Op maandag 2 juni voltrok zich een tragedie in het familiepark Elisabeth in Ganshoren. Toen de 11-jarige Fabian de elektrische step van zijn broer uitprobeerde, werd dodelijk aangereden door een politieauto die de achtervolging inzette. Een speelmoment dat tragisch eindigde.
Volgens de betrokken politieagenten werd de achtervolging ingegeven door: "Het gevaar van elektrische steps op trottoirs", eraan herinnerend dat de wettelijke leeftijd voor het gebruik ervan 16 jaar is. Het gaat hier om een kleine overtreding (bestraft met een boete van 58 euro). Er staat zeker geen doodstraf op. Fabian stond op het punt 12 te worden. Hij zou in september voor het eerst naar de middelbare school gaan. Nu zal hij voor eeuwig 11 jaar oud zijn. De Belgische politie heeft nogmaals de dood van een onschuldige op zijn geweten.
Herhaaldelijke drama’s
Dit is helaas geen alleenstaand geval. Amper een maand geleden verloor in de Marollen een jonge man op een scooter het leven, toen hij werd aangereden door een politiebusje dat aan hoge snelheid en zonder sirenes was uitgereden. De politieagent die het voertuig bestuurde had al twee jaar geen rijbewijs meer.
Op 20 augustus 2019 overleed ook de 17-jarige Mehdi Bouda in Brussel. Hij was op weg naar huis toen een ongemarkeerde politieauto hem gewelddadig aanreed. De politieauto reed volgend die volgens het gerechtelijk onderzoek met 98 km/u in de verkeerde richting en zonder zwaailichten reed, hem gewelddadig aanreed.
Systemisch geweld
De lijst is lang en pijnlijk: Fabian, Mehdi, Adil, Sabrina, Ouassim, Domenico... Er is niets toevalligs of uitzonderlijks aan dit geweld. Het is de weerspiegeling van een systeem waarin de straffeloosheid van de politie al te vaak voorrang lijkt te hebben op het menselijk leven, vooral als het gaat om jongeren uit arbeiderswijken.
Het huidige debat is gericht op het ontbreken van een wettelijk kader voor achtervolgingen of op het gebrek aan opleiding van politieagenten. Maar het is duidelijk dat deze terugkerende debatten niet tot de gewenste resultaten leiden. Bovendien leiden deze de aandacht af van meer fundamentele kwesties zoals de sociale rol van de politie. In het bijzonder haar rol bij en toezicht op de arbeiderswijken die zij criminaliseert. En waarin zij met buitensporig geweld optreedt, met name tegen jongeren met een migrantenachtergrond. Zoals de Algemeen Afgevaardigde voor de Rechten van het Kind, Solayman Laqdim, uitlegt:
"Van de 20 [recente] meldingen van politiegeweld tegen minderjarigen, gaat het alleen over kinderen met een allochtone achtergrond."
Organiseren tegen het politiegeweld
Hoe lang zullen we nog tolereren dat de politie zich zo gedraagt? Zal een "beter wettelijk kader" moorden tijdens achtervolgingen voorkomen als er al een wettelijk kader is om te verhinderen dat een politieagent bijvoorbeeld zonder rijbewijs rijdt?
Het is noodzakelijk om de bewoners van de arbeiderswijken zo te organiseren dat er druk wordt gezet op de politie om te beletten dat ze zich als cowboys uit het wilde westen gedragen. Dit soort experimenten hebben al hun nut bewezen, zoals in 2021 bijvoorbeeld in Sint-Gillis, waar de brigade Uneus (een brigade van politieagenten in burger die bijzonder gewelddadig en racistisch waren) werd ontbonden na een campagne onder leiding van de inwoners.
Politiegeweld in een uitwas van een in klassen verdeelde samenleving waarin racisme gebruikt wordt om werkende bevolkingsgroepen tegen elkaar op te zetten. Alleen een socialistische revolutie kan voor eens en voor altijd een einde maken aan al dit staatsgeweld. Dankzij de oprichting van een arbeidersdemocratie waar de ordehandhaving wordt uitgevoerd onder controle van de meerderheid en waar de mensen die met dit werk zijn belast, verantwoording verschuldigd zijn aan de gemeenschap.