Dit is een gezamenlijke verklaring van onze kameraden van Bloque Popular Juvenil (El Salvador), Izquierda Marxista (Honduras) en La Izquierda Socialista (Mexico) over de migrantenkaravaan van duizenden mensen die zich van Centraal-Amerika richting de VS beweegt. De arbeiders in de verschillende landen in de regio, hebben meer gemeen met elkaar dan met de lokale elites en het Amerikaanse imperialisme.
Duizenden Centraal-Amerikanen, met name Hondurezen, hebben zich verzameld in een migrantenkaravaan, die op 19 oktober aan de zuidgrens van Mexico verwelkomd werd door traangas, honderden politiemannen, militairen en vliegtuigen die oorverdovende geluiden maakten. Dit is het migratiebeleid dat het Amerikaans imperialisme de afgelopen jaren aan Mexico heeft opgelegd. De regering en de burgerij van de Verenigde Staten behandelen Mexico als hun achtertuin, welke daarom al hun 'veiligheidsbeleid' moet implementeren en verdedigen.
De honderden Centraal-Amerikaanse migranten die hun karavaan naar de VS in Honduras begonnen, hebben een paar zaken aan het licht gebracht die vaak vermeden worden door de regionale regeringen en het Amerikaans imperialisme. Deze karavaan begon met 150 personen die geen waardige uitweg zagen uit hun realiteit. Zij riepen om in het openbaar de verschillende landen te doorkruisen, waar zij risico lopen om afgeperst te worden door politie, waar vrouwen verkracht en vernederd kunnen worden en waar zij afgeperst kunnen worden door criminele bendes en narco-groeperingen. Op die manier, lopend in een duidelijk zichtbare karavaan, willen zij al deze agressies vermijden. Deze oproep was niet in dovemansoren gevallen: honderden voegden zich bij deze karavaan, die uiteindelijk vierduizend bereikte bij de Mexicaanse grens.
Onze kameraden, broeders en zusters uit Centraal-Amerika, of uit welk ander land dan ook, die besluiten hun kansen in andere landen te zoeken, ver weg van hun familie en vrienden, maken geen prettige beleving door. Veel vrouwen en mannen laten hun kinderen, zieke familieleden en hun weinige bezittingen achter. Op geen enkele manier is het een plezierige of avontuurlijke reis, zoals veel nieuwsmedia het willen afbeelden, die ons zeggen dat “ze op avontuur gaan naar de American Dream”. Het zijn mannen, vrouwen en kinderen die uit hun land verdreven worden door geweld en een gebrek aan kansen; om werk, onderwijs en een waardig leven te zoeken.
Veel Mexicanen bekritiseren het feit dat duizenden Centraal-Amerikanen bij hun zuidelijke grens staan en hun land willen doorkruisen. De meeste reactionaire gevoelens heersen onder de middenklasse, de burgerij en een paar gedeclasseerde delen van de bevolking: zij noemen onze Centraal-Amerikaanse broeders en zusters dieven, moordenaars, viezeriken, etc. Het is onderdeel van de heersende ideologie die zich systematisch verspreid, die ons leert om nederig en behulpzaam te zijn tegenover de machtigen (de burgerij en het imperialisme); en verwaand, dominant en niet-solidair te zijn richting de armsten. Het is een beleid om de mensen aan de onderkant, de onderdrukten, te verdelen, om de bovenkant, de onderdrukkers, tevreden te stellen.
Het is duidelijk dat deze xenofobe gevoelens niet door de gehele Mexicaanse bevolking worden gedeeld. Er is daarentegen veel solidariteit, empathie en steun richting alle deelnemers aan de karavaan. Dit is niet vreemd: zij delen hetzelfde bloed, dezelfde geschiedenis, cultuur en pijn. Zij zijn hetzelfde, de armen, de kinderen van het geweld, de slachtoffers van een roofzuchtig kapitalistisch systeem dat met geweld werd opgericht om hun natuurlijke grondstoffen te verwoesten en om hun arbeid maximaal uit te buiten.
Het was pas in 1823, toen door conflicten binnen de elite het territorium tussen Mexico en Centraal-Amerika werd verdeeld. Daarna waren het de verschillende belangen van grootgrondbezitters en de lokale burgerij die deze onzichtbare grenzen in stand hielden. Centraal-Amerika begon als één stuk land en het was een misdaad om dit te verdelen: de intenties waren altijd om dit territorium te plunderen en te controleren.
De Creoolse burgerij was historisch gezien altijd te incapabel en te laf geweest om de productiekrachten te ontwikkelen en om de slogans van de nationale democratische revolutie te realiseren. Zij kwamen ter wereld met de handen en voeten vastgebonden aan het imperialisme. Zij zijn trouwe dienaren van het roofzuchtige beleid van de internationale elite die de wereld domineert. Zij zijn de werkelijke daders van het verjagen van deze mensen van hun land, door het geweld en de armoede te ontketenen en het onmogelijk te maken om een menswaardig bestaan op te bouwen.
Het is diezelfde elite die zich verbaast wanneer zij hen door deze verschillende landen ziet gaan; het is zij die deze vooroordelen verspreidt en het volk doet geloven dat de armen moordenaars en criminelen zijn. De realiteit is dat zij de rovers en moordenaars zijn die alle natuurlijke rijkdommen van deze landen in bezit hebben genomen, terwijl ze zich verschuilen achter legers, televisiekanalen en allen die zich nog door nationalisme laten opzwepen.
Laten we niet vergeten dat het het Amerikaanse imperialisme en de Hondurese oligarchie waren die een staatsgreep tegen de Hondurese ex-president Manuel Zelaya hadden geïmplementeerd, om het feit dat hij betere salarissen aan de arbeiders bood, de benzineprijzen wilde verlagen, etc. Het beleid dat na deze staatsgreep werd uitgevoerd, heeft het volk verarmd. De rechtervleugel heeft geregeerd door het land te militariseren en onder te dompelen in bloed. Afgelopen jaar hebben zij de rechtse politicus Juan Orlando Hernández gesteund om president te worden door middel van schaamteloze verkiezingsfraude, wat de ellende en uitbuiting in het land nog meer heeft verergerd. Dit is het verhaal van de hele regio, alleen de namen van de personages verschillen.
De migrantenkaravaan stelt het verrotte kapitalistische systeem in Centraal-Amerika en Mexico bloot, ook het reactionaire beleid dat totaal gepaard gaat met het imperialisme in de regio.
Wij als jongeren, arbeiders en vrouwen van de arbeidersklasse, zijn tegen welk beleid dan ook dat onze klasse verdeelt, of het nou nationaal, religieus, ras- of sekse- gerelateerd is. Wij zijn internationalisten omdat de arbeidersklasse zich niet alleen op een nationaal vlak kan organiseren tegen een vijand die internationaal is. Om die reden steunen wij niet alleen onze vrienden die migreren, die zoeken wat het imperialisme hun in hun landen van herkomst heeft geweigerd, wij steunen het afschaffen van alle grenzen die alleen dienen om ons te verzwakken en om onze werkelijke vijanden te confronteren, de oligarchie van onze landen en die van het Amerikaanse imperialisme.
Mexico is geen land dat de Centraal-Amerikaanse migranten een paradijs op aarde kan bieden, het is een land dat verwoest wordt door het meest wrede geweld en armoede: het gevolg van hetzelfde beleid dat de Centraal-Amerikaanse volkeren decennia terug heeft overmeesterd. De Mexicanen weten beter dan wie dan ook hoe het is om te emigreren voor betere leefomstandigheden, omdat er in het land meer dan 900.000 vluchtelingen zijn van het drugsgerelateerde geweld en meer dan 20 miljoen Mexicanen illegaal in de VS leven. Zij begrijpen heel goed wat geweld is, aangezien Mexico 30.000 vermiste personen heeft en meer dan 300.000 doden heeft gezien in de afgelopen 12 jaar. De Mexicaanse arbeidersklasse gelooft het fabeltje niet dat de Centraal-Amerikanen hun werk komen afpakken, omdat er momenteel niet eens werk is voor de Mexicanen zelf. Wij zijn verenigd omdat hun eisen onze eisen zijn, omdat hun pad ons pad is, omdat hun leven ons leven is.
Alleen verenigd kunnen de volkeren van Centraal-Amerika, Mexico en Zuid-Amerika het kapitalisme omverwerpen, wat ons ervan weerhoudt om gelukkig te zijn in onze landen. De arbeidersklasse is één waar dan ook ter wereld: ook in de Verenigde Staten, Canada en andere ontwikkelde landen. Wij zijn internationalistisch omdat wij denken dat wij meer met welke arbeider ter wereld dan ook te maken hebben, dan met de burgerij van ons eigen land. Onze strijd is de strijd van alle uitgebuitenen wereldwijd.
