Volgens de voorzitter Aziz Ghali van mensenrechtenorganisatie Association Marocaine des Droits de l'Homme, houdt het Marokkaanse regime momenteel meer dan 500 mensen gevangen omwille van politieke redenen. Deze groep van mensen is heel divers, met o.a. leden van de Hirak Rif beweging, leden van de beweging van Jaradah, rappers, bloggers en een journalist.
Net zoals je al etend honger krijgt, gaat er geen dag voorbij zonder dat er op sociale media een nieuw bericht de ronde doet van een arrestatie van een militant of een doodgewone burger. In de meerderheid van de gevallen is de enige “misdaad” die ze hebben gepleegd een post plaatsen op Facebook die de levensomstandigheden of de staat bekritiseert.
Aangezien de regering niet genoeg heeft aan haar huidig juridisch arsenaal, wil ze gebruik maken van de quarantaine om de nieuwe wet 20-22 in te voeren. Die zal een celstraf van 6 maanden tot 3 jaar (en/of een boete van 5 000 tot 50 000 Dirham) opleggen aan iedereen die op sociale media oproept tot een boycot van consumptiegoederen of “valse informatie” verspreidt die de kwaliteit of veiligheid van eender welk product in twijfel trekt. Dezelfde straf wordt opgelegd aan iedereen die oproept tot een massale opname van geld op bankrekeningen e.d. Dit is het antwoord op de enorm succesvolle boycots tegen monopolistische bedrijven (water, melk, etc) en tegen de banken, die toebehoren aan de koninklijke familie en zijn entourage.
Het is dus geen toevel dat de Verenigde Naties Marokko heeft aangeduid als een van de eerste landen die de coronacrisis heeft gebruikt voor het invoeren van repressieve wetten.
Dat is het ware gezicht van een regime dat hier in het Westen door journalisten, academici en filosofen “modern en democratisch” genoemd wordt. Allemaal mensen die genieten van de steun van het regime in de vorm van miljoenen euros en nachten in de bordelen van Marrakech en andere plaatsen bekend voor hun seksueel toerisme, waar vaak zelfs minderjarigen op het “menu” staan.
Marrokaanse gevangenissen, een echte horror
Lenin beschreef de staat ooit als een “korps van gewapende mannen”, maar we zijn ervan overtuigd dat indien hij Marokko had bestudeerd, hij het eerder gehad zou hebben over een korps van bandieten, criminelen en gangsters die bijna 40 miljoen mensen onder de knoet houden met de hulp van wapenstokken, kogels en gevangenissen.
60 jaar na de zogezegde “onafhankelijkheid” omvat het Marokkaanse ministerie van Onderwijs nog steeds maar 12 universiteiten, telt het ministerie van Cultuur maar 40 culturele locaties en heeft het ministerie van Gezondheid slechts 5 universitaire ziekenhuizen en 9 oncologische centra onder haar bevoegdheid. De administratie van gevangenissen beschikt daarentegen over niet minder dan 82 gevangenissen. Recent liet het diensthoofd de Marokkaanse bevolking weten dat er binnenkort nog meer zullen gebouwd worden en dat degene die al bestaan verder zullen worden uitgebreid. Noch de minister van Onderwijs, noch de minister van Cultuur hebben soortgelijke uitspraken gedaan, aangezien universiteiten en theaters duidelijk niet tot de prioriteiten van de regering behoren.
Marokkaanse gevangenissen hebben een verschrikkelijke reputatie: slechte behandeling, martelingen en hongersnood zijn er dagelijkse gebeurtenissen. De bewaking van de gevangenissen ziet deze methodes als haar dagelijks takenpakket, aangezien voor de Marokkaanse staat de gevangenis een instituut is met als doel vernietiging en wraak.
Er zijn nu meer dan 80.000 gevangen die opgesloten zitten in overvolle cellen. De bezettingsgraad van Marokkaanse gevangenissen is momenteel meer dan 300 procent. Zelfs de autoriteiten geven officieel toe dat 44 procent van de gevangenissen “significant overbevolkt” zijn. Ze geven ook officieel toe dat de gemiddelde oppervlakte voor elke gevangene minder dan 1.8 vierkante meter is.
Hoe kunnen die ellendelingen ooit “sociale afstand”, “hygiënische praktijken” of “quarantaine” toepassen? Dat is natuurlijk onmogelijk en dat maakt hen kwetsbaar voor allerlei fysieke en mentale aandoeningen. De gevangenissen zijn epicentra geworden voor corona. Zowel gevangenen als cipiers worden door het virus getroffen. In die context heeft de administratie moeten toegeven dat 318 mensen besmet zijn, een cijfer dat zelfs de meest optimistische mensen te laag noemen.
Politieke gevangenen zijn in gevaar
De omstandigheden waarin politieke gevangenen leven, zijn zodoende nog slechter. Het regime is niet tevreden hen enkel op te sluiten, maar wil hen zowel mentaal als fysiek breken om het vuur van opstand en strijd in hen uit te doven. In die omstandigheden heeft Nasser Zafzafi, symbool van Hirak du Rif, een bericht naar buiten kunnen smokkelen, waarin hij de brutale wanpraktijken, waaronder marteling, aanranding en opsluiting in de isolatiecel, aanklaagt. De staat heeft hierop gereageerd door nog meer misdaden en zijn medestanders te verspreiden over andere gevangenissen.
Zafzafi en meerdere van zijn kameraden zijn toen een hogerstaking begonnen van bijna een maand, waaraan ze bijna zijn gestorven.
De onwrikbaarheid van de gevangen maakt het systeem gek. Het systeem is bang van hen en de sympathie die ze opwekken en ziet hun onderwerping als een zaak van leven of dood. Het regime wil dat ze zich verontschuldigen en dat ze hun politieke standpunten ontkennen. Deze volksleiders moeten als voorbeeld gelden: “Ziehier het lot van mensen die mij niet gehoorzamen. Er is geen enkele hoop voor jullie strijd, ik ben Almachtig”.
Nadat de leiders van de beweging van Al Rif tot 20 jaar gevangenisstraf waren veroordeeld, heeft de regering ze nu ter dood veroordeeld door ze aan het coronavirus over te laten. Dit heeft echter geleid tot een golf van woede in de maatschappij en tot het oprichten van meerdere solidariteitscampagnes op sociale media. Ze eisen de onmiddellijke vrijlating van de politieke gevangen eisen. Deze beweging begint al enorme proporties aan te nemen zelfs al is ze gelimiteerd door het sociale isolement van de quarantaine. Toen de beweging begon te groeien hebben de liberalen geprobeerd te surfen op die golf van verontwaardiging en hebben ze getracht het protest zodanig te kanaliseren dat het systeem niet in gevaar wordt gebracht. Een groep van “intellectuelen”, uit de politiek, media, universiteiten, etc, heeft een “oproep tot hoop” gedaan waarin ze met nederigheid en liefde “zijne Majesteit” vragen een algemene amnestie te verlenen aan de gevangenen om in deze coronatijden “een betere sociale cohesie te verkrijgen” en om “ons vertrouwen en onze hoop in de toekomst te vergroten”.
“Zijne Majesteit” heeft als antwoord echter in hun gezicht gespuwd, hen behandeld met het misprijzen dat ze verdienen. Erger nog, om wat zout in hun wonden te wrijven, heeft “zijne Majesteit” 5654 gevangen gepardonneerd, waaronder geen enkele politieke gevangene, maar wel 40 islamieten die waren opgesloten wegens terreuraanslagen. Ook een parlementair en een burgemeester, die waren opgesloten omwille van corruptie ter waarde van meerdere miljoenen, werden vrijgelaten. Net als een groep van gevaarlijke criminelen waarvan 3 leden opgesloten waren voor moord en nog anderen voor gewapende overvallen en geweldpleging.
Het regime is doodsbang
In tegenstelling tot hoe het lijkt, is deze belediging geen uiting van zelfvertrouwen vanwege het staatsapparaat. Het is een uiting van haar angst. Het regime weet heel goed dat het een periode van revoltes tegemoet gaat, heviger dan ze die tot nu toe ooit heeft gekend. Ze weten dat alle factoren die 10 jaar geleden tot een golf van revolutie hebben geleid, nog steeds bestaan, en zelfs 100 keer erger zijn geworden. Ze weten dat ze op een berg buskruit zitten. De Marokkaanse heersers zijn doodsbang en dat zorgt ervoor dat ze op zulke brutale wijze zelfs de kleinste opflakkering van verzet onder de bevolking proberen te doven. Het zorgt er ook voor dat ze er alles aan doen om de ontwikkeling van een referentiepunt te voorkomen, of het nu een jonge leider, een koppige journalist of een populaire rapper is.
Maar dit is natuurlijk een onmogelijke taak: de materiële en objectieve omstandigheden maken het onvermijdelijk dat er een uiting van geaccumuleerde woede uit voortkomt. De huidige economische crisis is de ergste in decennia en wordt enkel erger. Werkloosheid, armoede en het dure leven hebben ongeziene hoogtes bereikt. Onder de oppervlakte is er een woede aan het koken, een woede die zich moet uitdrukken in verschillende vormen, personen en groepen. Geen enkele onderdrukking of gevangenis kan dit onvermijdelijke proces voorkomen.
De standvastigheid van de politieke gevangenen en hun afwijzen van eender welke capitulatie, zijn voorbeelden van de moedige strijd en het trotseren van het regime. Het zijn inspiratiebronnen voor de nieuwe generatie leiders die spontaan uit de massabeweging zullen opstaan. De corona-isolatie zal ophouden en arbeiders zullen terugkeren naar hun job. Studenten zullen terugkeren naar hun scholen en universiteiten. In de steden en dorpen zullen manifestanten terug actie voeren. Deze keer met meer kennis en meer strijdkracht tegen de besparingen, tegen de werkloosheid en natuurlijk voor de bevrijding van de politieke gevangenen.
Laten we aan deze strijd het programma en de leiding geven die ze verdient.
Dit zijn de inzichten die we moeten onthouden uit de strijd voor de bevrijding van politieke gevangenen in Marokko:
1) Het regime doet geen enkele toegeving, enkel wanneer een revolutionaire beweging het bedreigt. We benadrukken dus dat de strijd voor de vrijlating van de politieke gevangen gebaseerd is op een revolutionaire massabeweging in de werkplaatsen, in de volkswijken en universiteiten. Ze richt zich tegen de heersende klasse en tegen zijn politieke vertegenwoordigers. Deze beweging moet de eis tot vrijlating van de gevangenen linken aan de algemene strijd van de werkende klasse en van de studenten; die strijden voor democratie, het recht op zelforganisatie en het recht op vrije meningsuiting. Een oproep naar de internationale werkende klasse is onontbeerlijk en kan deze strijd alleen versterken.
2) Het regime recupereert snel alles dat het voorheen verplicht werd op te geven. Van zodra de revolutionaire beweging wegebt, lanceert het regime een algemene wraakactie om de beweging hard te raken. Om die repressie een stap voor te zijn, is een revolutionaire strijd tegen het kapitalistische regime nodig. Zo kan er een nieuwe samenleving tot stand komen waarin de rijkdom en de productiemiddelen in handen zijn van de arbeiders zelf. Vrijheid zal dus pas echt gegarandeerd zijn voor de arbeiders, boeren en de volksmassa’s in het algemeen, wanneer de gevangenissen het nieuwe thuis worden van de tirannen en hun knechten.
Dit is de toekomst waar wij als marxisten voor strijden!
Als u het hiermee eens bent, sluit dan bij ons aan om te bouwen aan een revolutionaire leiding die de massabeweging naar haar doel kan leiden!
