"Gedurende jaren hebben we onze looneisen niet alleen gematigd maar gewoon opzij geschoven" vertelt Brigitte ons. "Met de hoop op het overleven van het bedrijf. Maar de inspanningen zijn steeds maar van één kant gekomen, de onze. De verschillende overnemers in de laatste tien of vijftien jaar daarentegen waren enkel geïnteresseerd in het rapen van geld." Brigitte is een van moedige bezetters die onze kleine delegatie van ABVV-ers en ACV-ers uit Brussel met open armen onthaalt. In de groep bevinden zich militanten van Vonk en Unité Socialiste.
"De belangrijkste aandeelhouder, Baron de Mévius, is een van de rijkste mensen van België", informeert Marie-Jo ons. "Hij wil zijn geld terug, bijna 13 miljoen euro, die zijn eigen bedrijf hem verschuldigd is. Daarom hoopt hij op de sluiting van het bedrijf." Het faillissement dat de dag na ons bezoek werd uitgesproken door de handelsrechtbank schrikt hen niet af. "Wij doen verder totdat er een ernstige overnemer zich aanbiedt. Temeer omdat we nu de steun hebben gekregen van de gewestregering. Een nieuw Boch zou kunnen rekenen op een kapitaalsinbreng van Wallonië van 49 procent."
"Waarom het bedrijf niet gewoon in overheidshanden nemen?" was onze spontane vraag. De antwoorden klonken onzeker. "Het mag niet van Europa", vertelde een bezetter. "Dat hebben we gehoord van de vakbondssecretaris." "Maar wat met de banken mag - een feitelijke nationalisering - zou toch ook mogelijk moeten zijn voor de industrie?" was onze repliek.
Zover is de strijd echter nog niet ontwikkeld bij Boch. De aandacht gaat vooral naar de zoektocht naar een nieuwe overnemer. Of er een baas bereid is te investeren in Royal Boch, valt nog te zien in volle recessie. De arbeiders lijken echter hoopvol. Als er geen baas bereid is het bedrijf over te nemen, zal de vraag naar een effectieve nationalisatie realistischer klinken in de oren van de bezetters. De arbeiders die we ontmoeten zijn allemaal stuk voor stuk trotse en kundige experts in het delicate porseleinwerk. Aan expertise ontbreekt het hen niet. Het besef dat ze zonder baas ook en zeker beter vooruit kunnen, is echter nog niet doorgedrongen. De vakbond heeft hier een grote rol in te spelen om dat bewustzijn over te brengen.
Georganiseerd in ploegen van zes uur, zorgen zij voor een permanente bezetting van het bedrijf. Velen die hier reeds 15 of 20 jaar werken, hebben al vier bezettingen meegemaakt. Er bestaat een grote traditie van bezettingen bij Royal Boch. "Het verschil met de vroegere bezettingen? Ik vertelde het daarnet nog aan de radio: de solidariteit. We krijgen enorm veel steun van andere bedrijven. Zoiets kan ik me niet herinneren over de vorige bezettingen", benadrukte Brigitte. "Deze morgen kregen we nog bezoek van een grote groep delegees van de Carrefour-vestigingen uit heel Wallonië." 's Avonds is er dan ook een solidariteitsactiviteit in het bedrijf zelf. Een sociaal geëngageerde toneelgroep brengt een stuk dat ze zelf als een ‘sociale farce' bestempelen (zie foto). De ‘oude' tradities worden duidelijk weer opgepakt.
Om de solidariteit nog concreter te maken denken we dat een solidariteitsbetoging in de volgende weken op zijn plaats is. We zijn er van overtuigd dat dit succesvol zal zijn. Het ABVV is in Wallonië gestart met een goede campagne tegen het kapitalisme (zie www.contre-attaque.be). De test van deze campagne is de mate waarin het antikapitalisme van de vakbond zich vertaalt in de concrete bedrijvenstrijd. Vandaar dat de eis voor nationalisatie onder arbeiderscontrole van Royal Boch op tafel moet worden gebracht.
|
|
|
|
