De poststaking van het gemeenschappelijk vakbondsfront van maandag 25 september was een zeer groot succes: de meerderheid van het personeel kwam niet opdagen en overal bleven de postkantoren dicht. In Antwerpen werd de staking uitzonderlijk goed opgevolgd: van de vierhonderd personeelsleden kwam er maar eentje (1) opdagen! Aan het piket hadden we een zeer verhelderend gesprek met Jef Pauwels (JP), gewestelijk secretaris ACOD-Post Antwerpen en met Gust Vermeiren, werkleider van het kantoor te Antwerpen en vakbondsafgevaardigde.
Vonk: Waarom staken jullie?
JP: We hebben redenen genoeg om het werk neer te leggen, maar de onmiddellijke aanleiding is het feit dat het management de aanbevelingen van het doorlichtingrapport van McKinsey zomaar wil uitvoeren. Al naargelang de interpretatie van de cijfers moeten er 9.000 of 11.000 mensen afvloeien.
Vonk: Volgens Frans Rombouts, de grote baas, zullen er geen naakte onslagen vallen en zal er niet aan het statuut geraakt worden...
JP: Mijnheer Rombouts belooft veel, maar de werkelijkheid is totaal anders. Hij wil de standplaats van het personeel “vrij” maken, wat betekent dat je overal in Vlaanderen kan overgeplaatst worden, al naargelang de behoeftes. Onder het mom van de veiligheid wil hij de pensioenen via overschrijving uitkeren, wat ten koste gaat van de dienstverlening. Voor veel gepensioneerden is de postbode de enige persoon waar ze nog regelmatig contact mee hebben. Terwijl de onderhandelingen over de overplaatsing van het zgn. “overtollig” personeel nog bezig is, stuurt hij brieven naar sommige postkantoren met de laconieke boodschap hoeveel personeel er teveel is en dat zij zich moeten melden voor herscholing. Er zouden geen kantoren dicht gaan, maar tezelfdertijd worden in sommige plaatsen de herstellingswerken stilgelegd omdat “het toch dicht gaat”. Je begrijpt dat we er niet veel vertrouwen meer in hebben.
Vonk: Nog steeds volgens Frans Rombouts zit er niets anders op: er moet gesaneerd worden anders zal de Post de concurrentie niet aankunnen.
JP: Er zijn hervormingen nodig, daar staan we zelfs achter, maar niet ten koste van een sociaal bloedbad! Het directiecomité was zelfs van plan om zelf een interim-kantoor op te richten om het eigen personeel elders te kunnen plaatsen. Ook willen ze sommige personeelsleden verplichten om minder te werken. Veel kuisvrouwen hebben nu een contract van 30u en een aantal onder hen zou 20% minder werkuren krijgen! Ook wraakroepend is het feit dat de directie enerzijds beweert dat er zoveel personeel te veel is, maar anderzijds van plan is om 1.800 nieuwe mensen aan te werven! Allemaal universitairen natuurlijk: zij zouden de huidige postmeesters moeten vervangen en de kantoren moeten “managen”. Alsof alles wat nu gebeurt slecht is!
Vonk: Hoe is de situatie op de werkvloer?
JP: De staking is niet zomaar een succes, de meeste personeelsleden zijn het kotsbeu. Terwijl ze in de pers moeten lezen dat er duizenden mensen teveel zijn, werken ze in sommige kantoren zes dagen per week om alles verwerkt te krijgen. Alles moet sneller en beter en de werkdruk blijft maar stijgen. Sommigen hebben niet eens meer een fatsoenlijke middagpauze! Veel personeelsleden kloppen tot 43 uur per week en alle jongeren die de voorbije maanden werden aangeworven, hebben de Post al verlaten wegens de veel te hoge eisen! Wat ook tegen de borst stuit, is de zeer grote inkomensongelijkheid: Frans Rombouts verdient zo maar eventjes 30 miljoen per jaar, terwijl een beginnende postbode voor een schamele 37.000 fr. per maand door weer en wind moet! De mensen zijn bang voor de toekomst: zullen ze na de herstructureringen nog een inkomen hebben? Dhr Rombouts moet zich hierover geen zorgen maken: bij vervroegd ontslag krijgt hij een premie van 100 miljoen! Deze ongelijke behandeling zet veel kwaad bloed.
Vonk: Hoe zie je dit conflict evolueren?
JP: De staking is een zeer groot succes en dat had het management zeker niet verwacht. Dhr Rombouts komt van Campina, een Nederlands privé-bedrijf waar hij ook een herstructurering doorvoerde. Het grote verschil is dat Campina maar 1.000 werknemers telt en de Post 44.000! Wij hebben ook een zeer grote syndicalisatiegraad en het wordt tijd dat de directie ons au sérieux neemt! Met deze geslaagde actie hebben we zeker verder overleg afgedwongen, wat een eerste stap is. Eenmaal we opnieuw rond de tafel zitten, zullen we er alles aan doen om voor het personeel zoveel mogelijk uit de brand te slepen. We kunnen de toekomst met een gerust hart tegemoet zien: vandaag hebben we getoond dat er met ons rekening moet gehouden worden!
