vaak als vermomming van een serieuze boodschap. Hier is een voorbeeld: "De minister van Binnenlandse Zaken vraagt Hosni Mubarak om een afscheidsbrief aan het Egyptische volk te schrijven. Mubarak antwoordt: 'Waarom? Waar gaat het heen?'”
De menigte die op het Tahrir-plein verzameld stond met Egyptische vlaggen, ongeduldig wachtend op het nieuws van zijn aftreden, luisterde geschokt en vol ongeloof toen hij dezelfde oude platitudes herhaalde. Hij sympathiseerde met de jeugd van Egypte, hij betreurde fouten uit het verleden, hij weende voor het bloed van de martelaren en beloofde degenen die verantwoordelijk zijn voor hun dood te straffen (de “Vader des Volks” bloosde niet eens toen hij dit zei) en hij beloofde een nieuw en beter leven. Maar hij trad niet af.
De shock werd vervolgens omgezet in woede - een koude woede vervulde de massa's, een woede die nog intenser was als gevolg van de hoge verwachtingen die waren gewekt door de eerdere geruchten. Alle plannen van de Egyptische militaire bevelhebbers lagen plotseling in puin. In plaats van een geleidelijke overgang te beleven was Egypte opnieuw ondergedompeld in een revolutionaire golf.
Sleutelrol van stakingsbeweging
Het beslissende element in de revolutionaire formule, die uiteindelijk Mubarak dwong af te treden, was de tussenkomst van de arbeidersklasse. Dit is het antwoord op al die 'slimme' dames en heren die argumenteerden dat de arbeiders niet revolutionair waren of zelfs beweerden dat de arbeidersklasse niet bestond. In de afgelopen dagen namen werknemers en vakbonden in het hele land deel aan de protesten. Algemene stakingen gaven een nieuwe en niet tegen te houden impuls aan de massademonstraties in Caïro en andere steden.
Overal in Egypte kwamen arbeiders in actie met meer dan 20 stakingen bij de spoorwegen en in de textielindustrie, bij verpleegkundigen en artsen, in een ziekenhuis en bij zowel particuliere fabrieken als fabrieken in staatshanden. De aantallen van de stakers zijn in de tienduizenden en namen constant toe. Op woensdag was er een golf van stakingen in Kafr El-Zaiat, Menoufeia en de Suezkanaal-zone. De CTUWS meldde dat in de textielstad Mahalla meer dan 1.500 stakers wegen blokkeerden en dat meer dan 2.000 werknemers uit het farmaceutisch bedrijf Sigma in Quesna in staking gingen.
In Giza stonden honderden jonge vrouwen en mannen te demonstreren aan de voorkant van het kantoor van de lokale regering om huisvesting te eisen. In Assiut protesteerden 7.000 werknemers van de universiteit, uiting gevende aan hun woede over hun foute contracten en hun lage lonen. De demonstranten eisten dat zij dezelfde rechten als de vaste werknemers kregen. Tweehonderd werknemers van de Assiut Oliemaatschappij zetten hun protest van gisteren voort aan de voorkant van het hoofdkwartier van het bedrijf, waar ze de nacht hadden doorgebracht. De demonstranten zeiden dat ze zouden weigeren zich te verplaatsen totdat ze juiste contracten gekregen hadden.
In het gouvernement Qena gingen 200 medewerkers van Siyanco in staking. Zij eisten dat financiële richtlijnen geïmplementeerd worden, met gelijkheid voor iedereen. Duizenden werknemers in de oliesector gingen ook in staking en protesteerden in verschillende delen van het land. In Ismailia eisten medewerkers van de Suezkanaal Universiteit, Petrotrade en de algemene ziekenhuizen betere arbeidsomstandigheden en contracten. In Aswan, in het zuiden van Egypte, protesteerden 300 werknemers van de Kredietbank voor Ontwikkeling en Landbouw tegen corruptie.
Ook Egypt Telecom, een van de grootste telecommunicatiebedrijven van het land, zag de afgelopen twee dagen wijdverbreide protesten aan verschillende kantoren in het hele land. De werknemers vragen om goede contracten en betere lonen. In Caïro protesteerden 700 werknemers van het Mukattam-ziekenhuis, waaronder artsen en verpleegkundigen, opnieuw voor betere lonen en goede arbeidscontracten.
Artsen en verpleegkundigen in het hele land hebben deelgenomen aan stakingen en demonstraties. In het Ain Shams-ziekenhuis protesteerden 1000 werknemers voor betere lonen, goede contracten en ziektekostenverzekering voor het ziekenhuispersoneel. Zelfs de acteurs hebben geprotesteerd tegen hun vakbond en eisten van het hoofd ervan, Ashraf Zaki, dat hij ontslag neemt en dat de procureur-generaal een onderzoek naar corruptie start.
Gisteren (donderdag) marcheerden duizenden medische studenten, artsen, en advocaten, respectievelijk in witte jassen en zwarte gewaden door het centrum van Caïro. Zij werden begroet door de demonstranten voor de democratie bij het Tahrir-plein. Het heeft zijn naam niet gestolen. Dit is inderdaad het Plein van de Bevrijding. Ze werden vergezeld door kunstenaars en werknemers van het openbaar vervoer, met inbegrip van buschauffeurs, die allen waren toegetreden tot de stakingen. De beweging groeit.
Veel van deze stakingen hebben economische oorzaken. Natuurlijk! De arbeidersklasse komt op voor haar directe noden. Dat wil zeggen, ze zien de revolutie niet alleen als strijd voor de formele democratie, maar voor betere lonen, betere arbeidsomstandigheden en bovenal voor een beter leven. Ze vechten voor de eisen van hun klasse. En deze strijd zal niet ophouden alleen maar omdat Hosni Mubarak niet langer in het presidentieel paleis zetelt.
Maar het zijn ook politieke stakingen. Mubarak is verdwenen, maar de werknemers eisen dat het onrechtvaardige systeem waarop hij rustte ook gaat. De arbeiders brengen de vraag van democratie in de fabrieken en vakbonden naar voren. De officiële regeringsvakbond, de Egyptian Trade Union Federation (de enige legale vakbond), steunde Mubarak. Maar ze is verdwenen. De stakers eisten het verdwijnen van de oude leiding. Op 30 januari werd een nieuwe vakbond opgericht, de Federatie van de Egyptische Vakverenigingen (FETU), in heel veel steden en in zowel de private als in de publieke sector.
De arbeiders legden de fundering
Laten we niet vergeten dat de Egyptische revolutie werd voorbereid door de grootste stakingsbeweging die Egypte heeft meegemaakt in meer dan een halve eeuw. Van 2004 tot 2008 namen meer dan 1,7 miljoen werknemers deel aan meer dan 1.900 stakingen en andere vormen van protest. In de recente periode waren er 3.000 stakingen in alle sectoren, zowel overheid als privé. Velen van hen waren succesvol, wat leidde tot loonstijgingen. Maar een verbetering van de levensstandaard was niet langer genoeg om de werknemers tevreden te stellen.
Duizenden werknemers van het bedrijf Mahalla Spinnen en Weven gingen in staking op donderdag om betere lonen af te dwingen. Volgens het Center for Trade Union & Workers' Services (CTUWS), namen 24.000 werknemers deel aan het protest. De arbeiders van de ochtendploeg hadden zich aangesloten bij hun collega's uit de nachtdienst en verzamelden vanmorgen voor het hoofdkantoor van het bedrijf, waar ze hun staking en hun solidariteit met de demonstranten op het Tahrir-plein aankondigden.
De werknemers van de genationaliseerde textielfabrieken in El Mahalla el Kubra en tienduizenden anderen bij kleinere particuliere fabrieken zijn de ziel van de Egyptische arbeidersbeweging. De gebeurtenissen in Mahalla op 6 april 2008 veranderden alles. Tienduizenden mensen in deze stad van een half miljoen kwamen de straat op. “Onze slogans nu zijn geen vakbondseisen,” aldus Mohamad Murad, een spoorwegarbeider, vakbondscoördinator en linkse politicus, “we hebben meer algemene eisen voor verandering.”
De politie opende het vuur en doodde twee mensen. De menigte raasde door de straten, stak gebouwen in brand, plunderde winkels en gooide stenen naar de agenten. Demonstranten sloopten en stampten op een reusachtig portret van Mubarak op het centrale plein. “Deze opstand was de eerste die de barrière van angst in heel Egypte kon breken", zei Murad. “Op die vrijdag beheerste de menigte de stad. [...] Niemand kan zeggen dat Egypte daarna hetzelfde was.” Er bestaat geen twijfel over dat deze stakingen een belangrijke rol speelden in het doorbreken van de angst van de rest van het volk, te beginnen met de werknemers zelf. De 6 april-jongerenbeweging groeide uit die van de arbeidersbeweging.
Het leger
De gebeurtenissen van gisteren toonden al aan dat de generale staf niet langer geïnteresseerd was in het redden van Mubarak, maar in het redden van zichzelf en het regime waarop haar macht en privileges steunen. Mubarak is 82 jaar oud en zou sowieso aftreden in september. Hij was een opgebruikte factor en de generaals wisten het. Gisteren besloten ze duidelijk hem te dumpen. Maar tot hun immense verbazing en irritatie weigerde de oude man om te gaan.
In theorie is het definitieve besluit genomen door het leger, duidelijk geschokt door de gebeurtenissen van de afgelopen 24 uur. Maar het leger zelf toonde tekenen van versplintering onder druk van de massa. Al Jazeera meldde gisteren dat een majoor zijn wapens liet vallen en samen met zijn soldaten zich aansloot bij de demonstranten op het Tahrir-plein. Hij kondigde aan dat hij niet alleen was maar onderdeel van een groep van 15 officieren van verschillende rangen die toetraden tot de revolutie. Blijkbaar was het niet zo'n op zichzelf staand geval. Onder deze omstandigheden kon er geen sprake zijn van het gebruik van het leger tegen het revolutionaire volk. Dit, en de massale stakingsgolf die over Egypte trekt, verklaart waarom het leger uiteindelijk besloot Mubarak op te geven.
Het leger mag nu de overheid dan wel hebben overgenomen in Egypte, maar ze hebben geen controle over de straten of fabrieken. Miljoenen Egyptenaren kwamen samen op straat. De militairen waren gedwongen snel te handelen of geheel controle over de situatie te verliezen. Maar de generaals hadden slechts een paar opties. De eerste was om niets te doen, de menigte te laten groeien, hen naar het presidentieel paleis te laten marcheren en het beste te hopen De tweede optie was om te proberen om nog meer demonstranten op het Tahrir-plein te blokkeren. De derde was om Mubarak omver te werpen.
Het probleem met de eerste optie was dat het zou betekenen dat de massa's en niet de militairen de gang van zaken zouden bepalen. De tweede mogelijkheid zou leiden tot een situatie waarin het leger mogelijk het vuur zou moeten openen op de demonstranten. Maar een bloedige confrontatie met het volk zou onmiddellijk tot een splitsing in het leger hebben geleid.
Dat liet hen met slechts één optie, namelijk een staatsgreep. Dit zou afgelopen nacht reeds plaatsgevonden moeten hebben, zodat aangekondigd kon zijn voordat demonstraties begonnen op te bouwen na het vrijdaggebed. Het late optreden laat zien dat de legertop zelf verdeeld, verlamd en niet in staat tot een doortastend optreden was. Ze wilden Mubarak laten verdwijnen, maar tegelijkertijd vreesden ze de gevolgen van zijn verdwijning. Misschien voelde Mubarak dit en is dat de reden waarom hij ze behandelde met zo'n minachting.
De angst van de legerleiding was terecht. Nu Mubarak weg is wordt een zwaar gewicht van de schouders van de Egyptische samenleving gehaald. De sluisdeuren worden geopend en elk onderdeel van de samenleving zal erop aandringen dat aan haar eisen moet worden voldaan. Maar hoe kan een militair regime hen dat geven?
"Revolutie tot de overwinning"
De omverwerping van Mubarak is slechts de eerste stap. De revolutie is nu in een nieuwe fase aanbeland. De strijd voor democratie is slechts de eerste helft van de taak. De tweede helft zal bestaan uit het gevecht tegen de dictatuur van de rijken; voor de onteigening van de eigendommen van Mubarak en de volledige heersende kliek; voor de onteigening van de eigendommen van de imperialisten die hen steunden en drie decennia lang aan de macht lieten.
Washington bekijkt de zich ontvouwende gebeurtenissen met ingehouden adem. Leon Panetta, het hoofd van de CIA zei gisteren dat er “een grote kans is dat Mubarak vanavond kan aftreden, wat van betekenis zou zijn in termen van hoe de, hopelijk, ordelijke overgang in Egypte plaatsvindt.” Wat de Amerikanen begrijpen als 'ordelijke overgang' is een overgang gecontroleerd door de CIA. Maar dit gaat niet gebeuren.
De situatie is te ver gegaan. De massa's zijn opgestaan en zullen deze overwinning grijpen, niet als een signaal om te demobiliseren, maar als mogelijk om hun eisen door te dringen. Door het vastklampen aan de macht tot het bittere einde heeft Mubarak het volk nog meer geradicaliseerd. Enige kans op een 'beheerste overgang' is verloren. De Amerikanen manoeuvreerden verwoed aan de top van het leger om Mubarak te vervangen door Omar Suleiman. Maar nu moet Suleiman samen met zijn meester vertrekken.
De mensen hebben niet meer vertrouwen in Suleiman dan in Mubarak. Laten we niet vergeten dat Suleiman de Amerikaanse televisiezender ABC vertelde dat de Egyptenaren "niet klaar" waren voor de democratie. Hij waarschuwde ook dat als demonstranten niet in dialoog traden met de regering-Mubarak, het leger gedwongen kon worden tot het uitvoeren van een staatsgreep. Hoe kan zo'n man worden vertrouwd met de invoering van de democratie in Egypte? Een demonstrant zei dat als Omar Suleiman de macht overneemt van Mubarak “het enige dat zal gebeuren is dat iedereen op het Tahrir-plein zijn bord herschrijft en vervolgens doorgaat met demonstreren.”
Het regime brak eindelijk onder de hamerslagen van de Revolutie. Woensdag trad Gaber Asfour, de onlangs benoemde minister van Cultuur, ontslag uit de regering “om gezondheidsredenen”. Vandaag nam Hossam Badrawi, de Algemene Secretaris van de NDP, de regerende partij, ontslag. Anderen zullen volgen. De ratten zijn al haastig het zinkende schip aan het verlaten.
Bij het ontbreken van een alternatief heeft het leger de macht overgenomen. Maar ondanks de schijn staan ook zij machteloos. De Raad van het leger heeft de macht overgenomen op het hoogtepunt van een revolutionaire golf. Tanks en geweren zijn allemaal goed en wel, maar ze kunnen geen jobs voor de werklozen voorzien, de hongerigen voeden, de daklozen huisvesten, of de prijzen van levensmiddelen verminderen. Omdat het leger de macht grijpt in deze omstandigheden, zal het de macht zo spoedig mogelijk aan een burgerregering willen overhandigen. Het gaat verkiezingen uitroepen in september, of zelfs eerder. Er is geen gebrek aan kandidaten voor de functies van president en premier. ElBaradei staat ongeduldig te wachten in de coulissen.
Maar geen van de dringende problemen van de Egyptische samenleving kan worden opgelost door een markteconomie. De Egyptische samenleving lijdt onder de stijgende prijzen en de werkloosheid. 10 procent van de beroepsbevolking is werkloos. 76 procent van de jongeren heeft geen job. De lonen zijn laag. De meeste overheidswerknemers (ongeveer vijf miljoen mensen) verdienen ongeveer $70 per maand. In de privésector zijn de lonen gemiddeld ongeveer $110 per maand. Er is een ernstig huisvestingsprobleem: op dit moment zijn er armen die hun intrek hebben genomen op begraafplaatsen. Vier miljoen mensen hebben geen recht op gezondheidszorg. Ze zijn zelfs niet erkend als onderdeel van de beroepsbevolking op een contractuele manier.
Het volk is woedend jegens ongelijkheid en corruptie. Onafhankelijke journalisten wijzen op de alles doordringende corruptie die het belangrijkste kenmerk van het oude regime is. Miljarden dollars ontbreken. The Guardian publiceerde een schatting van $70 miljard aan bezittingen voor de familie Mubarak alleen al. In een land waar 40 procent leeft onder de armoedegrens wekt dit woede en walging op. De Egyptische arbeider wil zijn rechten. Geen burgerlijke regering kan de arbeiders deze rechten geven of de fundamentele problemen van het Egyptische volk oplossen.
De arbeidersklasse is nu de echte motor van de revolutie. Tot voor kort waren de eisen van de revolutie van politieke aard, voornamelijk rond de strijd voor democratische rechten. Maar nu geven de arbeiders het programma een sociaal-revolutionair karakter. Gisteren publiceerden we het programma van de arbeiders van de ijzer- en staalindustrie van Helwan, een industriële stad aan de oevers van de Nijl.
Dit is een zeer uitgewerkt programma dat de wens van de arbeiders om de revolutie door te voeren tot het einde uitdrukt. Gisteren (10 februari) waren er vijf militaire fabrieken in Helwan in staking. Vandaag (11 februari) waren de werknemers van militaire fabriek nummer 63 uit Helwan op het Tahrir-plein. Ze droegen een spandoek dat zei “thawra hatta'l Nasr”, revolutie tot de overwinning, en ze meenden het.
De Egyptische revolutie is begonnen, maar is nog niet voltooid. Met het oog op het oplossen van de problemen van de Egyptische samenleving is het noodzakelijk om te breken met het kapitalisme, de kapitalisten en imperialisten te onteigenen en de socialistische omvorming van de samenleving uit te voeren. Dit is zowel mogelijk als noodzakelijk. Wat we vandaag hebben gezien bewijst dat zodra de arbeiders zich mobiliseren om de samenleving te veranderen, er geen kracht op aarde hen kan stoppen. Het is een les die arbeiders en jongeren vroeg of laat in alle landen zullen leren.
De bevolking van Egypte is verlost en verheugd en wij verheugen ons met hen. Alles is nu mogelijk. Laat dit onze slogan zijn: revolutie tot de overwinning!
* Leve de Egyptische Revolutie!
* Leve het socialisme!
* Arbeiders aller landen, verenigt u!
