De kogel is door de kerk. De lijsten van de partijen voor de Vlaamse en de Europese verkiezingen zijn stilaan bekend. De SP.a was de eerste partij die een verkiezingscongres hield op 8 maart. Het zullen de eerste verkiezingen zijn sinds het uitbreken van de crisis. 7 juni valt bovendien samen met het tijdstip waarop de duizenden ontslagen die ondertussen vallen, volop voelbaar zullen worden.
Tezelfdertijd liggen zowat alle politieke partijen (of toch de top ervan) in de touwen. Een korte opsomming: bij de VLD moest Patrick Dewael ontslag nemen na gesjoemel aan de top van de federale politie, Karel De Gucht kwam in opspraak door de verkoop van Fortis-aandelen van zijn echtgenote. De CD&V zag bij de val van de vorige regering haar volledige partijtop ontslag nemen: Leterme, Vandeurzen, Vervotte. Het Vlaams Belang is volop in crisis met ruzie tussen de clans Dewinter-Annemans en Vanhecke-Morel. Langs Franstalige kant komen Didier Reynders en zijn MR steeds meer in opspraak, o.a. door de Fortis-commissie maar ook door pertinent en bewust mismanagement van de belastingsdiensten.
De crisis van het kapitalisme schijnt als het ware af te stralen op de partijen die dit systeem ondersteunen. De vraag die iedereen dan stelt: waarom kunnen de socialisten niet scoren in deze situatie? Wij willen daarop antwoorden dat dit nog altijd kan. In 4 provincies staan kandidaten van SP.a Rood op de lijsten voor de Vlaamse verkiezingen. Wie een duidelijke stem voor maatschappijverandering wil uitbrengen kan dus bij hen terecht. Een stem op deze kandidaten betekent veel meer dan het afwenden van een rechtse verkiezingsoverwinning. Het geeft de kameraden van SP.a Rood de kans om verder door te wegen op de besluitvorming binnen de SP.a en het is de meest efficiënte manier om het socialisme weer op de kaart te zetten in Vlaanderen.
Het SP.a congres van 8 maart toonde nog maar eens dat minstens de helft van de basis helemaal niet opgezet is met de huidige centrumkoers van de partijtop. Wie in deze crisisperiode de belangen van de werkende klasse, zelfs die van de kleine middenstand wil verdedigen, kan niet anders dan een alternatief zoeken op dit systeem. Wat rommelen in de marge helpt niet, laat staan zich opwerpen als de betere beheerders ervan. Een goed voorbeeld was te zien in de uitzending van Phara waarin Jean- Marie Dedecker en Bart De Wever geconfronteerd werden met Erik De Bruyn van SP.a Rood en Peter Mertens van de PVDA. Phara stelde de duidelijke vraag: Opel Antwerpen is in moeilijkheden, zijn jullie voor of tegen staatssteun en de mogelijkheid tot brugpensioen op 55? Natuurlijk antwoordden de twee linkse sprekers bevestigend op de twee vragen. Op de eerste vraag antwoordden de rechtse sprekers nog verdeeld. Vooral Jean-Marie Dedecker moest zich in allerlei bochten wringen om uit te leggen dat hij tegen overheidssteun was, wat er dus op neer kwam dat Opel Antwerpen mocht verzuipen. De Wever sloot steun nog niet uit, achtte zelfs nationalisatie mogelijk. Op de tweede vraag over brugpensioen waren de twee rechtse sprekers echter unaniem. Geen sprake van! De mensen moesten toch worden geactiveerd! Blijkbaar is dit ook zo als er steeds minder werk is "want wij kunnen toch de volgende generaties niet belasten". Dat zijn dan de figuren en partijen die het meest profiteren van de huidige politieke impasse. Althans als we de opiniepeilingen mogen geloven, wat zeer gevaarlijk is want die zijn nog nooit juist geweest in België.
Ongetwijfeld zijn er ook arbeiders die overwegen hun stem te geven aan deze figuren omdat ze welbespraakt zijn en wat rebels overkomen. Degenen die de uitzending van Phara gezien hebben zullen zich wel twee keer bedenken en niet alleen die van Opel. Maar waarom doet dit een belletje rinkelen? Omdat heel dit activeringsdiscours tot nu toe vooral werd aangebracht door socialistische voormannen, Vandenbroucke en Vande Lanotte op kop. Zij zijn het die tijdens de stakingen tegen het generatiepact zelfs hun rechtse collega’s uit de wind hebben gezet. En dan helpt het weinig om uit te leggen dat "onze" ministers dit soort plannen veel voorzichtiger en met minder sociaal leed zouden doorvoeren dan de rechtse heerschappen. In feite slaagt men er hierdoor in een links thema om te vormen tot een rechts. Het is volstrekt socialistisch om te streven naar zinvol en goed betaald werk voor iedereen. Als dat dan niet lukt, ligt de verantwoordelijkheid bij de kapitalistische bedrijven en moet de staat daar tegen optreden.
Niet zo bij activering. De term alleen al! Alsof de arbeiders behandeld moeten worden als een inert blok, dat tot leven moet worden gebracht door (zachte?) overheidsdwang. Integendeel, het zijn de arbeiders die de bron zijn van alle rijkdom die wordt voortgebracht in de maatschappij. In een democratisch georganiseerde socialistische economie zou hun creativiteit nog veel grotere welvaart voortbrengen. Nu worden die zelfde arbeiders met duizenden het recht op werk ontzegd. Daarvoor zijn de grote bedrijven, het kapitalistisch systeem en zijn aandeelhouders verantwoordelijk. Die schreeuwen nu om hulp, maar dan alleen voor de grootsten, de banken voorop. Want zie: die banken zijn de essentie van de economie.
In het kapitalisme gaat de winst en het kapitaal voor alles. De productie van nodige en nuttige goederen, de arbeider, ja zelfs de kleine bedrijven moeten maar even wachten tot het beter gaat. Wat een cynisme! Is dit niet het echte blok aan ons been? Wordt het niet tijd om een dergelijk systeem naar de schroothoop van de geschiedenis te verwijzen? De komende verkiezingen kunnen daar natuurlijk maar een eerste stap in zijn.
Wij vinden dat een stem voor de kandidaten van SP.a Rood de meest efficiënte manier is om in die richting te gaan. Het gevecht voor een socialistische maatschappij begint altijd binnen de traditionele organisaties van de arbeidersklasse: de vakbonden en de socialistische partijen.
