De meeste Europeanen kijken als een vis in een bokaal naar het spektakel rond de seksperikelen van de Amerikaanse president. Hoe is het mogelijk dat de machtigste politicus van deze planeet zijn job dreigt te verliezen wegens schuinschaatserij? En jongens, de hypocrisie van het gebeuren! Het Star-rapport dat onder druk van de preutse Republikeinen werd vrijgegeven bevat meer schunnigheden dan in een volledige jaargang van de Jerry Springer show worden weggeknipt. Je zou beginnen medelijden te krijgen met de man, ware het niet dat hij niets gebakken heeft van al zijn mooie verkiezingsbeloften en bij elke cruciale beslissing steeds de kant koos van de rijken en de conservatieven.
Gelukkig hebben de Republikeinen geen garen kunnen spinnen uit hun hetze. Voor het eerst in 50 jaar ging de partij van de president erop vooruit in het Congres van Afgevaardigden. In tegenstelling tot het beeld dat men hier heeft van Amerikanen, denken de meeste arbeiders en jongeren over heel die zaak precies hetzelfde als wij. De overgrote meerderheid van de bevolking was de Lewinski-affaire kotsbeu en vond dat het dringend tijd was dat de Amerikaanse politieke wereld zich eens zou beginnen bezig houden met de echte problemen waarmee ze geconfronteerd wordt. Het probleem is dat de meerderheid niets verwacht van de politieke vertegenwoordigers.
Impeachment
Nu de Republikeinen achteruit zijn geboerd zijn de kansen op impeachment miniem geworden, hoewel inmiddels een nieuw schandaal werd opgegraven over de financiering van Clintons verkiezingscampagne. Er is overigens een groot verschil met de afzettingsprocedure tegen Nixon 25 jaar geleden. De administratie onder Nixon had ongelooflijk veel macht naar zich toegetrokken en begon te ontsnappen aan de controle van de heersende klasse. Nixons militaire avontuur in Zuid-Azië, de geheime bombardementen op Cambodja en het afluisteren van de kantoren van de Democratische Partij illustreerden deze evolutie. De administratie was op hol geslagen en moest terug in het gelid worden gebracht. Het kostte Nixon zijn kop.
Niet te vergelijken met wat vandaag met Clinton gebeurt. Het is niet omdat de Democraten en Republikeinen fundamenteel dezelfde politiek voeren en dezelfde belangen verdedigen dat ze geen eigen belangen en privilegies te verdedigen hebben. Ze vechten als varkens in een trog voor de vette brokken, waarbij alle middelen goed zijn om er te geraken. En boven de trog hangen de walmen van de hypocrisie. Leugens, bedrog en corruptie zijn eigen aan het kapitalisme, zowel in de politiek, de diplomatie als de burgerlijke moraal. Overspel, seksuele uitspattingen en machtsmisbruik zijn schering en inslag achter de coulissen van de statige regeringsgebouwen, kantoren van multinationals en beurzen, ook bij ons. Begin dit jaar gooide de voorzitter van het op Wall Street genoteerde Lieberbaum & Co het op een akkoordje om meer dan 60 miljoen Bfr. te betalen om een proces wegens sexuele intimidatie, ingespannen dor 17 voormalige vrouwelijke bedienden, te vermijden. En dezelfde moraalridders die de mond vol hebben van familiale waarden, voeren een politiek die het familieleven systematisch ondermijnt.
Andere wereldleiders vielen elkaar over de voeten met steunbetuigingen aan hun fel belaagde collega in het Witte Huis. Gezien de precaire toestand van de wereldeconomie, de economische en politieke catastrofe in Moskou en Zuidoost Azië, zagen ze met lede ogen aan hoe het Witte Huis vleugellam werd gemaakt door een belachelijk seksschandaal. Clinton kreeg uiteraard ook de steun van een zwalpende Jeltsin, die in zijn zoveelste moment van verstandsverbijstering Warschau de hoofdstad noemde van de VS.
Labor Party
De farce rond de Lewinski-affaire weerspiegelt de rotheid van het systeem en versterkt bij brede lagen van de bevolking de reeds wijd verspreide mening dat "alle politiekers oplichters zijn." Uit de hand gelopen schandalen kunnen het establishment daadwerkelijk ondermijnen. Een deel van de heersende klasse ziet in de affaire ook een afleidingsmaneuver. Novellist Gore Vidal maakt in dit verband een zeer scherpe opmerking: "Waneer een heersend establishment geen daglicht verdraagt op hun handelingen omdat ze zowel de media, de meerderheid van het Congres, de rechtbanken en de uitvoerende organen in hun zak hebben, blijft er niet veel meer over tijdens een verkiezingscamapgne om over te praten behalve seks, de vlag, de foetus en – in de goede oude tijd – communisme. Het feit dat Clintons seksleven nu centraal staat in ons politiek discours behoort dus tot de normale gang van zaken."
Het gekibbel aan de top van de Amerikaanse samenleving biedt nieuwe openingsruimten voor een derde partij. De meeste Amerikaanse arbeiders hebben niet kunnen profiteren van de recente economische successen. Het reële inkomen van de doorsnee arbeider ligt dit jaar nog steeds 3,1% lager dan in 1989. In dezelfde periode is het loon van topmanagers verdubbeld en bedraagt 116 keer dat van een geschoold arbeider. De ontevredenheid over de stijgende werkdruk, downsizing, en outsourcing leidde al tot stakingen bij UPS, GM en Northwest Airlines. Dit biedt de Amerikaanse arbeidersbeweging een kans om de echte problemen naar voor te schuiven en een alternatief te bieden op de twee partijen van de patroons. De nieuw opgerichte Labor Party is goed geplaatst deze rol te vervullen. Over haar congres in november berichten we in het volgend nummer.
