Terwijl de genocide in Gaza onverminderd doorgaat, richt de zionistische staat zich nu ook op de vernietiging van Zuid-Libanon en de Westbank. Daarvoor krijgt Israël steeds meer financiële en militaire steun van de VS. Ook de steun van het Europese imperialisme gaat onverminderd verder, ondanks de periodieke ‘oproepen om het geweld te milderen’. Zoals we weten, zijn deze oproepen niet bedoeld om een concrete impact te hebben. Zelfs als de oproepen om het ‘internationaal recht te respecteren’ gerealiseerd zouden worden, zouden de Palestijnen enkel op een andere manier worden afgemaakt terwijl «Israël zichzelf verdedigt»… ‘Onze’ politieke kaste leeft van zulke cynische boodschappen om het publiek te verwarren, dat in overgrote meerderheid tegen de oorlog is gekant. Zo kan de concrete militaire, diplomatieke en economische steun aan Israël onverminderd verdergezet worden.
Stop de wapenleveringen
Om de genocide te stoppen, moet deze steun tegengehouden worden. In de eerste plaats de militaire steun en de wapenleveringen. Hoewel dat gedeeltelijk een retorische onderschatting is om de leveringen niet stil te laten vallen, zegt de IDF zeer lage munitiestocks te hebben. Dat stelt de kwestie op scherp en geeft jongeren en arbeiders een duidelijk beeld van hoe de genocide binnen enkele weken gestopt kan worden. België speelt daarin een belangrijke rol als logistiek doorgeefluik - via de haven van Antwerpen en de luchthaven van Luik - tussen de VSA en het Midden-Oosten voor NATO-militair materieel.
Moeilijke heropleving
De studentenbeweging in België is op dit moment haar dynamiek echter kwijt. Momenteel is er enkel nog een kleinschalige bezetting op de VUB actief. Op het universitair front, geeft dit opnieuw meer ruimte aan de rectoren om hun staart in te trekken. Zo legde de rector van de Universiteit Antwerpen het advies van zijn eigen ethische commissie om de samenwerking met verschillende partners stop te zetten, simpelweg naast zich neer. De ULB heeft in samenspraak met het parket 73 studenten doen dagvaarden voor het « aanzetten tot raciale haat en segregatie ». Uit de ondervragingen bleek dat de politie hier geen ander bewijs voor heeft dan de deelname aan de solidariteitsbezetting.
Uitbreken
Zoals we eerder schreven, is het cruciaal dat de studentenbeweging uit de grenzen van de universiteitscampussen breekt. De nationale bijeenkomst van de verschillende bezettingen op 16 september ging die richting echter niet uit.
a) Er wordt geen echte nationale coördinatie opgezet ten voordele van de volledige autonomie. Zo beslist elke lokale actiegroep haar eigen methode en eisenpakket. Dat is volgens ons een fout, omdat isolatie op ieders campus tot numerieke verzwakking leidt.
b) Deze focus op het lokale leidt ook tot een gelimiteerd perspectief, enkel gericht op het beïnvloeden van de beslissingen m.b.t. samenwerkingsakkoorden van de eigen universiteit. Het doen stopzetten van zulke akkoorden is steeds een duidelijke overwinning voor de beweging en doet het zelfvertrouwen toenemen, maar blijft een slag in het water als we het bredere plaatje bekijken. Daarom argumenteren we dat deze doelen slechts een opstap zijn naar een breder doel om de regeringen te dwingen elke samenwerking – en in de eerste plaats de militaire – stop te zetten.
c) Om tegenwerkende rectoraten te proberen overtuigen, neigt een deel van de beweging er ook naar om de beweging te deradicaliseren in een poging om meer goodwill te krijgen. Deze tendens kan nefast zijn voor de beweging omdat het eigenlijk betekent dat de beweging zichzelf onschadelijk maakt en zichzelf ontdoet van de capaciteit om de gevestigde orde pijn te doen. De beweging moet net grotere, radicalere doelen stellen die onaanvaardbaar zijn voor het imperialisme: een einde aan de genocide en oorlog, een einde aan de zionistische staat – voor een socialistische federatie van het Midden-Oosten waar alle religies en etniciteiten in vrede en welvaart kunnen leven. Of zoals Che Guevara het stelde: «Wees realistisch, vraag het onmogelijke.»
Nationale staking in Spanje
Daarom spraken onze kameraden op de nationale bijeenkomt over de aangekondigde nationale stakings-en actiedag van 27 september in Spanje (zie video). Dit initiatief kwam van de campusbezettingen en de kleinere vakbonden CGT, Solidaridad Obrera en MATS (zorgsector).
De eisen waren eenduidig: 1) Een einde aan de genocide en het stopzetten van de militaire, commerciële en diplomatieke relaties tussen de Spaanse regering en Israël. 2) Het investeren van overheidsuitgaven in het leven en niet in wapens !
Ondanks de boycot van de grote vakbonden, de UGT en CCOO, was de staking een succes: « Duizenden of tienduizenden demonstranten werden gezien in meerdere steden als startsein voor de hervatting van de strijd na de zomer. » (RCI Spanje, « Balance del 27S »)
Laten we ook in België die weg inslaan, als opstap naar een Europese en mondiale staking van studenten, scholieren en werkenden tegen de genocide.