Een syndicale werking in een call-center, het is niet evident. Nochtans is de uitbuiting hier groot. Mensen werken er tegen de klok en onder zware druk om cijfers te halen. Dat kunnen de (voormalige) bedienden van Up-Call beamen. Zij kwamen recent in de media omdat ze in staking gingen tegen het wanbeheer van hun bazen.
Sinds vorige week dinsdag voert het personeel van Up-Call in Antwerpen actie. Zij volgen daarmee het voorbeeld van Up-Call Brussel die al op 2 december in staking gingen voor achterstallige lonen. Wij spraken deze ochtend met de projectverantwoordelijken Sven en Gerda.
Waarom staan jullie hier piket?
Sven: Wij staan hier piket omdat wij het bedrijf in faling willen laten gaan zodat wij zo snel mogelijk vrij zijn om ander werk te zoeken. Volgens de mensen van de vakbond is het nog maar de tweede keer dat er gestaakt wordt om een bedrijf zo snel mogelijk failliet te laten gaan!
Zolang wij officieel werken voor Up-Call, kunnen wij nergens anders aan de slag. Ondertussen hebben we echter geen inkomen. Voor de maand november zijn wij aanvankelijk niet betaald. Het is slechts doordat we zijn gaan staken dat we 80 procent van ons loon voor november hebben gekregen. De mensen van de filialen in Gent en Brussel zijn zelfs nog niet betaald voor oktober. En ik kan u verzekeren dat dit niet makkelijk is tijdens de feestdagen. Wijzelf kunnen nog een boterham met choco eten, maar leg dat eens uit aan onze kinderen? En we hebben toch recht op dat geld? We hebben daar voor gewerkt! Er zijn mensen die naar het OCMW moeten stappen om wat geld te hebben voor de feestdagen.
Het bedrijf heeft miljoenen euro’s schulden aan belastingen, BTW en RSZ. Er werd op grote schaal gesjoemeld met de belastingen, de sociale zekerheid, de lonen enzovoort. Echte cowboypraktijken. Wij spreken daarom over de bewindvoerster als een ‘cowgirl’.
Weten jullie naar waar al dat geld verdwenen is?
Sven: Daar hebben wij totaal geen zicht op.
Gerda: Wat wij niet begrijpen is dat de sociale inspectie nooit iets deed. Je moet dat als gewone mens eens proberen, uw belastingen niet betalen. De deurwaarder zal rap aan je deur staan!
Hoe waren de werkomstandigheden? Jullie moesten heel flexibel zijn bij Up-Call, niet?
Sven: Aan ons werd altijd gevraagd zoveel mogelijk te werken. Die overuren werden niet betaald. Ziektes vaak ook niet. Sommige mensen die ziektedagen niet uitbetaald kregen, stapten naar de vakbond, wat hun volste recht is. Die werden dan wel betaald, maar een maand later lag een C4 op hen te wachten, dan mochten ze opstappen. Veel mensen kwamen ziek werken omdat ze schrik hadden ontslagen te worden. Sommige mensen lieten ziekte omzetten in verlof en moesten dan tijdens hun verlof komen werken om de ziektedagen in te halen.
Wij hebben hier zaterdagen en zondagen komen werken, wij deden alles voor ons bedrijf. Maar er is altijd een grens natuurlijk. Eens dat men niet meer betaald wordt, is de grens bereikt. Toen we geen loon meer kregen, zijn we gestopt met werken.
Gerda: Jaren hebben wij ons voor 200 procent ingezet, nu is het 0 procent.
Je zegt dat mensen die naar de vakbonden stapten hun C4 kregen. Was er een sterk antisyndicaal klimaat?
Sven: Er kon geen antisyndicaal klimaat zijn, want wij hadden helemaal geen recht op syndicaten! Hier werden zoveel bedrijven opgericht dat wij geen vakbond konden organiseren. Bij Up-Call werken een 300 mensen, maar het bedrijf was opgedeeld in verschillende kleine bedrijfjes zodat wij geen recht hadden op syndicale vertegenwoordiging.
Hebben jullie tijdens het conflict veel solidariteit gekregen?
Sven: Wij hebben heel veel solidariteit gekregen van de vakbonden. De mensen van Brico zijn hier donderdag mee komen manifesteren met ons. Ook de mannen van de haven waren ons al komen zeggen dat we moesten doorzetten en dat ze zouden afkomen als we hun steun nodig hadden. Dat is natuurlijk plezant om weten.
Plus natuurlijk de solidariteit onder de collega’s zelf. Wij hebben hier anderhalve week samen gezeten, er is geen verkeerd woord gevallen, we hebben altijd veel plezier gemaakt.
Gisteren waren jullie met een delegatie van Up-Call op de vakbondsbetoging in Brussel. Wat zijn jullie indrukken?
Sven: Heel veel volk natuurlijk, een zeer massale betoging. Voor velen van ons een eerste keer dat wij betogen. Hopelijk ook de laatste keer, hopelijk moeten we niet meer gaan betogen. Het was alleszins indrukwekkend.
Gerda: Ik ben ooit eens gaan betogen voor Leuven Vlaams. Toen heb ik echter een matrak in mijn gezicht gekregen en sindsdien ben ik niet meer naar een betoging geweest, tot gisteren dus. Je staat daar niet echt bij stil, je denkt alleen aan jezelf eigenlijk, aan ons conflict hier. Maar als je ziet hoeveel mensen op straat komen, voor brugpensioen en noem maar op. Voor ons was het belangrijk om solidair te zijn met mensen die net zoals ons in heel benarde posities zitten. Het is niet wij alleen, het is iedereen.
En onze indruk van de vakbonden is ook veranderd. Veel mensen waren hier niet aangesloten bij een vakbond. Wat zij echter voor ons hebben gedaan, dat is overweldigend. De mensen van de vakbond die hier komen, zeggen dat dit hun werk is. Maar zij hebben veel voor ons gedaan, ons raad gegeven over wat onze rechten zijn, over wat we wel en wat we niet kunnen doen. Zonder de vakbond was het niet gelukt.
Rond deze tijd doet de handelsrechtbank een uitspraak in de zaak. Waarschijnlijk zullen ze een faillissement uitspreken, zoals jullie willen. Wat gaan jullie dan doen?
Sven: We gaan ons in orde stellen met alle nodige instanties. We gaan ook via het Fonds voor Sluiting van Ondernemingen een aanvraag indienen om al onze achterstallige gelden te kunnen ontvangen, zijnde bijvoorbeeld de 20 procent die we nog moeten krijgen van november, ons loon van december, ons vakantiegeld en onze eindejaarspremie. We zullen dat waarschijnlijk binnen een jaar of anderhalf jaar terugtrekken van het fonds.
Enkele uren later belden we Sven opnieuw om te weten wat de uiteindelijke uitspraak was van de handelsrechtbank.
Sven: Het faillissement is verklaard. We zijn dus gestopt met staken. Vanaf morgen, en zelfs vanaf vandaag, kunnen we opzoek naar een andere job. We worden al veel gecontacteerd door interims, omdat ze weten dat we goede verkopers zijn. Hopelijk vinden we dus snel werk want dat is de job die we graag doen.
Nog een laatste boodschap aan de mensen die solidair zijn geweest?
Chapeau voor iedereen die ons heeft geholpen. Zeker de vakbonden en in het bijzonder de secretarissen Benny, Roger en Georges. Ook de syndicale delegatie van Brico die ons donderdag hebben bijgestaan tijdens de persconferentie. Het is mee dankzij die mensen dat wij nu nog 80 procent van ons loon voor november hebben ontvangen. Nen dikke merci.
