Ford-delegee Gaby Colebunders steunde in januari de spontane stakingsactie. Hij krijgt daar nu de rekening voor gepresenteerd. Plots zou hij zijn mandaat moeten doorgeven omdat hij zogezegd "niet meer in de ploeg paste".
Vonk: Kun je in een notendop eens de situatie schetsen bij Ford ?
Gaby: Er was in januari een spontane staking bij de toeleveranciers. Deze staakten en kregen opslag, mede dankzij de Ford-directie die by all means haar productieschema wenste te behouden. Hierdoor verdienen de werkers bij toeleveranciers bijna evenveel als de werkers van Ford, op 1,5 euro per uur na en dit is goed nieuws. Maar ja, iedereen stelde dan natuurlijk de vraag: waarom wij niet?
Sinds mei-juni is de ketting sneller beginnen lopen, maar zonder aanwervingen. Er werden enkel hier en daar wat posten verschoven. Iedereen ondervond dus een hoge werkdruk. Dan komen de stakingen bij de onderaannemers, met loonsopslag... Je moet geen geleerde zijn om te begrijpen dat er niet veel nodig was om tot spontane acties te komen bij Ford zelf. In feite was een technisch incident de oorzaak. De lijn was stilgevallen wegens een panne, maar iedereen dacht: dit is een spontane actie met de idee "oké, nu is het onze beurt om ons deel te eisen".
De eisen waren zeer duidelijk, namelijk de werkdruk moet omlaag, een symbolische opslag van 2 euro per uur en vaste contracten voor de tijdelijken. De staking duurde voort en op 22 januari werd een protocol goedgekeurd met 70 procent van de stemmen. Het stelt dat er voor 2008 een resultaatsgebonden premie toegekend wordt van 1000 euro bruto waarvan een voorschot van 400 euro op 1 april wordt uitbetaald en het saldo van 434 euro netto in de loop van december 2008. Tweehonderd tijdelijken krijgen op 1 januari 2009 een contract van onbepaalde duur en de tijdelijke contracten die aflopen in 2008 worden verlengd. In Trim en Chassis komen twintig mensen erbij, waarvan acht jobs, en wordt de lijnsnelheid met 1 procent verminderd. Dat geeft een vermindering van de gemiddelde werkbelasting met 3 procent, dat is niet niks.
Sindsdien tracht de directie al wat is toegegeven terug te nemen, zoveel is duidelijk. We gingen de eerste CO2-vrije fabriek van de groep worden, dit wordt afgeblazen. Er gaat opnieuw harder gewerkt moeten worden, onder meer zaterdagwerk. Er komen meer wagens per dag en we zouden zelf ons vervoer moeten bekostigen.
Vonk: Ford is dus in het tegenoffensief gegaan?
Gaby: Jazeker en niet in het minst omdat onze acties een gehoor hebben gevonden bij heel wat andere bedrijven. Komt daarbij het feit dat we binnenkort sociale verkiezingen hebben en dat dit voor heel veel zenuwachtigheid zorgt. Vreest men voor opbod? Ik weet het niet.
Alleszins is het zo dat men blijkbaar mij nu tracht opzij te schuiven. Ik ben verkozen voor het CPBW en dit tot en met de volgende sociale verkiezingen. Ik heb ook een mandaat van delegee al vijftien jaar. Ik heb zowat alle afdelingen van de plant gekend, om er het ABVV op te bouwen, te versterken en ook om de gespannen situaties recht te trekken... Ik kreeg deuren open die anderen niet meer open kregen.
Maar sommigen binnen het ABVV appreciëren opeens mijn bijdrage niet meer. Concreet zou ik dus mijn mandaat van delegee hebben doorgegeven aan een andere persoon omdat "ik niet meer in de ploeg paste". Ik heb hier nooit mee ingestemd en, vooral, de ploeg is nooit geraadpleegd, ze heeft hier nooit een uitspraak over kunnen doen. Dit terwijl ik in vijftien jaar nooit één negatieve evaluatie heb gekregen binnen de militantenkern. Er doen intussen allerlei piratenverhalen de ronde: ik zou pakken geld aanvaard hebben van Ford en ik zou ontslag genomen hebben; ik zou Ford als een zinkend schip bekijken en ga zo maar verder. Ik kan maar één zaak zeggen: ik heb tien dagen gewacht om dit naar buiten te brengen omdat ik hoopte dat er een militantenbijeenkomst zou komen en mij oftewel zou steunen oftwel de beslissing bijtreden. Zij is er niet gekomen en ik zie mijzelf dus verplicht op te komen voor mijn mandaat en mijn eer als oprechte militant van het ABVV. Ik heb altijd in ploeggeest gespeeld. Zoals in elke ploeg zijn er mensen die in de spits staan en anderen in de verdediging. Mijn rol was in de spits te staan, maar dat betekent niet dat ik nooit kon onderhandelen of tot een compromis kon komen. Integendeel. Maar een conflict is een signaal dat er een probleem bestaat en als men dit niet erkent dan tekent men in feite voor een vermenigvuldiging van conflicten.
Vonk: Wat ga je nu doen?
Gaby: Ik ga mij rechtsreeks richten tot de werkers van Ford met een soort recht op antwoord. De meest zotte verhalen doen de ronde en dat kan ik niet over mij heen laten gaan. Anderzijds ga ik binnen de instanties ijveren voor mijn herstel als delegee, mijn plaats in de ploeg en op de lijst. Ik ga vanaf nu iedereen op de hoogte houden. Op 15 maart moeten de lijsten binnen en dan weten we hoe laat het is.
Lees ook onze analyse over het patronale tegenoffensief.
