De paus is dood. Sinds het begin van zijn pijnlijke doodstrijd worden we overal ter wereld overstelpt met een reusachtige mediacampagne waarin het leven en de daden van Johannes Paulus II worden bewierookt. Er ontstaat als dusdanig een klimaat waarin het bijna onmogelijk wordt gemaakt om een kritische opinie over de paus te vormen. Zelfs aan de linkerzijde gaat elke vorm van kritisch denken op in rook.
Onze opinie over de paus en zijn 27 jaar lang leiderschap van de katholieke kerk kan enkel maar negatief zijn. Karol Wojtyla (de echte Poolse naam van de Paus) was de Paus van de restauratie (t.t.z. van de terugkeer naar het orthodoxe denken van de kerk). Binnen de katholieke kerk stond hij vanaf het begin zij aan zij met de meest reactionaire elementen, zoals Opus Dei. Hij nam de kardinaal Marcinkus in bescherming, de voorzitter van de bank van het Vaticaan (de IOR) die ervan werd beschuldigd een frauduleus faillissement te hebben opgezet ten tijde van het schandaal van de Banco Ambriosiana aan het einde van de jaren '70. In het artikel “Wojtyla en Teresa een geval van Heilige overproductie” hebben we het ook over de schandalige heiligverklaring van Escrivà de Balaguer, de grondlegger van de Opus Dei-orde.
De paus steunde de meest bloedige dictaturen in Latijns Amerika. Hij aarzelde niet Augusto Pinochet te zegenen tijdens zijn bezoek aan Chili in 1988. Hij kwam in open botsing met de sandinistische revolutie in Nicaragua. Angelo Sodano, de huidige Staatssecretaris, de hoogste politieke positie in het Vaticaan, was pauselijke nuntius (gezant of vertegenwoordiger van de paus) in Chili gedurende de militaire dictatuur. Dan hebben we ook nog iemand zoals Pio Laghi, die ten tijde van zijn opdracht als nuntius in Argentina graag ging tennissen met de kolonels van de militaire junta en later werd beloond door de paus met een job als kardinaal.
In Latijns Amerika kwam de paus ook in aanvaring met de aanhangers van de Bevrijdingstheologie. Hij verweet hen “samenwerking met het communisme”. Gewoon omdat ze de strijd voor sociale ontvoogding op het continent steunden. De belangrijkste tegenstanders van zijn beleid in de eigen kerk werden onderdrukt en in het nauw gedreven. Ofwel werden zij afgezet uit hun functies in de clerus ofwel werd hen verbod opgelegd nog les te geven in de theologische faculteiten.
Met zijn lange reeks heiligverklaringen zond de paus ook een ondubbelzinnige boodschap de wereld in. In het jaar 2001 bijvoorbeeld werden tweehonderd priesters zalig verklaard die door de Republikeinen tijdens de Spaanse burgeroorlog werd vermoord omdat ze de kant hadden gekozen van de fascist Franco. In 1998 werd de Kroatische kardinaal Stepinac heilig verklaard. Stepinac was de mentor van de dictator Ante Pavelic, een trouwe bondgenoot van Hitler gedurende de Tweede Wereldoorlog.
Het Vaticaan gaf ook onmiddellijk zijn steun aan de Kroatische en Sloveense onafhankelijkheid in 1991. Op deze wijze droeg de paus aanzienlijk bij tot het uitbreken van de bloedige oorlog die zich over heel Joegoslavië ging verspreiden in de jaren '90. Bij zijn bezoek aan Joegoslavië aarzelde de Paus niet om Tudjman en Ante Gotovina te zegenen, allebei gekende oorlogsmisdadigers. Dit is dezelfde paus die vandaag door (bijna) iedereen wordt voorgesteld als de ‘Paus van de Vrede’.
Karol Wojtyla was ook een vurige tegenstander van de rechten van vrouwen en homoseksuelen. In de naam van de verdediging van het ‘recht op leven’ nam de katholieke kerk standpunt in tegen abortus, tegen echtscheidingen, tegen het gebruik van voorbehoedsmiddelen en tegen wetenschappelijk onderzoek. Is het te verwonderen dat in Italië de kardinaal Ruini openlijk kant heeft gekozen voor een boycot van het referendum over vruchtbaarheidsbehandeling?
De kritieken van Wojtyla aan het adres van het kapitalisme waren steeds gestoeld op een kritiek van het ‘modernisme’ en op een heimwee naar de ‘Middeleeuwen’ toen de katholieke kerk over enorme politieke en economische macht beschikte.
We zijn dus overtuigd dat we een goede dienst leveren aan al die linkse mensen en kritische christenen die de ongelooflijk eenzijdige propaganda van de massamedia beu zijn door het artikel “Wojtyla en Teresa een geval van Heilige overproductie” aan te prijzen.
