De rode metallo's in Wallonië steunen niet alleen op een rijke traditie van strijd. Binnen het ABVV speelden ze ook een belangrijke ideologische rol. Zo bijvoorbeeld in de jaren '50. Belangrijke strategiedocumenten droegen de linkse metalen stempel. Deze documenten tekende de contouren van een breder alternatief. Ze gingen de arbeidersbeweging gedurende verschillende decennia richting geven.
De metallo's werden zo het speerpunt samen met André Renard, de legendarische vakbondsleider, van een programma van antikapitalistische structuurhervormingen. Dit programma speelde een grote rol in de mobilisatie tijdens de algemene staking van 60-61. Toen werd er niet alleen TEGEN het regeringsbeleid (de eenheidswet) van leer getrokken. Er werd ook VOOR iets gestaakt. Namelijk voor 'antikapitalistische' hervormingen. De sterke bewogenheid van veel arbeiders tijdens de staking van de eeuw is hier niet vreemd aan. Vandaag is iets gelijkaardig en beter ook nodig. (Voor een marxistische kijk op de 'antikapitalistische structuurhervormingen' lees 50 jaar geleden: het ABVV-Congres ‘Holdings en Economische Democratie’) Zoniet beperken we ons tot een louter defensieve opstelling in de grote politieke en sociale krachtmetingen van de nabije toekomst.
De huidige crisis van het kapitalisme zal ongetwijfeld ook aanleiding geven tot nieuwe strijdbewegingen. Even belangrijk wordt de ideologische discussie binnen de vakbond. Die gaat ook weer opflakkeren. Op verschillende plaatsen en niveaus in de vakbeweging geeft men aanstalten die te willen voeren. Vooral bij een gedeelte van het middenkader. Dit is natuurlijk geen academische en vrijblijvende oefening. Vandaag voelen veel delegees en miltanten dat ze er nood is aan een ambitieuzere respons van de vakbond op de crisis. Het systeem is in crisis. Het moet vervangen worden door een nieuw systeem. Zonder een dergelijk alternatief is de vakbeweging als een vogel voor de kat tegenover het rechtse en patronale offensief.
Nico Cue, algemeen secretaris van de Waalse metallo's, heeft het bij het rechte eind wanneer hij stelt: "De crisis van het kapitalisme is een gelegenheid om te overwegen uit het kapitalisme zelf te treden door gebruik te maken van deze crisis". Dit is wat hij deze week schreef naar zijn leden en militanten.
Verder wil hij "heraanknopen bij de waarden die meer dan 50 jaar geleden werden gedragen door André Renard en de arbeiders van de winter 1960: deze van de structuurhervormingen!"
"Het bedroevend spektakel van de financiële ineenstorting is een voldoende reden geweest om de socialisatie te eisen van de kredietinstellingen."
Nico Cue somt bijkomende reden op voor het 'heropenen van het debat' over de socialisatie van de banken. Toegang tot kredietlijnen, de veiligheid van de deposito's, het spaargeld moet gewaarborgd worden. In privé-handen kunnen deze niet weerstaan aan de schokken van het systeem. Wij zouden hier aan toevoegen dat de nationalisatie van de banken en kredietinstellingen de weg opent naar het sturen van de investeringen gericht op de sociale noden van de meerderheid van de bevolking.
Socialisatie van de banken staat gelijk met nationalisatie maar dan onder arbeiderscontrole. De lans die de rode leiding van de metallo's breekt voor deze maatregel is opvallend. Het is natuurlijk slechts een eerste stap maar een belangrijke stap in de richting van een socialistische omvorming van de maatschappij. Nu komt het er op aan om net zoals in de jaren '50 brede vormingsactiviteiten op te zetten binnen de vakbond hierrond. Een intense propagandacampagne van meetings, debatten, affiches, pamfletten, video's enzovoort kan de vakbond helpen bredere groepen mensen te bereiken zowel op de werkplaats als in de wijken. Dit is de noodzakelijke voorbereiding van een mobilisatiebeweging. Want rationele argumenten wegen niet op tegen de egoïstische belangen van een kleine minderheid. Enkel door de krachtsverhoudingen om te buigen kunnen we resultaten boeken.
