Het Vlaamse ABVV heeft onder druk van de verschillende sectoren van het ACOD en dankzij onze oproep ter ondersteuning van de loodsen eindelijk vergaderd over de syndicale boycot van de militaire transporten. Het resultaat is, zoals een vakbondsman ons toevertrouwde, triestig. Het persbericht van het Vlaams ABVV-bureau (zie elders op deze site) probeert in werkelijkheid de beweging bij de basis voor het belemmeren van deze transporten ook te belemmeren en te ontmoedigen. Of dit lukt zal afhangen van de kracht van de beweging van onderuit. De steun voor een syndicale boycot groeit, zoveel is zeker. De anti-oorlogsbeweging moet van deze kwestie een van haar centrale acties maken. Midden april worden er nieuwe transporten verwacht in de haven van Antwerpen. Het Amerikaanse leger zal mogelijk nu ook meer materiaal nodig hebben voor de 100.000 extra manschappen die in Irak zullen worden ingezet .
Onduidelijkheid over deze kwestie kan de anti-oorlogsbeweging in een impasse drijven of afleiden in zijdelingse doelstellingen zoals een boycot van Amerikaanse consumptiegoederen. Daarom onderwerpen we de belangrijkste delen van het ABVV-standpunt aan een kritische blik.
Wij lezen:
De eventuele boycot van dergelijke transporten zijn echter geen lokaal, noch een Vlaams of Belgisch probleem maar een probleem van het Europees buitenlands beleid.
Ons dwarse commentaar: met deze verklaring stemt het ABVV haar houding af op het onbestaande buitenlandse beleid van de EU. Het ABVV weet zeer goed dat de EU enorm verdeeld is over de militaire agressie van de VS tegen Irak. Dit gebrek aan eenheid verlamt de EU en beperkt de unanimiteit van Europa tot vage en nietszeggende formules zonder gevolg. Rond de oorlogstransporten komt er duidelijk geen standpunt van de EU. Het ABVV doet er beter aan om een voorbeeld te nemen aan de moedige Italiaanse havenvakbonden die in Livorno de Amerikaanse legervrachten weigeren te lossen of te laden. Met deze uitvlucht probeert het ABVV-bureau een paraplu boven haar hoofd te openen. Het is echter een paraplu met veel gaten. Een vakbondsorganisatie moet haar actie niet laten afhangen van het buitenlandse beleid van de regeringen. Is dit geen elementaire kwestie van syndicale onafhankelijkheid?
Er moet ook een onderscheid gemaakt worden tussen het persoonlijk gewetensbezwaar en het ambt dat men bekleedt in openbare dienst.
Wat betekent deze obscure zin? Een ACOD-verantwoordelijke heldert die voor ons op. “Hiermee wordt verwezen naar het feit dat ambtenaren verplicht kunnen worden een aantal diensten te verzekeren in geval van vakbondsactie. Ik vind het spijtig en gevaarlijk dat de vakbond zelf hierover begint. Dit is het basisidee van het liberale wetsvoorstel dat in de openbare diensten (bij de spoorweg bijvoorbeeld) minimumdiensten wil opleggen bij stakingen. Zet de vakbond hier niet de deur op een kier voor zulke minimumdiensten?”
Is dit een aanmaning tot misplaatste administratieve loyaliteit? Of probeert het Vlaamse ABVV-bureau basismilitanten te ontmoedigen de transporten te belemmeren door met de dreiging van opeising te gaan zwaaien?
De meerderheid van het personeel in openbare dienst dat op verschillende niveaus met wapentransporten betrokken is, wil op dit ogenblik niet overgaan tot een staking, of tot actiemiddelen met het doel de transporten te belemmeren. In het kader van eventuele nieuwe ontwikkelingen, zal dit uiteraard regelmatig geëvalueerd worden
Hoe kan dat nu beweerd worden? Welke leden werden hier geraadpleegd? Op welke vergadering en waar? Wat was het resultaat van de stemmingen op deze bijeenkomsten? Wij kennen de vakbond nogal goed en weten dat die raadpleging simpelweg niet heeft plaatsgevonden. Op de laatste vergadering van het Anti-Oorlogsplatform Irak tekende de federaal secretaris van het ABVV, Daniël Van Daele, een nogal idyllisch beeld van de besluitvorming binnen de vakbond. Hij reageerde op de vraag naar een syndicale boycot van de oorlogstransporten met de bewering dat binnen het ABVV “het niet de Hoogstraat is die de basis oplegt wat ze moet doen maar het de basis is die de vakbond haar wil oplegt”. Onze ervaring noopte ons een beetje tot scepticisme bij zo een gedurfde bewering. We waren bereid Daniël toch het voordeel van de twijfel te geven. Wie weet had hij het bij het rechte eind. Ons scepticisme blijkt nu gerechtvaardigd. Wij zullen echter verder werken aan de opbouw van sterkere krachtsverhoudingen waarmee de basis er echt in zal slagen haar wil op te leggen aan de Hoogstraat. Reken hier maar op!
Het Vlaams ABVV wil in elk geval dat het bestaande Verdrag voor transport van oorlogsmateriaal onderzocht en herbekeken wordt tijdens transparante, publieke debatten in het parlement.
Veel juristen en professoren international recht zijn het hierover eens: het geheime Verdrag omtrent het transport van oorlogsmaterieel is gewoon ongrondwettelijk. Al aanvaardt men de logica van het NAVO-verdrag, dan nog blijven deze transporten illegaal. Om maar niet te spreken over het Handvest van de Verenigde Naties op basis waarvan de toepassing van dit Verdrag nietig mag worden verklaard. We wisten dat er bij een gedeelte van de ABVV-top een sterke tendens bestond naar overdreven eerbied voor de burgerlijke wetgeving, maar hier gaat het ABVV toch wel een brug te ver. Het ABVV schaart zich hier gewoon achter het (slechte) regeringsstandpunt.
De transporten kunnen en moeten worden gestopt. Steun onze oproep. Kopieer en verspreid ze.
U vindt de oproep op http://www.vonk.org/CallReadOnly.asp?artikelID=1017
