Antwerpen, woensdag 5 november
In de kleine kapel van de UFSIA vertoeven vooral Congolezen. Ze zitten op ligbedjes, sommigen kijken naar het nieuws op tv, kleine kinderen ravotten. De acties van het Blok vinden ze verontrustend. Vandaag hebben Blokkers het rectoraat van de UFSIA bestormd. Voor donderdag wordt een betoging aangekondigd.
Gelukkig kan de actie van de asielzoekers ook op heel wat steun rekenen. Regelmatig komen mensen binnen met voedselpakketjes en dat is nodig. Bezoekers kunnen aan de ingang een boek ondertekenen, waarop de namen prijken van heel wat personaliteiten, organisaties en ook gewone mensen. Op tafel een tuil bloemen van Agalev.
Het verblijf in de kapel is geen lolletje. Het is er te klein, er is geen water... Tété, een vluchteling van 37 jaar uit Kinshasa, organiseerde in 1988 een protestactie aan de universiteit tegen de komst van Pieter Botha, de toenmalige president van Zuid-Afrika. Tété belandt in de gevangenis. Na zijn vrijlating slaat hij op de vlucht, arriveert met zijn echtgenote in Brussel en vraagt asiel aan. In 1991 overlijdt zijn vrouw en blijft hij alleen achter met zijn zoontje dat hier geboren werd. Hij wordt opgeroepen om voor de commissie te verschijnen, maar vraagt uitstel wegens het overlijden van zijn vrouw. De commissie kent echter geen medelijden en velt een negatief advies. Een klacht bij de Raad van State wordt onontvankelijk verklaard. Hij verhuist naar Antwerpen, waar hij sedert 1992 clandestien verblijft. Nu zit hij in de kapel van de UFSIA, geschokt door de dood van Sémira en overtuigd dat deze actie broodnodig is, niet alleen voor hemzelf, maar voor alle vluchtelingen, onafhankelijk van hoelang ze hier al verblijven. "Wij willen een regularisatie voor allen. Onze situatie is onhoudbaar. We hebben voortdurend schrik voor de toekomst. Regelmatig worden we uit onze woning gezet. Onze kinderen begrijpen de situatie helemaal niet. Mijn zoontje gaat hier naar school. Hij snapt niet waarom hij geen rechten heeft, waarom er geen naam op de huisbel staat, waarom hij niet buiten mag spelen... Alsof hij iets mispeuterd heeft. We strijden voor een waardig leven en steun van de Belgische bevolking is voor ons cruciaal."
(Met dank aan Jos Geudens)
Begijnenkerk Brussel, 5 november
Het is negen uur 's avonds wanneer we de Begijnenkerk binnenstappen. Het is onaangenaam koud in de kerk. De schamele verwarmers hebben het laten afweten. Langs de linkerbeuk staan tenten opgesteld, waarbinnen de actievoerders zich een beetje kunnen terugtrekken voor de belangstelling van de bezoekers. Ook hier rennen kinderen heen en weer en zit een groepje naar de televisie te staren. Is er veel steun en belangstelling? Ja. Zijn er zaken te kort? Ja: verwarming, eten, suiker, melk, eigenlijk van alles. Er worden heel wat activiteiten gepland. Een etentje, permanente "bewaking" tegen eventuele aanvallen van extreem rechts,... De Begijnenkerk trekt wegens zijn ligging in hartje Brussel waarschijnlijk de meeste "prominenten": CVP senatrices, Theo Rombouts,... Ook op de concentratie de week daarop een hele reeks politici van SP, PS, Agalev, Ecolo, CVP?... Benieuwd wat de volksvertegenwoordigers zullen ondernemen. Luc Vandenbossche is al vast niet erg onder de indruk van het hele gebeuren en de regering blijft bij haar standpunt: geen wijziging in het asielbeleid.
Sam, 7 jaar oud en petekind van ondergetekende trekt zich het lot van deze mensen bijzonder aan. Hij heeft een hele voorraad speelgoed bijeengesprokkeld om zaterdag aan de kinderen in de kerk te geven. Wanneer hem wordt uitgelegd waarom ze daar zitten, klinkt het gedecideerd: "dan moeten ze de wet maar veranderen". Ja, een zevenjarige legt de vinger op de wonde. Waarom kunnen onze vertegenwoordigers dit niet?
