“De komende twee jaar hoeft niemand te rekenen op een loonsverhoging, niet in de openbare sector en in het onderwijs, niet in de privé- en niet in de non-profit sector.” Dit liet Vlaams minister van Onderwijs en Werk Frank Vandenbroucke weten in een gesprek met De Standaard na het afsluiten van de begrotingsonderhandelingen.
De hoofdreden die wordt opgegeven voor het stopzetten van de investeringen in de non-profit (voor zover die investeringen er al ooit geweest zijn) is de hachelijke financiële situatie waarin de regering zich op dit moment bevindt. Vandenbroucke laat weten dat de werkloosheid op dit moment absolute prioriteit kent. En hij heeft gelijk, de werkloosheid is een groot probleem en moet dringend opgelost worden, maar niet op zijn manier. Zo is er de schandelijke jacht op de werklozen, die laat uitschijnen dat de werkloze werkloos is door zijn eigen schuld en niet omdat er gewoon te weinig jobs zijn. Een tweede zogezegde oplossing voor het probleem is de ‘loonlastenverlaging’, voor ettelijke honderden miljoenen euro’s. Dat zou zogezegd moeten zorgen voor een groot aantal nieuwe jobs. In werkelijkheid is die loonlastenverlaging een cadeau aan het patronaat en worden er helemaal geen jobs gecreëerd in verhouding tot de smakken geld die de bazen krijgen.
De regering moet zelf de verantwoordelijkheid nemen voor de werkloosheid. De non-profit geeft hen een deel van de oplossing op een schoteltje. Zij eisen 25.000 nieuwe jobs, anders gezegd, als deze toegeving wordt gedaan zijn er in België 25.000 werklozen minder. Maar dit is niet het soort oplossing dat onze regering in gedachte had, om de eenvoudige reden dat dit ingaat tegen de besparingslogica die de rijken rijker maakt en de armen armer.
Deze eis is trouwens niet alleen een goede oplossing voor de werkloosheid, het is ook een gegronde eis. De mensen in de non-profit worden dagelijks blootgesteld aan een onmenselijke werkdruk. In RVT’s bijvoorbeeld is het geen aardigheid dat de zorg voor veertig bejaarden wordt toevertrouwd aan twee verzorg(st)ers. Iedereen begrijpt dat op deze manier geen kwaliteitszorg kan gegarandeerd worden. En niet alleen dat, mensen in de sector geraken gedemotiveerd en uitgeblust.
Langs de ene kant weigert de regering om de komende twee jaar een groter budget vrij te maken, maar langs de andere kant swingen de prijzen van de medicijnen de pan uit. De medicijnenindustrie krijgt elk jaar een groot deel van de koek, zo’n 12 miljard oude franken. De farmaceutische industrie maakt schandelijke winsten op de ongezondheid van de mensen: een uitmuntend voorbeeld van wat het gevolg is als je de gezondheidszorg aan de commercie overlaat! Volgens Fortune Magazine was de farmaceutische industrie in 2001 wereldwijd voor de tiende keer op rij de meest winstgevende van alle industrieën. België moet er voor zorgen dat de ziekteverzekeringen de beste geneesmiddelen kiezen en via openbare aanbesteding moet dan de beste prijs bedongen en terugbetaald worden. Zolang dit niet geregeld is, zou de geneesheer bij wet verplicht moeten zijn generische geneesmiddelen voor te schrijven. Het bewijs dat het anders kan is Nieuw Zeeland. Wie daar geneesmiddelen wil terugbetaald hebben kan dat uitsluitend via ‘openbare aanbesteding’, het geneesmiddel met de beste prijs/kwaliteit verwerft terugbetaling, andere niet. En wat zie je? Geneesmiddelen zijn daar 50 tot 90 procent goedkoper! Als dit systeem hier ook zou toegepast worden zou de Belgische ziekteverzekering per jaar 1,5 miljard euro minder kosten. Met dit geld kan het volledige eisenpakket van de gehele non-profit sector worden betaald!
De eisen beperken zich niet enkel tot die 25.000 extra jobs, het personeelstekort is niet het enige probleem is de sector. Er wordt ook een werkelijke koopkrachtverhoging gevraagd voor alle werknemers is de sector. Vaak proberen ze ons te sussen met het feit dat het werk toch veel voldoening geeft. Akkoord, er zijn veel arbeiders die zich niet zo gevoed voelen door het werk dat ze doen, maar met voldoening alleen komt er geen brood op de plank. Mensen in de sector die nachten, weekends en feestdagen werken, mensen die veel overuren hebben staan maar deze dankzij het personeelstekort niet kunnen opnemen, hebben recht op een redelijk loon.
Nooit hebben we in de non-profit iets voor niks gekregen, al sinds 1987 moeten we het ene jaar na het ander op straat komen voor ze met ons rond de tafel gaan zitten. We moeten blijven vechten voor een goed zorgnet, waarin kwaliteitszorg gegarandeerd kan worden. We moeten blijven vechten voor extra personeel en een degelijk loon zodat we allemaal blij kunnen blijven dat we onze ‘roeping’ gevolgd hebben.
