Verslag nieuwjaarsmeeting SP.a Rood

Zaterdag 10 januari organiseerde SP.a Rood in de Multatuli in Antwerpen een drukbijgewoonde nieuwjaarsmeeting. Je kan hier de toespraak van Erik De Bruyn lezen en enkele foto's bekijken.

Over heel de dag kwamen een zeventigtal kameraden naar de bijeenkomst, waaronder syndicalisten van Bekaert Aalter, Opel, ACOD LRB Antwerpen, Case New Holland, Crown Cork, Aliplast en ACOD VRT. De middag werd voorgezeten door arbeidsocioloog Stephen Bouquin. Hij stelde de campagne Trek de Rode Kaart voor, waarna enkele SP.a-Rood-kandidaten die dingen naar een plaats op de kieslijsten zich konden voorstellen: Brugs gemeenteraadslid Charlotte Storme, Brugs SP.a-ondervoorzitter Camiel Goegebeur (arbeider bij Case New Holland), Elke Heirman (in 2006 verkozen in de gemeenteraad van Brasschaat) en Antoon Stessels (SP.a-bestuurslid in Brasschaat). Ook SP.a-gemeenteraadslid Rodney Talboom sprak over de perikelen bij Bekaert. Daarna volgde de nieuwjaarstoespraak van Erik De Bruyn, die u hieronder kan lezen. De meeting sloot af met een panelgesprek tussen Rudi Kennes (hoofddelegee ABVV Opel) en Dirk Barrez (andersglobalistisch auteur) over de toekomst van de auto-industrie. De dag eindigde met een nieuwjaarsreceptie.

Kameraden, welkom in 2009. We verwisselen van kalender, maar we worstelen nog altijd met dezelfde financiële en economische crisis. Het jaar 2008 zal de geschiedenis ingaan als het begin van die crisis. Wanneer en hoe ze zal eindigen is een andere zaak. Wat echter vaststaat is dat 2009 zich aankondigt als een volwaardig crisisjaar.

Deze week werd ik daarover gebeld door een medewerker van het VRT-programma VOLT. Ik kijk daar nooit naar wegens weinig tijd maar heb achteraf eens bekeken wat voor soort programma dat is. Men plaatst bekende Vlamingen in ongewone situaties: men laat Bart De Wever gedurende een week een dieet zonder vlees volgen bijvoorbeeld, of men laat Dirk Sterckx de post rondbrengen om te zien of hij de Georoute zelf wel aankan. Ook voor mij had men een ongewone vraag klaar, en ik weet nog niet wat ze ermee gaan doen. Volt overweegt een aflevering te maken onder de titel ‘Leve de crisis.' En dus confronteerde men mij als ‘linkse rakker', als exponent van de linkervleugel van de SP.a met de zogenaamd positieve kanten van de crisis: de prijzen van appartementen zijn aan het dalen naar het schijnt, en ook de prijs van diesel en binnenkort elektriciteit is aan het dalen. Ik heb geantwoord dat er altijd winnaars zijn in een crisis maar dat die zich doorgaans situeren bij de grote vissen. Wie van ons heeft er geld opzij liggen om een extra appartementje te kopen aan de zee alléén maar omdat het in de aanbieding staat? Mensen die hier positief op kunnen antwoorden, gelieve zich te melden bij onze penningmeester, dan zal die eens een hartig woordje met u praten.

De winnaars van de crisis staan in elk geval niet te verkleumen aan de poorten van Bekaert in Hemiksem. Die mensen geraken binnenkort in volle crisistijd hun job kwijt. Ik wil trouwens deze gelegenheid aangrijpen om iedereen hier aanwezig te vragen om de komende dagen nog eens een solidariteitsbezoek af te leggen aan het piket, die mensen hebben dat dezer dagen meer dan ooit nodig. En ook om uw agenda vrij te houden op zaterdag 24 januari want dan zal in Hemiksem de solidariteitsoptocht met Bekaert plaatsvinden.

Mij zal je in elk geval niet enthousiast horen doen over de gevolgen van de crisis voor gewone mensen. Dat neemt natuurlijk niet weg dat de crisis politieke mogelijkheden schept. Het is al vaak gezegd en geschreven: de economische crisis betekent het failliet van het kapitalisme als rechtvaardig en evenwichtig ontwikkelingsmodel. Wat dus iets anders is dan te zeggen dat het kapitalisme deze crisis niet te boven kan komen. Maar ten koste van welke sociale prijs? Hoeveel generaties zullen hiervan de prijs betalen door bittere armoede of gefnuikte mogelijkheden? En ook een ecologische prijs. Want ook dat tweede is een vaststaand feit: de klimaatopwarming doet dezer dagen natuurlijk haar best om te doen alsof ze er niet is, maar ze is er wél, blijft doorgaan en zal geen time out respecteren omdat het economische crisis is.

Deze crisis is het failliet van de neoliberale economische recepten. Het is het failliet van een wilde globalisering in functie van de maximalisering van de winsten. Deze crisis is dus in feite een open doel voor socialisten. Maar natuurlijk alléén voor socialisten die zichzelf niet hebben vastgekluisterd aan de derde weg, die fictieve verzoening tussen socialisme en liberalisme. Daar moeten we dus vanaf. Het werd gezegd door de veiligheidsadviseur van Leterme in de loop van heel de Fortisgate-affaire: Zinkende schepen slepen soms mensen mee. Dat geldt ook de derde weg: socialisten die zich blijven vastklampen aan het liberalisme gaan mee de dieperik in.

En dat is dus wat we zien gebeuren. In het kerstnummer van Knack zei ik: ‘Ik zie hoe mijn partij kapot gaat.' Die neergang gaat helaas dag na dag verder. Een paar dagen geleden zag ik op Terzake hoe Rik Daems van Open VLD ronduit de vloer aanveegde met ons ‘nieuw talent' John Crombez. Een vreselijke vertoning. Zelfs ons Antwerps wit konijn Christine Van Broeckhoven deed het indertijd beter! Crombez heeft zeer dringend mediatraining nodig. Mijns inziens had hij zelfs te weinig stress. Komt waarschijnlijk omdat hij nooit heeft moeten vechten. Maar laten we de schuld niet in de schoenen schuiven van John Crombez alléén. Zelfs als hij mediatraining zou volgen dan nog zijn wij als partij aan hem verplicht om hem niet inhoudelijk ongewapend naar zo'n televisiestudio te sturen. De partij had al lang klaar moeten staan met een sociaaleconomische doctrine die een antwoord en een alternatief biedt op het neoliberalisme. Dat was mijn eerste en belangrijkste punt in de campagne voor de voorzittersverkiezingen: een ideologisch congres dat een sobere en eerlijke (!) balans opmaakt van 20 jaar regeringsdeelname. Een IC dat erkent dat de derde weg een doodlopend straat was. Een IC dat alternatieven geeft die voor de man in de straat begrijpelijk zijn. Dat is niet gebeurd. De SP.a slaagde erin om drie IC's na elkaar: maart 2006 en januari 2007 en oktober 2008 met geen letter te reppen over economie en financiën. Nog voor die congressen werd er onder Steve Stevaert ooit eens een PRO congres voorbereid weet je nog? Met al die werkgroepen, een 20-tal. Men zegt mij vaak: De Bruyn, je moet je kritiek op de partij intern uiten. Daar werd toen een forum voor geschapen en ik deed dat dus ook. Ik zat toen in de werkgroep economie. Scherpe maar interessante debatten op het staatssecretariaat van Peter Van Velthoven. Ik zal dat verder uit de doeken doen in mijn boek waarvan de eerste versie trouwens eergisteren afgewerkt werd. Conclusies die naarmate het debat vorderde meer en meer in de richting gingen van wat vandaag de ruggengraat is van de ideologie van SP.a Rood: economische democratie. Maar wat gebeurde er toen? Stevaert ging, Vande Lanotte kwam, en de laptop van Koen Lebegge, de secretaris van de werkgroep, werd in pure Stalin-stijl gestolen op de trein. Weg werkgroep, wég teksten. Denkt men althans, ze staan nog wel op mijn computer. Dus als er volgende week bij mij wordt ingebroken dan weten we waarom... Maar het is toch te laat, de geest is uit de fles: die geest is het programma van SP.a Rood. De huidige doctrine van SP.a Rood vindt haar oorsprong in die toenmalige discussies tussen de knapste koppen die de partij op het vlak van economie en financiën in stelling kon brengen!

SP.a Rood nam de rode vlag die in het slijk was gevallen dus over. Maar de partij zelf bleef ideologisch ontredderd en ongewapend achter. Sinds het congres van maart 2006 weten we dankzij de deelname van de Fietsersbond wél aan welke criteria een veilige fiets moet voldoen. Maar over economie & financiën hebben we niets te zeggen. Niets? Ik zou liegen. Caroline Gennez riep op het congres van oktober 2008 de bedrijfsleiders op om ethisch te ondernemen! Ze riep de tijgers op om vanaf nu vegetariër te worden! En we vragen een parlementaire onderzoekscommissie om eens uit te pluizen wie er nu juist in de fout ging bij Fortis. Dat is het dan. Maar ik weet in elk geval dit: net zoals de staatshervorming is een parlementaire commissie niet eetbaar en onze huizen kunnen we er ook niet mee verwarmen. Daar zal méér voor nodig zijn.

We zeggen nu dat de begroting herschreven moet worden. Dat is juist, maar hoe, dat zeggen we er niet bij. Daarom zal SP.a Rood het zeggen, daarbij puttend uit de vermiste teksten van het PRO-congres van Stevaert:

1) De ‘Robin Hood taks': een belasting van twee procent op alle vermogens van meer dan

een miljoen euro zou de schatkist zeven miljard euro opleveren.

2) Een openbare bank is nodig om de economie te ondersteunen met een sociaal en ecologisch relanceplan. Bovendien is een openbare bank een veilig toevluchtsoord voor het geld van de kleine spaarders die zekerheid verkiezen boven hoog rendement. De overheid moet haar participaties in de banksector samenvoegen tot een volwaardige openbare bank.

Met deze twee punten en de twee andere punten van de campagne ‘Trek de Rode Kaart' gaan de kandidaten van SP.a Rood dus naar de verkiezingen:

3) Samen met de vakbonden op de bres voor koopkracht en werkzekerheid. Bekaert. Niet de arbeiders moeten het slachtoffer worden van de crisis.

4) Radicaal plan voor uitroeiing van de armoede: aanpassing van uitkeringen, pensioenen en minimumlonen.

Dat het niet altijd of niet volledig Vlaamse bevoegdheden betreft trekken we ons niet aan. Vlaamse bevoegdheden en Belgische staatstructuren zijn veranderlijk als de wind. De mensen willen in deze verkiezingscampagne antwoorden horen op de crisis die verder gaan dan het isoleren van huizen of het aanbieden van gratis kinderopvang. Waar we trouwens absoluut niet tegen zijn en wat we volledig ondersteunen. We zullen dat mee verdedigen.

Ik kom nu tot het laatste punt: onze kandidaten.

Hier en daar hoor ik er in de partij zure oprispingen over. Zoals gewoonlijk zijn die niet inhoudelijk maar gaan die over vorm, stijl, aanpak, en er zijn vooral veel intentieprocessen mee gemoeid. Ik hoor zeggen: hoe ‘durft' SP.a Rood verkiesbare plaatsen eisen? Ja, SP.a Rood durft natuurlijk veel, maar er staan daar twee verkeerde woorden in. Zoek ze. We eisen geen verkiesbare plaatsen, we eisen niets. De woorden eisen en verkiesbaar zijn fout. Dat laatste is bij de SP.a trouwens jammer genoeg een relatief begrip geworden. We willen goede, representatieve en zichtbare plaatsen maar we eisen helemaal niets. We steken onze hand uit naar de partij. We doen een aanbod. We willen ze helpen. We willen ze redden. Het is in elk geval onze partij en dat zal zo blijven ook al denken sommigen aan de top dat de ideologie van die partij hun persoonlijk eigendom is. Dat laatste zeg ik niet, maar professor Carl Devos van de UGent in De Nieuwe Gemeenschap (ledenblad van het August Vermeylenfonds).

Wij doen dus met onze kandidaten een aanbod en dat is te nemen of te laten. De bal ligt in het kamp van de partijleiding. Voor ons is het ook niet altijd gemakkelijk om uit te leggen aan mensen waarom we in weerwil van alles de SP.a blijven steunen. Maar we doen het. Die steun is niet gering. Zéér veel kiezers laten hun stem voor de SP.a afhangen van SP.a Rood-kandidaten op de lijsten. Daarbij komt dat wij in staat zijn om verloren gelopen kiezers weer bij de partij te brengen.

Hoe reageert die leiding daar nu op? In Oost-Vlaanderen goed. Weinig problemen en laat ons dat zo houden. In West-Vlaanderen zoetzuur maar dat hou ik voor het laatste. De grootste problemen situeren zich in Antwerpen en wel rond mijn persoon. Kathleen Van Brempt verwijt mij dat ik in Knack zou gelogen hebben. Omdat ik zeg dat ik geen antwoord krijg op mijn vragen. Ze antwoordt daarop dat ze me de procedure van de lijstvorming heeft uitgelegd. Maar dat is helemaal niet wat ik heb gevraagd! Wat ik vraag is eenvoudigweg een gesprek kameraden, en dat krijg ik niet. Tot zover dus onze warme en open partij. Onze eerlijke partij. Zelfs het formulier dat eigenlijk nodig is om je officieel kandidaat te kunnen stellen kreeg ik tot op vandaag niet eens opgestuurd. Tot zover onze eerlijke partij.

Maar goed, daarom niet getreurd. Basisnetwerken worden in stelling gebracht om onze kandidaturen te steunen. Ik roep jullie allen op om hetzelfde te doen. Om Kathleen Van Brempt en anderen duidelijk te maken dat niet alles wat met haar hoogst persoonlijke perceptie van de dingen niet overeenstemt daarom noodzakelijk leugens zijn. Nogmaals, wij vragen niets, laat staan dat we iets eisen. We bieden iets aan. We bieden eenheid in verscheidenheid aan. We bieden honderden militanten aan die zich het vuur uit de sloffen willen werken voor de SP.a op voorwaarde dat er rode kandidaten op de lijsten staan. Zo liggen de kaarten vandaag in Antwerpen. Wordt vervolgd.

West-Vlaanderen dan. De kandidatuur van Charlotte werd aanvaard, die van Camiel is in eerste instantie afgewezen. Daar leggen wij ons absoluut niet bij neer! Er is een nationale congresbeslissing van januari 2007, een amendement van SP.a Rood dat zegt dat er meer arbeiders op de lijst moeten. Dat congres is zelfs rond dat thema de geschiedenis ingegaan. West-Vlaanderen heeft die congresbeslissing uit te voeren in plaats van hun onderlinge stedenoorlogjes te voeren, punt aan de lijn. Wij eisen de uitvoering van democratisch genomen beslissingen. Er staan géén arbeiders op de West-Vlaamse lijst en er is maar één kandidaat-arbeider die zich aandient en dat is Camiel: Camiel Goegebeur moet op de West-Vlaamse lijst staan! Er zijn al zo weinig SP.a Rood-kandidaten omdat de druk die op ons gezet wordt zeer hoog is. Daarom moeten alle kandidaten in alle provincies worden aanvaard.

Eén voor allen, allen voor één!

Naar links en dan vooruit!