"Waarschijnlijk onze grootste en belangrijkste overwinning ooit" (Roberto D’Orazio)
De rechtszaal was nokvol afgevaardigden en militanten. Zeker tien minuten lang klapten ze in hun handen en eisten luidkeels de vrijspraak van de dertien van Clabecq. Nadat de voorzitter van de rechtbank het vonnis gedurende 2 uur had voorgelezen drong het snel tot ons door: we hebben gewonnen.
Met tranen in de ogen, rood van opwinding en emotie verlieten de dertien beschuldigden in een ware triomftocht door het Justitiepaleis van Brussel gevolgd door honderden sympathisanten en tientallen journalisten en TV- en radioploegen.
Op de treden van het Paleis hadden de 1500 andere afgevaardigden het nieuws al gehoord. Een enthousiaste ‘Tous ensemble, Tous ensemble, oui, oui , oui’ vertrok spontaan uit de massa. Mensen omhelsden elkaar, vlogen elkaar in de armen, knikten instemmend, gespannen gezichten straalden weer bij het besef van wat we eigenlijk wel een historische overwinning kunnen noemen. Na 5 jaar procederen en 67 zittingen van de rechtbank is eindelijk recht geschied.
Het is een vernedering voor de rijkswacht die gedurende vijf jaar haar gewicht, infrastructuur en gezag in de weegschaal van Vrouwe Fortuna heeft geworpen. Het is ook een nederlaag voor het establishment dat na de fantastische beweging van 1997 voor het behoud van de Waalse staalbedrijf wraak wou nemen op oncontroleerbare delegees. Het is ook een opdoffer voor de burgerij en voor diegenen in de vakbeweging die vijf jaar lang venijn hebben gespuwd op de dertien van Clabecq en dan vooral op de syndicale voorttrekkers D’Orazio en Marra. De overwinning is nog belangrijker als men weet dat de hele campagne voor de vrijspraak werd gedragen door duizenden basismilitanten, dikwijls zonder de steun van de syndicale structuren en ondanks de openlijke sabotage door de nationale leiding van de Centrale van Metaalbewerkers en van het Federale ABVV. Dit toont de kracht en het verdere potentieel van een georganiseerde beweging aan de basis van de vakbond.
Fictieve veroordelingen, reële overwinning
Na een eindeloos proces is de hele beschuldiging van het Openbaar Ministerie ineengestort. Op een paar kleine vergrijpen na blijft er eigenlijk niets meer over. Ten eerste heeft het Hof van Beroep het fameuze artikel 66 §4 niet kunnen toepassen. Naar eigen zeggen is het nog steeds toepasselijk. Maar dat was eigenlijk wel te verwachten. Het is het parlement die de wetten verandert en niet de rechtbanken in dit land. Maar de rechtbank vond niet dat er bewijzen waren om deze wet toe te passen in dit specifieke geval.
Geen enkele van de hoofdbeschuldigingen werd behouden tegen Roberto D’Orazio en Silvio Marra. Van de 43 beschuldigingen bleven er uiteindelijk slechts 3 kleine over. Ten eerste: belediging van een politieagent, verbale bedreigingen tegenover Zenner (de voorzitter van de curatoren) en bedreigingen tegen een automobiliste aan de Louizalaan. Vier andere beschuldigden werden veroordeeld wegens rebellie tegen de rijkswacht bij de botsing tussen rijkswacht en betogers met bulldozers op de autosnelweg. De veroordelingen werden allemaal uitgesproken met 3 jaar uitstel. Dit betekent dat de veroordeling niet wordt uitgevoerd en dat de beschuldigden geen strafregister krijgen. Alle andere beklaagden worden gewoonweg vrijgesproken. Terecht analyseerde Roberto D’Orazio dat de veroordeling met uitstel tegen hem en andere voortrekkers van de strijd van Clabecq een povere poging is om de hardnekkigheid van het gerecht gedurende vijf jaar te rechtvaardigen.
Maar die vijf jaar haatcampagne in de media, het gerecht en de vakbonden eist een zekere tol. Zowel persoonlijk als financieel. Enorme kosten zijn verbonden aan dit proces. Het gaat hier om verschillende miljoenen oude franken die zullen moeten betaald worden. Enerzijds moeten we blijven eisen dat de vakbonden alle proceskosten betalen. Omdat we hierin geen illusies hebben is er nu een brede financiële solidariteit nodig.
Na deze klinkende overwinning moeten we verder de heropname in het ABVV eisen. Zonder de uitsluiting van de afgevaardigden van Clabecq zou het gerecht het nooit aangedurfd hebben hen voor de rechtbank te dagen. De campagne voor de vernieuwing van de vakbonden krijgt hiermee nieuw leven ingeblazen. Het komt er nu op aan de syndicale linkerzijde uit te bouwen rond een duidelijk programma en een gemeenschappelijke visie op actiemethodes. Een nieuwe kans wordt hier aangeboden naar aanleiding van een overwinning die erin geslaagd is onze tegenstanders in het zand te doen bijten.
Het was een dag die sterk zal blijven nazinderen.
