In het voorjaar werd een enquête uitgevoerd rond de vraag waar de Europeaan zich het meest om bekommert. Uit deze Eurobarometer blijkt dat hij zich in de eerste plaats zorgen maakt om armoede (68%) en in de tweede plaats om het milieu (62%).
De eerste vrees is alvast meer dan terecht, bevestigt ook de Voedsel- en Landbouworganisatie van de VN (FAO). Die berekende onlangs dat er wereldwijd 923 miljoen mensen chronisch honger lijden; dat is een stijging van 75 miljoen in vergelijking met vorig jaar. Uit de enquête blijkt een grote mate van bewustzijn bij de Europese burger met betrekking tot wat de 'uitdagingen' in de wereld zouden moeten zijn en tevens over het onvermogen van het patronaat en de politici om er iets aan te doen.
Vooral de verdeling van voedsel en de beschikbaarheid van drinkwater baart de Europeaan veel zorgen. De stijging van de armoede zet zich niet alleen door in de 'Derde Wereld', maar ook in ons rijke westen, en wordt volledig geweten aan de prijsstijgingen. Het ziet er met andere woorden niet naar uit dat de doelstelling van de VN om het aantal hongerlijders tegen 2015 te halveren gaat worden bereikt. Tegelijkertijd doet de OPEC er alles aan om de prijs per vat ruwe olie hoog genoeg te houden... Ze zouden ocharme hun winsten maar eens moeten zien slinken! Wie zegt dat er geen conflicterende belangen meer zijn in de wereld en dat er alleen zoiets is als ‘een goed (verkiezings)programma voor iedereen'? Het is een nefaste poging van de derde weg (de sociaal-democratische strekking waarvan onder andere New Labour de uitdrager is) om deze conflicterende belangen met elkaar trachten te verzoenen. De voorspelling van het FAO legt de link meer dan duidelijk: "Rekening houdend met de voortdurende en drastische stijging van de prijzen van basisgranen en olie in de loop van 2008, zal het aantal mensen dat chronisch honger lijdt waarschijnlijk nog stijgen." Ten dienste van wie staat dat veelkoppige monster dat we de 'globale economie' noemen eigenlijk?
Vanuit marxistisch oogpunt wordt de geschiedenis gestuwd door klassenstrijd. In een geglobaliseerde economie, waar de productie voor rekening komt van 90 procent van de wereldbevolking en waar de opbrengsten worden toegeëigend door een kleine bezittersklasse, kan het niet anders dan dat een om zich heen grijpende armoede de klassenverschillen zeer duidelijk aftekent. Immers, in een kapitalistische economie kan elke arbeider, waar ook ter wereld, slachtoffer worden van werkloosheid, onzekerheid en armoede.
Het kritische bewustzijn dat de Europeaan kweekt, richt zich tegen die bezittende klasse. Uit dezelfde Eurobarometer blijkt dat 76 procent van de bevraagden zegt dat de bedrijven niet genoeg doen voor het klimaat. 42 procent vindt dat ze niets moeten ondernemen om het klimaat te verbeteren, omdat ze vinden dat eerst en vooral de bedrijven en regeringen dat moeten doen. Hoe veel verschilt dat van de dictaten van de burgerlijke partijen, die de verantwoordelijkheid in de schoenen schuift van de consument (lees: de gewone loontrekkende).
De logge en door kapitaal gedreven EU maakt zich sterk een voornaam voorvechter tegen klimaatverandering te zijn, maar kan de ware problemen niet aanpakken. Het werkt ten dienste van het kapitalisme. Elke groene maatregel die ze formuleren, kleurt braaf binnen de lijnen van het kapitalisme. In 2007 formuleerden ze drie doelstellingen, die samengevat neerkomen op het uitdelen van cadeaus aan bedrijven in de hoop dat die zich geïnspireerd voelen om tegen 2020 de uitstoot van schadelijke uitstoot met 30 procent te verminderen. Dit stelt niets voor! Hiermee hervorm je geen economie die gedreven wordt door een onbeteugelde productiefetisj en winsten.
Nochtans is de Europese burger positief. 56 procent denkt dat het bestrijden van klimaatverandering een positieve invloed heeft op de economie. En hoe ernstig het ook is, een meerderheid van de bevraagden is ervan overtuigd dat het proces van klimaatverandering omkeerbaar is. De cijfers tonen aan dat de Europese burgers bezorgd zijn - in tegenstelling tot alle verklaringen over hun ‘individualisme' - en goed weten welke problemen een globale aanpak nodig hebben. In dit klimaat is er zeker een vruchtbare bodem voor de verspreiding van socialistische ideeën zoals het onder democratische controle brengen van sleutelsectoren van de economie en een wereldhandel die gestoeld is op solidariteit en wederzijds respect. De EU is niet het middel om de rooftocht van het kapitalisme te stoppen.
