George W. Bush en diens regering zijn een offensief gestart om de Sociale zekerheid te 'hervormen'. Bush, de Republikeinse Partij en hun makkers in Wall Street zijn nu wanhopig bezig het Amerikaanse volk ervan te overtuigen dat het pensioensysteem voor ouderen en gehandicapten in een crisis verkeert, en dat privatisering noodzakelijk is om het te redden. Niets staat echter verder van de waarheid. De enige crisis waar de sociale zekerheid momenteel voor staat, is een hongerige regering die volhardt in haar doel om miljoenen mensen van hun recht op pensioen te beroven, met als doel het vullen van de zakken van ‘s werelds grootste financiële banken.
De regering van Bush had al in 2001 haar oog laten vallen op de sociale zekerheid. Toen werd er een commissie opgericht waarin leden van beide partijen zetelen om de mogelijkheden te onderzoeken om het systeem van sociale zekerheid te privatiseren. Maar het is pas nu, met een Congres (parlement) dat gecontroleerd wordt door Republikeinen, dat Bush en co. zich veilig genoeg voelen om te handelen. De eerste commissie werd voorgezeten door de vroegere ‘aartsliberaal’, Democratische Senator Daniel Patrick Moynihan, en de president van AOL-Time Warner. Zij kwamen met het ontwerp voor het privatiseringsplan dat nu wordt nagestreefd door het Republikeinse Witte Huis en bondgenoten in beide partijen in het Congres. De ‘bevindingen’ van de commissie spiegelen zich aan die van het Cato Instituut, een Wall Street ‘denktank’ die gefinancierd wordt door AIG, ‘s werelds grootste financieel instituut evenals American Express en de makelarij van Alex Brow & Brothers.
De eerste fase van het plan roept op voor de creatie van ‘individuele pensioenrekeningen’, welke direct worden afgehouden van het loon van de arbeiders, net als nu gebeurt voor de sociale zekerheid. Het grote verschil zit in het feit dat dit geld rechtstreeks op de beurs terechtkomt, in plaats van op een veilig regeringsfonds. President Bush zou de sociale zekerheid liefst afschaffen en de arbeidersklasse een 401k in de plaats geven! [Een 401k-plan is een spaarplan waarbij werknemers toegestaan wordt onbelaste inkomsten te investeren voor hun pensioen, let wel, investeren, dus op de beurs plaatsen, nvdr] Het Enron-schandaal en de beurscrash op Wall Street van 2001 hebben de grote gevaren al aangetoond die werkende mensen confronteren wanneer ze hun toekomst op de beurs zetten.
Momenteel wordt er van iedere arbeider/bediende in de VS 6,4 procent van zijn inkomen achtergehouden om zijn pensioen van de sociale zekerheid te financieren, waarbij de baas evenveel bijdraagt. Onder Bush zijn privatiseringsplan wordt er eerst 2 procent van dit geld aan private investeringsbanken gegeven. Jonge werkers zouden de ‘keuze’ krijgen of ze al hun geld in het private fonds willen steken, en later zullen alle werknemers 100 procent van dit geld naar private banken zien vloeien. Jaarlijkse bijdragen aan dit 401K-fonds zouden gelimiteerd worden op 1000 dollar per persoon. Verder zou het plan de huidige schaal die gebruikt wordt om uitkeringen te berekenen afschaffen. Momenteel wordt de hoeveelheid pensioen dat er uitbetaald wordt bepaald door het groeipercentage van de 35 hoogst betaalde jaren van het leven van een arbeider. De ‘hervorming’ zou de uitbetaling berekenen volgens ‘prijsindexering’, met andere woorden, volgens de inflatie. Loonstijging gaat bijna altijd sneller dan inflatie, dus prijsindexering betekent, ondanks zijn naam, dat de pensioensuitkeringen de inflatie niet zullen bijhouden. Dit schema betekent ook dat gepensioneerden een lagere uitbetaling zullen krijgen, zelfs als men geen rekening houdt met inflatie!
‘Prijsindexering’ alleen al zou een vermindering van meer dan een derde van de pensioensuitkering betekenen. Dit wordt zelfs toegegeven door Bush en zijn kabinet. Volgens het hoofd van de administratie van de sociale zekerheid zal , als Bush zijn zin krijgt, een werker die in 2022 met pensioen gaat 10 procent minder uitkering krijgen. In 2042 zou dit al opgelopen zijn tot 25 procent, en 54 procent tegen 2075. In het plan van Bush voor de sociale zekerheid wordt ook een ‘tweejaarlijkse herziening’ voorzien. Dit houdt in dat gehandicapten met een uitkering iedere twee jaar heronderzocht zouden moeten worden op hun handicap, om uit te maken of ze zouden kunnen werken of niet. Dit is nog maar eens een trucje van de bazen om gehandicapten hun recht op uitkering te weigeren en hen terug bij de totale werkkracht te steken, waar zij zullen behoren tot degenen die het laatst aangenomen worden, en het eerst ontslagen, of simpelweg wegkwijnen in werkloosheid.
Het is makkelijk om te zien dat wanneer ze uitgevoerd wordt, de privatisering van de sociale zekerheid rampzalig zal zijn voor de miljoenen mensen die werken in de VS en afhangen van de sociale zekerheid om te overleven op oude leeftijd. In een tijd waar onder het huidige pensioensysteem de meerderheid die er van afhangt amper rondkomt, of zelfs niet, belichaamt privatisering een aanval op onze levensstandaard die enkel erger zal worden in de toekomst. De babyboomgeneratie die in de nabije toekomst met pensioen zal gaan, zal grote verminderingen zien in de voordelen die hen slechts enkele jaren geleden zijn beloofd. Voor jonge arbeiders zal de privatisering het effectief onmogelijk maken om met pensioen te gaan.
Werkende mensen hebben absoluut niets te winnen en alles te verliezen als Bush en het Congres de toelating krijgen om de sociale zekerheid te ‘hervormen’. Daarom is het Bush-team zijn uiterste best aan het doen in hun poging om ons te overtuigen dat het systeem in een crisis verkeert, en dat er geen andere optie is dan privatisering. Net zoals deze imperialistische bende een hoop leugens uitbraakte in een poging steun te verkrijgen voor de oorlog in Irak, zijn ze nu een gelijkaardige campagne van leugens en verdraaiingen aan het voorbereiden zodat ze hun aanval op de sociale zekerheid kunnen inzetten.
Is er een crisis?
Al gedurende meer dan een decennium wordt het idee van een ‘terminale’ crisis in de sociale zekerheid naar voren geschoven in de media. Weinig verassend, zij die dit idee bedacht hebben zijn niet de regeringsleden die de sociale zekerheid besturen en de administratie ervan verzorgen, maar de financiële instellingen en hun kompanen die een fortuin zouden verdienen bij de privatisering! G.W. Bush baseert zijn oproep tot privatisering op de voorspellingen van de voorzitter van de nationale bank, Alan Greenspan, die vroeger zelf een Wall Street bankier was. Sinds 1996 spuit Mr. Greenspan waarschuwingen over de staat van de sociale zekerheid, waarbij hij de regering oproept tot “directe actie om de financieel bedreigde sociale zekerheid te redden”. Greenspan duidt het jaar 2018 aan als het jaar waarin het systeem “in elkaar zal storten”. Maar deze voorspelling heeft meer te maken met Nostradamus dan met economisch inzicht!
Ondanks de eigenbelangen van Bush, Greenspan en de investeringsbanken van Wall Street, en hun ideeën over het lot van de sociale zekerheid, is het systeem verre van bankroet. In 2002 alleen al, te midden van een stagnerende economie en het gigantische federale budgetteringstekort, had het systeem een overschot van 120 miljard dollar. George W. Bush gelooft echter dat dit geld meer nodig is voor de Amerikaanse miljardairs dan voor miljoenen gepensioneerde loontrekkenden die hun hele leven gewerkt hebben om deze rijkdom te produceren! Onder zijn ‘hervormingen’ zullen alleen al de honoraria die opgepot worden door Wall Street 940 miljard dollar bedragen over 75 jaar. De honoraria op de transacties die gemaakt worden met het pensioen van een arbeider, zijn niet eens meegerekend in de geprojecteerde kosten van een geprivatiseerd systeem. Terwijl de totale winst die gemaakt kan worden door de grote financiële instituties onder privatisering nog niet gekend zijn (of publiekelijk bekend gemaakt!), zijn die van het effect van privatisering op het alvast opgezwollen tekort in de begroting dat wel.
De privatisering van de sociale zekerheid stelt in het eerste jaar alleen al een tekort van 2 biljoen dollar in het vooruitzicht. De verlaging van de belastingen voor de rijkste 1 procent inwoners van de VS stelt een vermindering van 1.9 biljoen dollar voor. De federale begroting wordt geschat een tekort van over 400 miljard dollar te hebben in 2005 dankzij de meer dan 1 miljard dollar per week voor de oorlog in Irak en de belastingsverlagingen van Bush, zelfs wanneer we de privatisering buiten beschouwing laten!
Citizens for Tax Justice, een civiele advocatengroep, heeft door informatie van het parlementair budgetteringsbureau te analyseren geschat dat tegen 2013, zonder privatisering mee te rekenen, het begrotingstekort 1.1 biljoen dollar zal bedragen. Het grootste deel daarvan zal op de schouders van de arbeidersklasse gestapeld worden in de vorm van hogere belastingen en minder diensten – zij betalen tenslotte het overgrote deel van de belastingen!
Handen af van de sociale zekerheid!
Hoewel ze tijdelijk verslagen zijn in hun poging om de ‘1938 Fair Labor Standards Act’ te hervormen, die loon voor overuren garandeert, zijn Bush en co. nu aan het proberen een andere verworvenheid van de jaren '30 neer te halen. De klassenstrijd die in de jaren '30 gevoerd werd, resulteerde niet enkel in de oprichting van de vakbondsfederatie CIO, met meerdere miljoenen leden, maar ook enorme verworvenheden als de 40-uren week, het recht in een vakbond te zitten en het recht op pensioen via de sociale zekerheid.
De geschiedenisboeken van de bourgeoisie vertellen ons dat deze programma’s en wetten, de ‘New Deal’, opgezet waren door Franklin D. Roosevelt uit ‘sympathie en wijsheid’ als reactie op de miljoenen smachtende arbeiders die geruïneerd waren door de Grote Depressie. Maar dat is niet de echte reden achter ‘the New Deal’. De echte reden waarom de Amerikaanse kapitalisten en hun vertegenwoordiger Roosevelt deze hervormingen invoerden, was om te voorkomen dat de gebeurtenissen in de VS zouden leiden tot een revolutie. Het is niet Roosevelts bloedend hart, maar de strijd van de Amerikaanse werkende klasse die we te danken hebben voor de rechten waarvan we vandaag genieten. We hebben de sociale zekerheid vandaag om dat mannen en vrouwen zich opofferden en streden in de mijnwerkersstakingen, de zitacties in Flint, de vrachtwagenchauffeurstaking in Minneapolis en ontelbaar veel andere conflicten in de jaren '30. We hebben deze rechten omdat onze klasse er voor gevochten heeft, en enkel door het gevecht weer op te nemen kan onze klasse deze rechten verdedigen en vergroten.
In tegenstelling tot de naoorlogse economische expansie van 1945 tot 1975, zijn de Amerikaanse kapitalisten niet langer gewillig om, of zelfs maar in staat tot, het geven van betekenisvolle hervormingen aan de arbeidersklasse. Weg zijn de dagen van ‘the New Deal’ en ‘the Great Society’. In plaats daarvan geven de kapitalisten ons vandaag mensen als Bush en ‘medelevend conservatisme’, of liever oorlog, crisis en privatisering, opgediend door de tronie van George W. Bush! In een vrijgegeven e-mail van het Witte Huis naar opiniemakers in de media, heeft de presidentiële raadgever, Peter Wehner, geschreven dat de privatisering van de sociale zekerheid “een van de belangrijkste conservatieve ondernemingen van de moderne tijd is, een strijd die we kunnen winnen”. De Amerikaanse kapitalisten zijn aan het mobiliseren om een van de belangrijkste rechten van de arbeidersklasse aan te vallen. Nu is het aan onze klasse, geleid door de vakbonden, om ons te organiseren en onze tradities en methodes van strijd waarmee we deze rechten in de eerste plaats verworven hebben, te herontdekken.
Handen af van de sociale zekerheid!
Enkel de arbeidersklasse kan Bush verslaan!
