Half januari komen we Cacci tegen in het vakbondshuis in Brussel. Cacci is ABVV hoofddelegee bij Diamant Boart. “Je moet absoluut een artikel schrijven over onze staking” dringt hij aan. Enkele dagen later bevinden we ons samen met andere delegees in een kleine pizzeria nabij de fabriek. Diamant Boart is een Brussels bedrijf gespecialiseerd in het maken van snijgereedschap met industriële diamant. Ik voel onmiddellijk dat de delegees opgewonden zijn. Ze stralen zelfvertrouwen uit als gevolg van het succes van hun actie. Dit is hun belangrijkste strijd sinds hun deelname in de campagne tegen het ontslag van de hoofddelegee Miguel Rubio van Wendt Boart en voorheen van Diamant Boart.
Philippe De Bush pakt onmiddellijk uit met een uitgewerkt verslag van de staking: “Op 11 januari 2002 hebben alle arbeiders van Diamant Boart het werk neergelegd. De directie van het bedrijf had een C4 ontslagformulier opgestuurd naar een collega die net in het ziekenhuis werd opgenomen voor de behandeling van een depressie.. Ondanks talrijke discussies met de vakbonden oordeelden de leiders van DB dat deze man te veel ziektedagen had opgestapeld de laatste jaren. De arbeiders hebben zich niet in slaap laten praten met de preken over het absenteïsme en de productiviteit. Om 12h30 nemen de arbeiders een belangrijk besluit: het is onaanvaardbaar dat de directie een collega de bons geeft die net in het ziekenhuis werd opgenomen. Geen sprake van om de inkomsten en de ziekteverzekering af te schaffen van een arbeider die het slachtoffer is van een maatschappij die alles liquideert wat niet competitief is. De hele namiddag hebben de vertegenwoordigers van de vakbonden geprobeerd een oplossing te onderhandelen met de directie. De directie blijkt potdoof voor de eisen van de arbeiders. Het zijn enkel de imbecielen die niet van gedacht veranderen!!! Zondag 13 januari weigert de nachtploeg het werk te hervatten ondanks de aanwezigheid van de productiedirecteur die probeerde het personeel te overtuigen dat het niet het goede moment was om te staken. Moeten we misschien wachten tot onze collega zelfmoord pleegt voordat we in staking gaan? De hele maandagvoormiddag pogen de directie en hun waakhonden op allerlei manieren het personeel te beïnvloeden en te bedreigen teneinde het werk te hervatten. Nee, wij gaan niet weer aan het werk om geld te produceren voor een directie die de mensenrechten niet eerbiedigt!!! Toen tegen het einde van de voormiddag de directie besefte dat wij niet van plan waren te buigen kwam ze met een oplossing op de proppen. Een oplossing die ze veel vroeger had kunnen vinden. Dit is het akkoord dat we bekomen hebben: de arbeider krijgt zodra hij niet meer door de mutualiteit betaald wordt een 10.000 BEF extra bovenop zijn dopgeld. En dit tot hij in de categorie van “oudere werkloze” valt, t.t.z tot zijn 50 ste. Hij is nu 48 jaar. Tot zijn 60ste zal hij ook kunnen genieten van de hospitalisatieverzekering van het bedrijf. Het is pas in zo’n situatie dat het kapitalistische systeem toont in welke mate het bereid is de arbeiders te vernederen. Gelukkig kan de stem nog gehoord worden van diegenen die de elementaire mensenrechten willen hooghouden.”
Cacci voegt hieraan toe dat dit ontslag eigenlijk een soort test was voor de directie. “ De arbeiders vonden terecht dat het niet kon een arbeider te ontslaan die op zijn ziekbed ligt. Dit zou hem tot zelfmoord gedreven hebben”. Een andere delegee onderstreept :“ Deze keer heeft het Gemeenschappelijk Front met het ACV ook goed gewerkt. Dat is ook een verklaring voor het succes van de staking”. De delegees van Wendt Boart (een voormalige eenheid van DB) waren ook solidair met onze staking. Tenslotte aarzelt Philippe De Bush niet het nieuwe voorstel van Minister Onkelinkx voor de regeling van stakingen aan te klagen:”Indien deze wet reeds in voege was dan zou onze staking zeker verboden geweest zijn daar de patroon wettelijk natuurlijk in zijn recht was om een zieke arbeider af te danken. Binnen de 3 uur volgend op het begin van de staking zou de baas zijn slag thuisgehaald hebben bij de rechtbank. Deze wet mag er niet doorkomen. We moeten ze stoppen door overal in het land tegelijkertijd acties te voeren.”
