Op 26 maart mobiliseerde het Sindicato de Estudiantes (de Spaanse Studentenvakbond) samen met andere studentenorganisaties nogmaals tegen de oorlog. We organiseerden een algemene studentenstaking in de hogescholen en universiteiten in meer dan zeventig verschillende steden over heel Spanje. De opkomst was een overgroot succes. Een groot aantal studenten (meer dan 90 procent) nam deel, zowel in de middelbare scholen als in de universiteiten. In totaal namen meer dan een miljoen studenten deel aan de betogingen.
De grootste betoging was in Madrid, waar rond de 250.000 studenten kwamen opdagen. Andere grote demonstraties vonden plaats in Barcelona (150.000), Sevilla (30.000), Valencia (25.000), Bilbao (meer dan vijftienduizend), Tarragona (meer dan tienduizend), Oviedo (tienduizend), Santiago (zevenduizend), Salamanca (vijfduizend), Gijon, Granada en Vitoria, waar meer dan tweeduizend de straat opkwamen.
Dit was de vierde algemene staking die uitgeroepen werd door het Sindicato de Estudiantes tegen de imperialistische oorlog. De anti-oorlogsbeweging groeit en elke opeenvolgende betoging is militanter dan de vorige. Voor de eerste maal was er op deze laatste betoging een massale aanwezigheid van universiteitsstudenten. In Madrid waren er drie marsen vanuit Atocha, Ciudad Universitaria en Recoletos, die alle samenkwamen op de Puerta del Sol. Het was een voorbeeldig vreedzame betoging. Deze massale mobilisatie van honderdduizenden jongeren die op straat een einde eisten aan de imperialistische slachtpartij tegen het onschuldige Irakese volk, was het beste antwoord dat ze konden geven aan de overheidsinstanties die geprobeerd hadden de beweging te provoceren en te intimideren.
De Sintel-arbeiders waren ook aanwezig en ze begroetten de betogers aan het einde van de mars. De Sintel-arbeiders zijn betrokken in een langdurig dispuut over degelijke banen. Tevens waren er vertegenwoordigers van IU (Verenigd Links), de CCOO, de UGT en de STES. Naarmate de mars vorderde, sloten vele oudere mensen zich aan bij de betoging.
Een indicatie van de militante anti-oorlogsstemming waren de slogans die op de betoging gescandeerd werden, zoals “Het is niet humanitair, het is imperialistisch”, “Geen bloed voor olie”. Anderen veroordeelden de PP-regering voor haar verantwoordelijkheid voor de slachtpartij in Irak: “Wiens fout is het? Het is de fout van de PP-regering”, “Als jullie de ballen hebben, schrijf dan vervroegde verkiezingen uit”. Ook waren er slogans die de politierepressie aan de kaak stelden: “Ze noemen het democratie, maar dat is het niet”, “Ansuategui, neem ontslag”. Een gemeenschappelijke eis van alle demonstranten was dat de CCOO en de UGT een algemene staking moesten uitroepen: “Wat we nodig hebben, is een algemene staking”, “Geen terugtrekking, algemene staking tegen de oorlog”.
Op alle betogingen werd unaniem geëist dat de leiding van de CCOO en de UGT onmiddellijk een algemene 24-urenstaking zou uitroepen! Het doel van deze algemene staking moet zijn dat de troepen teruggebracht worden, dat de regering niets meer van doen mag hebben met deze oorlog en dat Aznar ontslag moet nemen. De massale steun voor de door de vakbonden uitgeroepen 15-minutenstakingen toont aan dat de voorwaarden voor een algemene staking aanwezig zijn. Tevens is er het voorbeeld van de staking van de scheepswerfarbeiders van Ferrol en Sevilla, die betrokken zijn in de bouw van oorlogsschepen. Dit toont heel duidelijk aan dat de werkende klasse in staat is het land tot stilstand te brengen en de oorlog tegen te houden. Dit is de weg die verder bewandeld moet worden. Een algemene staking zou de PP-regering in de touwen doen belanden. Dit zou de regering zelfs kunnen doen vallen, wat de overgrote meerderheid van de bevolking ook wil.
Bovendien zou een algemene staking een manier zijn om de brutale aanvallen van de politie te hekelen, die de dictaten van het ministerie van Binnenlandse Zaken uitvoert in een poging de arbeiders en jongeren te intimideren die op straat komen tegen de regering. Ze bereiken in feite het tegenovergestelde van wat ze willen. Vandaag gaven we hen een les in hoe wij strijd leveren, hoewel we ook de provocaties van de politie moeten veroordelen aan het einde van verscheidene betogingen, zoals in Barcelona, Saragossa, Salamanca en Reus. Daarom eisen wij de onmiddellijke afzetting van Acebes, de minister van Binnenlandse Zaken, evenals het ontslag van Aznar en zijn regering.
Na het succes van de mobilisaties wil het Sindicato de Estudiantes nogmaals onze steun benadrukken voor alle betogingen die georganiseerd worden. We zijn ook van plan verdere demonstraties te organiseren.
Het imperialisme toont haar wrede bedoelingen. Ze willen een land en haar volk vernietigen om de hand te leggen op de oliereserves. Voor Bush en het VS-imperialisme is democratie een woord zonder betekenis. Hun bondgenoten in de regio zijn bloedige dictaturen die hun eigen volk uitbuiten. We weten dat als de VS Bagdad uiteindelijk innemen, hetzelfde lot het Irakese volk wacht. Daarom kan het Sindicato de Estudiantes niet neutraal blijven bij het zien van het bloedbad dat in Irak aangericht wordt. Wij staan aan de kant van het Irakese volk tegen de buitenlandse indringer.
Een van de slogans op de betogingen was: “Irak, bied weerstand, de wereld is aan het opstaan”. De betogingen van 15 februari toonden aan dat het mogelijk is de strijd op internationaal niveau te coördineren. Wie kan eraan twijfelen dat een internationale algemene staking, in Spanje afgekondigd door het CCOO en de UGT, in Italië door de CGIL, in Groot-Brittannië door het TUC en in de Verenigde Staten door het AFL-CIO, deze oorlog niet kan stoppen? Een massale mobilisatie van arbeiders en jongeren is de manier om het imperialisme te stoppen.
Meer informatie over de Spaanse Studentenvakbond op www.sindicatodeestudiantes.org
