Na lezen van het artikel over Belgacom in Vonk, wens ik mij in grote mate aan te sluiten bij de getuigenissen van de collega’s van Belgacom.
Wat in het artikel echter te weinig naar voor komt is de rol van de vakbond. Het loopt al fout sedert de start van de reconversie in 1997. De vakbondsleiding zette de voorstellen van de directie mooi in de verf en ramde ze met alle mogelijke middelen door onze strot. Het plan liet aan ongeveer 6.000 personeelsleden (ouder dan 50 en met een anciënniteit van minimum twintig jaar) toe om het bedrijf te verlaten. Ze kregen hierbij een mooie premie en een maandelijks gewaarborgd inkomen van ongeveer 80 procent van hun wedde. Tevens voorzag het plan in een nieuwe job voor 6.500 personeelsleden, wat in veel gevallen neerkwam op een promotie. Op de vergaderingen werden beide zaken (de afvloeiingen en het plan voor de blijvers) bij de stemming aan elkaar gekoppeld. Natuurlijk haalde de vakbondsleiding op deze manier een grote meerderheid, want degenen die konden weggaan waren de manier van werken in het bedrijf kotsbeu. De weinige leden die verder dachten dan hun neus lang was, begrepen wel zeer goed dat de vakbond hier de taal van de directie sprak.
Vanaf toen zijn de veranderingen op de werkvloer in een razend tempo doorgevoerd. Alles verloopt met de klok in de hand, op elke job staat een bepaalde tijdsduur, dit ten koste van de kwaliteit. De mensen met promotie kregen in veelal niet of slechts gedeeltelijk de beloofde opleiding. De ervaring in het bedrijf verdween en de nieuwe ploegen konden vaak hun job niet aan. Steeds meer mensen klagen over stress.
Wat doet de vakbond tegen dit alles?
De vakbondsleiding onderhandelt voortdurend met de directie zonder de mening te vragen van de leden of militanten op de werkvloer. In sommige gewesten breekt wel eens een actie uit, die de leiding in de kiem smoort. Zie maar naar wat gebeurde in Luik, waar het bestuur werd afgezet na een spontane actie van de leden. Ook in andere gewesten staat het voortdurend op springen. Maar de leiding komt steeds weer sussen met beloftes dat ze afspraken zullen maken met de directie om de werkdruk en andere problemen op te lossen.
Ondertussen zijn de gemoederen weer een poosje bedaard. Maar in plaats van oplossingen te zoeken, onderhandelt de vakbond over zaken die nog meer druk op de schouders van de werknemers legt. In de paritaire comités onderhandelen ze over zaterdagswerk bij storingen en aansluitingen, zondagswerk in de tele-boetieks, overwerk en andere. Ze slikken hierbij alle voorstellen van de directie. De vakbondsleiding doet niets aan de problemen die zich dagelijks stellen om de sociale vrede in het bedrijf te bewaren.
Waarom streeft de vakbond naar sociale vrede in het bedrijf?
Wat levert de sociale vrede de vakbond op? Er kunnen enkele bedrijfsvrijgestelden aangesteld worden, door de patroon betaald. Noem het zwijggeld!
Nu is een tweede reconversiegolf op gang gekomen. Het zal niet meer mogelijk zijn om te promoveren op basis van opleidbaarheid, maar het personeelslid krijgt één andere job aangeboden die het niet kan weigeren. Ook voor de 700 personeelsleden die jarenlang een functie boven de graad uitoefenden kwam een oplossing uit de bus. Ze kunnen een test afleggen om in hun functie bevestigd te worden als er plaatsen open zijn. Maar meestal gaat dit gepaard met een overplaatsing ver van hun deur. De ironie van de zaak is dat indien deze mensen niet hadden gekozen voor dienstdoende functies zij praktisch zeker al benoemd waren geweest, in vele gevallen in hun huidige standplaats. Ook hen laat de vakbond in de kou staan.
Enkele maanden geleden startte de vakbond een campagne tegen de privatisering van wat er bij Belgacom nog overblijft. De leiding stelde acties in het vooruitzicht, maar sedertdien hebben de leden er geen woord meer over gehoord.
Het is dan ook de hoogste tijd dat de leden op hun werkzetel algemene ledenvergaderingen eisen, waarop zij de houding van de vakbond aan de orde stellen.
Laat u niet afschrikken door een nationaal vakbondsleider die staat te brullen. Het is ‘hun’ tactiek om mensen het zwijgen op te leggen. Samen staan wij sterk. Op onze ledenvergaderingen moeten we eisen dat wij de bedrijfsvrijgestelden en hoofdafgevaardigden aanduiden en niet een select clubje van het nationaal bureau. Dit is de enige manier om terug vat te krijgen op de leiding: door zélf onze vertegenwoordigers aan te duiden!
