De directie van BRC geeft te kennen dat zij de normen en waarden van het bedrijf hoog in het vaandel draagt. Nochtans is het diezelfde directie die haar eigen arbeidsreglement naast haar neerlegt en dus momenteel afwijkt van die normen en waarden.
De directie van BRC geeft te kennen dat de acties hen niet vreemd zijn. Hetzelfde is in het verleden al meermaals gebeurd, steeds op dezelfde manier. In het verleden was er dus blijkbaar nooit een probleem. Waarom nu dan wel?
Het antwoord is simpel. Deze directie van BRC denkt verheven te zijn boven alles en iedereen. Afspraken uit het verleden worden met de voeten getreden, overleg lukt gewoonweg niet meer. Twee vakbondsafgevaardigden met samen meer dan dertig jaar van dienst moeten het ontgelden. Een jongere werknemer, die via het sociaal project dat in de petroleumsector bestaat aan een job is geraakt, wordt ook geofferd. En twee andere werden geschorst voor respectievelijk vijf en drie werkdagen.
Wat is er nu juist gebeurd?
De werknemers op BRC dienen zich al jaren te verplaatsen met de fiets, zelfs als zij gereedschap moeten meezeulen. De directie van haar kant heeft blijkbaar nooit leren fietsen want voor hen staan er enkele wagens ter beschikking. Respect zit bij ons, als vakbondsafgevaardigden, in onze normen en waarden. Jezelf verplaatsen in regen en wind met een wagen terwijl je eigen werknemers zieknat worden getuigt van weinig, tot helemaal geen, respect in onze ogen.
Dat respect wordt ook gemist in het dagelijkse overleg dat de voorbije twintig jaar wel vlot liep op BRC, maar dat onder het nieuwe Zwitserse bewind voor geen meter meer loopt. De vakbondsafgevaardigden bleven nochtans dezelfde. Waar zou het probleem dan toch liggen, vraagt een mens zich af?
Dat gebrek aan respect weerspiegelt zich dan ook nog eens aan de onderhandelingstafel tijdens de sectorale onderhandelingen. En dus gingen de mensen in de sector over tot acties. Zo ook bij BRC, acties die ook in het verleden al gebeurden.
Actie 1: de wagens
Als symbolische daad naar een vraag van respect kregen enkele werknemers het ludieke idee om de wagens waarmee de directie zich verplaatst op blokken te zetten. Men passeerde langs de portier, vroeg of hij de slagboom even wou openmaken en met een knipoog werd dan lachend gezegd: “Jij hebt niets gezien hé!”. Vervolgens zette men de wagens op blokken en werden de banden netjes op het terrein van BRC opgeborgen. Er is niets beschadigd, er is niemand onder druk gezet. Het is en was een ludieke actie.
Actie 2: de vlag
Zoals bij elk bedrijf hangt er ook bij BRC een vlag van het bedrijf aan de inkompoort. Die werd vervangen door twee vlaggen, één van het ACV en één van het ABVV. De bedrijfsvlag werd ook netjes opgeborgen op het terrein van BRC. Wederom niets beschadigd, niemand onder druk gezet. Ook dit is en was een ludieke actie.
Resultaat: drie mensen werden ontslagen
Wie intimideert wie eigenlijk?
De directie legt andere verklaringen af dan de vakbonden. Ze stigmatiseert vakbondsafgevaardigden met zulke staat van dienst en schildert hen af alsof ze van de ene op de andere dag syndicale delinquenten zijn geworden. Zijzelf, de directie van BRC, zijn de grote bezielers van de normen en de waarden, hen valt hoegenaamd niets te verwijten. Dat vraagt om meer uitleg.
De zogezegd geïntimideerde persoon is ondertussen nergens meer te bespeuren op BRC. Niet moeilijk natuurlijk, als derde heb je geen rechten. Op geen enkel bedrijf en ook niet op BRC. De directie wikt en weegt. Zo wikt en weegt ze ook de normen en waarden van derden zoals de portiers. Het zou heel interessant zijn als er vanuit de media eens portiers zouden worden geïnterviewd die tewerk worden gesteld in de petroleumsector. Hun normen en waarden worden enkel verdedigd door vakbondsafgevaardigden. Werkgevers, zoals de directe bij BRC, bezien hen meer als wegwerpartikelen. Vraag hen maar eens naar de werkomstandigheden, hun verloning en de druk die ze dagelijks ervaren door extra opgelegde taken enzovoort.
Ook de manier van de ontslagen tart elke verbeelding en geeft een duidelijk beeld van het gebrek aan normen en waarden bij de directie van BRC. Die directie doet uitspraken in de media waardoor elke normale burger denkt dat die ontslagen meer dan terecht zijn. Rechters worden geacht iets slimmer te zijn dan de modale burger dus ook zij zullen dan oordelen dat de ontslagen meer dan terecht zijn. Als wij hen verhaal horen en niet beter zouden weten, dan zouden wij dat ook denken!
De terechte vraag is dan natuurlijk waarom BRC er voor kiest om die drie werknemers gewoonweg uit te betalen in plaats van ze via juridische te laten verdwijnen.
Het antwoord daarop zullen de gewone burgers ook wel begrijpen. Geen enkele rechter zal BRC gelijk geven in dit ontslag. De rechter zal eisen dat de drie opnieuw worden tewerkgesteld en de ware gedaante van de BRC directie komt naar buiten. Een directie die van mening is dat werknemers enkel plichten hebben en geen rechten. Een directie die van mening is dat zij enkel rechten hebben en geen plichten.
De directeur van BRC Antwerpen heeft dit zelf ook zo verklaard. Met de wetgeving in België heeft hij niets te maken. BRC staat onder Zwitserse vlag en al de rest laat hem koud. Met zulke mensen, met die arrogante instelling valt dus niet te praten en kunnen er geen oplossingen gevonden worden.
Dit is nefast voor de toekomst van het bedrijf en de werknemers. Sociaal overleg staat hoog aangeschreven in België en binnen Europa. Hoog tijd dat men dit bij BRC begint te leren!
