Tien jaar geleden ging SABENA, de nationale luchtvaartmaatschappij, kopje onder. Vonk nam ook deel aan de strijd tegen de sluiting. Onze eis toen: nationalisatie van SABENA onder arbeiderscontrole! Lees meer in dit artikel.
Het faillissement van Sabena betekent een drieste mijlpaal in de sociale geschiedenis van België. Door het faillissement verloren meer dan 8.000 mensen in een klap hun job en wanneer we alle toeleveringsbedrijven mee tellen, staan er bijna 36.000 jobs op de helling.
Jarenlang hebben de Sabéniens, zowel de bagagisten, het cabinepersoneel, de piloten als het grondpersoneel, alle mogelijke en onmogelijke inspanningen geleverd om hun bedrijf te redden. Zij leverden in op het loon, de werkomstandigheden en arbeidsplaatsen. Ondertussen werd het bedrijf door verschillende opeenvolgende privé-‘partners’ leeggezogen. Het resultaat van dit alles is dat de Sabena-werknemers vandaag worden beloond met een faillissement zonder voorgaande in de Belgische sociale geschiedenis.
Het faillissement van Sabena is immers ook het failliet van het geïnstitutionaliseerde sociaal overleg in België, dat er enkel op gericht is om de sociale tegenstellingen te verdoezelen en het sociaal protest in te kapselen. Via de loonnorm functioneert het sociaal overleg vandaag vooral in het voordeel van het patronaat en wordt het gebruikt als een regulerende instantie op macro-economisch niveau. Het sociaal overleg dient vandaag vooral om de lonen laag te houden, de arbeidsomstandigheden te verslechteren en de winsten op te krikken en in stand te houden.
Het faillissement van Sabena is ook het failliet van een syndicale strategie die inleveringen aanvaardt om zogezegd tewerkstelling te redden. Zowel bij Renault, Forges de Clabeq, Belgacom, Levi’s, Sabena en zovele anderen werd en wordt steeds sociale begeleiding als hoogste doel naar voren ge-schoven. Nooit wordt de perverse kapitalistische logica in vraag gesteld die deze sociale drama’s veroorzaakt. Nooit wordt er gestreden voor een maatschappelijk alternatief. En daar waar er nog tewerkstelling kon behouden worden, was deze slechts minimaal en moest er worden ingeleverd op het loon en op de arbeidsomstandigheden.
Het faillissement van Sabena betekent ook het failliet van een Europese regelgeving die privatiseringen van openbare diensten als norm stelt en zo de grote monopolies in de kaart speelt. Zo wordt de sociale concurrentie tussen de lidstaten op de spits gedreven en wordt er een neerwaartse sociale spiraal op gang gebracht. De beleidsmakers weten dat. De Europese Commissie beschikt immers over een torenhoge berg van onderzoeksliteratuur naar de gevolgen van privatiseringen. En al die rapporten komen uit op dezelfde conclusies: privatisering van openbare diensten leidt steeds opnieuw tot betere en goedkopere dienstverlening voor de grote bedrijven en multinationals en tot slechtere en duurdere dienstverlening voor de kleine consument.
Het failissement van Sabena betekent ook het failliet van het privatiseringsbeleid van de huidige paarsgroene regering die openbare bedrijven laat ‘verrotten’ om ze vervolgens over te leveren aan de private sector. De werknemers van de Post, de NMBS en de Antwerpse stadsdiensten zijn de volgende die in het vizier komen.
Het meerjarenplan voor de spoorwegen dat vandaag op tafel ligt maakt dit eens te meer duidelijk. Nadat de regering de Belgische spoorwegen jarenlang heeft laten verkommeren en onvoldoende heeft gefinancierd, stelt ze vandaag enorm hoge eisen aan de spoorwegen, zonder dat er voldoende geld op tafel wordt gelegd. Dan kan de regering binnen onafzienbare tijd oordelen dat de NMBS niet aan de verwachtingen voldoet en maar beter kan worden geprivatiseerd.
Ook bij de Post krijgen de werknemers opnieuw het deksel op de neus. Nadat het personeel bij de Post eerder het verlies van 9.000 jobs aanvaardde, wordt er nu gedreigd om 450 postkantoren te sluiten en om de sorteercentra terug te brengen van vijf naar drie. De vakbonden protesteren opnieuw alleen maar tegen het feit dat zij de informatie in de krant moesten lezen en er onvoldoende gecommuniceerd is. Los van het feit dat dit een terechte opmerking is, wordt opnieuw duidelijk dat het de vakbondsleiding aan een duidelijk perspectief ontbreekt en dat zij nog steeds niet wenst te strijden voor een alternatief.
Daarom eisen wij:
* de nationalisatie van SABENA onder arbeiderscontrole,
* een gemeenschappelijk front tegen de privatisering van ALLE openbare diensten
* een algemene 24-uren staking in ALLE sectoren en een ALGEMENE mobilisatie voor de betoging op 13 december te Brussel naar aanleiding van de Europese top aldaar, tegen de privatiseringen en tegen de sociale dumping in Europa.
