644 miljard Bef, zo rondde de ministerraad in maart 2001 de besprekingen af over de toekomst van het vervoer per spoor in België. Dit plan behelsde zowel de uitwerking van een algemeen vervoerplan voor de toekomst, alsook de rol die de NMBS zal moeten, kunnen, mogen spelen.
De aanleiding van dit politieke discours was echter niet dat deze regering over een globaal uitgewerkte visie beschikte die de mobiliteit in België zou moeten regelen. Evenmin betekende het dat de regering enige inzichten of nog maar intenties had om 43.000 werknemers van de NMBS hun statutaire tewerkstelling te blijven garanderen. Wel kwam er een politieke escalatie van discussies tussen Durant, Verhofstadt en Schouppe die uitgroeide tot een echte vete.
Ecolo-Agalev, die dringend in deze legislatuur toch een dossier tot een groen einde moest brengen (al was het maar om aan hun achterban de regeringsdeelname met wat meer gemak te kunnen verdedigen) vond dat Etienne Schouppe (die wel regelmatig in opspraak was gebracht, maar totnogtoe van niets beschuldigd kon worden, én van CVP-signatuur is) moest opstappen.
Verhofstadt, zich goed bewust van het belang van dit thema en de financiële consequenties ervan voor de komende begrotingen, schrok zich dan ook een hoedje van deze groene tornado en bepaalde zelf de einddatum van de politieke overeenkomst. Stel je voor! Ecolo, de PS en de vakbonden (zeg maar de CGSP met name Damilot) die zouden uitmaken hoe en met welke financiële tussenkomsten de NMBS zou worden geleid in de toekomst, daar moest enig blauw gewicht tegenaan gegooid.
Neem daarbij in rekening dat de Vlaamse partijen Vlaams geld ter beschikking wilden stellen voor spoorweginvesteringen op Vlaams grondgebied en het (regionaliserende) provocatieve karakter hiervan aan Waalse gevoeligheid, en men ziet meteen de complexiteit van de (politieke) discussie.
En toen was er Pecrot!
Eindresultaat:
* 644 miljard over twaalf, vijftien jaar? Terwijl dat door M. Schouppe nu al onvoldoende wordt genoemd om de door de regering voorziene nodige stijging (van 50%) van het aantal reizigers te behalen. Dit terwijl men nu al weet dat ten laatste binnen twee jaar een nieuwe regering aantreedt, met waarschijnlijk alweer een nieuw mobiliteitsplan...
* Vakbonden gewipt uit de Raad van Bestuur, zodat voortaan het personeel de privatisering van hun bedrijf, althans delen ervan, ook via de pers zal vernemen, zoals hun collega’s van Renault, Lu, Sabena...
* Alweer een nieuwe beheersstructuur, terwijl de oude nog niet helemaal was ingeburgerd en nooit degelijk heeft gewerkt. Maar was dit eigenlijk wel de bedoeling zo kan men zich beginnen afvragen?
En nu? Nu is dat niet anders!
