Charlie loopt als Franstalige immersie-scholier school in Gent. Hij was er vanaf de eerste scholierenstaking bij.
Vonk: Hoe raakte je betrokken bij de klimaatstakingen?
De eerste dinsdag na de wintervakantie was er een vriendin op mijn school die me vroeg: "Wil je spijbelen voor het klimaat?” Ik had twee dagen de tijd om te beslissen. Ik dacht dat we met honderd mensen in Brussel zouden zijn. We gingen naar de directeur en legden haar uit wat we de donderdag gingen doen. “We zouden graag willen dat u ons dekt, maar zelfs als u ons niet dekt, gaan we toch.” Ze stemde in op voorwaarde dat we haar een motivatie e-mail schreven. Dat hebben we allemaal gedaan.
Donderdag gingen we naar Brussel, uiteindelijk waren we niet met een paar honderd, maar met 3000. Het was de bedoeling dat we ons vlak voor het station Brussel-Centraal zouden verzamelen en daar zouden blijven. Alles stond boordevol. Er waren mensen die in de microfoon praatten, maar we hoorden ze niet goed omdat er geen geluidsinstallatie was. Op een gegeven moment waren er mensen die "Parlement, Parlement, Parlement" riepen, waarop de massa richting Parlement is gegaan. We passeerden tussen de auto's door, want de straten werden niet geblokkeerd door de politie. Er waren mensen die daar niet gelukkig mee waren, maar ik vond het goed. Het had een grote symbolische impact. We zijn in veel media geweest.
Er was een Parlementariër die ons uitnodigde om de volgende woensdag langs te komen om met haar te komen praten. Maar omdat die discussie niet veel heeft opgeleverd, besloten we om elke donderdag te blijven staken.
V: Er is veel druk op jullie vanwege de media, schooldirecties en politici om de beweging af te leiden naar een model van individuele verandering, terwijl de eisen van de schoolbeweging gericht zijn op een verandering in het systeem. Uiteindelijk zijn het de grote bedrijven die de meeste vervuiling produceren........
Soms heb je als individu geen keuze. Soms heb je niet de mogenlijkheid om ergens met het openbare vervoer naartoe te gaan, dan moet je wel de auto nemen. Hetzelfde geldt voor de McDonald’s. We worden steeds aangemoedigd om daarheen te gaan. Die publiciteit maakt je hongerig en geeft je zin. Zulke reclame moet weg. Ik probeer zelf niet naar McDonald's te gaan, maar het is heel goed mogelijk dat ik nog een hongertje heb in mijn leven. Het komt er op neer dat we het systeem moeten veranderen, zodat het gedrag van mensen kan veranderen. Heel wat partijen beweren het tegenovergestelde. Wat de MR bijvoorbeeld zegt, komt neer op : "we zullen wachten tot nieuwe technologie ingang vindt, en in de tussentijd kunnen we proberen om de schade wat te beperken".
V: Hoe denk je dat de beweging verder zal gaan?
Alle lagen van de bevolking moeten zich bij ons aansluiten. De studenten hebben dat al gedaan, net als de grootouders. Maar bovenal hebben we de werkende klasse nodig. Onze scholierenstakingen hebben vooral een symbolische impact gehad. Maar wij zijn ook de toekomstige werknemers. De werkende klasse is de grootste groep, met de meeste kracht. Als ze staken, stopt de hele economie.
Nu nemen de ministers ons niet serieus. Ze zeggen ons: "Ik begrijp je frustratie. Maar we hebben dit en dit al gedaan. We begrijpen dat het niet genoeg is, maar we doen voor het beste." - Terwijl er een klimaatnoodtoestand is! Het is tijd om in gang te schieten! We moeten alles veranderen.
Dan is er nog die Sign for my Future-campagne. Het zijn de grootste vervuilende bedrijven die daar achter zitten. Zo is er bijvoorbeeld de bank BNP Paribas, die investeert in koolcentrales. Dat is hypocriet. Ik heb erover gesproken met WWF, die de petitie van Sign for my Future mee heeft ondertekend. Ze vertelden me dat het waar is dat die bedrijven zichzelf moeten veranderen. Maar in de tussentijd kunnen ze helpen om de politiek te veranderen. Voor mij is het gewoon een publiciteitsstunt. Op die manier kunnen ze radicalere bewegingen die het systeem willen veranderen, verzwakken.
Ik hoop dat we wekelijks met 10.000 blijven staken en dat we op sommige data zoals 15 maart door de massa gevolgd worden. Op die manier heeft de regering geen keuze meer. We mogen niet loslaten, want we zien dat het werkt. In de geschiedenis zijn het zo’n bewegingen en massale protesten van mensen die de grote veranderingen hebben teweeggebracht.
