De bedrijfs-cao van Sidmar zit in een vernieuwingsfase eind maart. De arbeiderscentrales van het ABVV en het ACV voeren prikacties op 28 maart; de eisen zijn duidelijk: één uur arbeidsduurvermindering (ADV) met 27 Bef. verhoging van het uurloon. Op 29 maart ondertekenen de secretarissen het voorakkoord: 15 Bef. extra en twee halve dagen ADV. De personeelsvergadering verwerpt dit voorakkoord massaal. Onder dreiging van een lock-out lopen honderden arbeiders de fabriek uit. De secretarissen reageren met het uitroepen van een staking. De directie veinst haar lock-out toe te passen en stuurt de arbeiders naar huis, de nachtploeg moet niet opkomen. De strijdbare delegees worden geïsoleerd met de actieve steun van de syndicale leiding. Op 30 maart (tezelfdertijd als in de bouw dus) wordt er een piket gevormd, maar dit is totaal ongeorganiseerd. De vrijgestelden sturen spontane steun wandelen en laten de bestelwagens van subcontractors door.
Diezelfde dag wordt een postreferendum georganiseerd: zonder syndicaal standpunt wordt er gevraagd of men voor of tegen het “ultieme voorstel” van de directie is: +15 Bef. en 2 halve dagen congé. Bij een referendum moet 66% tegen het voorstel zijn zoniet wordt de staking “illegaal”. Op maandag 2 april wordt de cao goedgekeurd met 57% tegenstemmen, dus onvoldoende om de staking verder te zetten. Er is dus geen andere keuze meer dan de cao te aanvaarden... Dit argument is doorstoken kaart en bewijst met welk cynisme de syndicale leiding de sociale vrede wenst te bewaren en bereid is de arbeidersbelangen met de voeten te treden.
