In augustus was Italië opnieuw in het nieuws wegens een verschrikkelijke ramp. De Morandi-brug in Genua stortte in, wat leidde tot 43 doden, tientallen beschadigde gebouwen en natuurlijk serieuze problemen voor het vervoer in de regio. Op de brug passeerden dagelijks 75.000 voertuigen, voornamelijk richting Genua's haven, waarvoor het een belangrijke verbinding was.
De regio werd direct geëvacueerd, waaronder de gebouwen onder de delen van de brug die beschadigd maar nog niet ingestort waren: 550 mensen wonen nu tijdelijk in hotels, terwijl zij wachten op nieuwe woonruimte (hun huizen worden waarschijnlijk gesloopt voor de veiligheid). Er vonden staatsbegrafenissen plaats in de dagen na de tragedie, maar enkele families besloten om voor een privégelegenheid te gaan, als protest tegen de werkelijke schuldige van de ramp. Na alle condoleances en beloften willen de mensen nu antwoorden en concrete plannen voor de toekomst.
Een gevolg van absurd beleid
Het is duidelijk dat deze en andere soortgelijke rampen in de wereld, geheel vermijdelijk zijn. Zij zijn het gevolg van decennia van absurd beleid waarbij de grondbezitters en private bedrijven geld verdienen over de ruggen van de gewone mensen.
Morandi's brug (genoemd naar de ingenieur die de infrastructuur ontworpen had) werd na zes jaar werk feestelijk geopend in 1967. In die tijd werd deze als goed beschouwd, maar de eerste problemen vonden al plaats in de jaren '70. Van 1981 tot nu werden er altijd onderhoudswerkzaamheden gepland, wegens de teloorgang van het bouwmateriaal, voornamelijk beton. Twee jaar geleden waarschuwde een bouwingenieur op de Universiteit van Genua dat het bouwontwerp aspecten bevatte die op z'n best problematisch waren, maar hoogstwaarschijnlijk gevaarlijk. Om deze reden zouden de onderhoudskosten blijven stijgen. Opnieuw werd er onderhoud gepland, te beginnen in september 2018.
Normaal, wanneer de gemeenteraad, regio of zelfs de federale overheid iets moet bouwen, worden deze werkzaamheden openbaar aanbesteed en is de winnende partij meestal corrupt of bekend bij de verantwoordelijke minister.
Hun doel is niet om een goede klus te klaren, maar om zo snel mogelijk iets bouwen met goedkoop materiaal, om zo snel geld te verdienen. Het gevolg is dat infrastructuur of gebouwen er misschien goed uitzien, maar eigenlijk heel gevaarlijk zijn.
Dit verschilt weinig van de ramp met de Grenfell-toren in Londen (juni 2017, waar de slachtoffers en hun families nog steeds op gerechtigheid wachten) of van de gehele dorpen en steden die geheel verwoest werden door de aardbevingen in Midden-Italië (2009, 2012 en 2016) omdat de huizen niet sterk genoeg waren om de schokken te weerstaan.
De kapitalisten zijn echter niet geïnteresseerd in investeringen in infrastructuur wanneer zij er geen winst op kunnen maken, zelfs als dit betekent dat er levens op het spel worden gezet. Het feit is dat Austrade per l'Italia, het bedrijf dat de Italiaanse snelwegen (een van de duurste in Europa) beheert sinds de privatisering in de jaren '90, de investeringen tussen 2009 en 2015 met 20% verminderd heeft, terwijl het winsten maakte van 6,3 miljard euro. Atlantia, de multinational die het bedrijf bezit en wiens grootste aandeelhouder de Benetton-familie is, maakte in 2017 alleen een winst van 1,1 miljard euro. Het is duidelijk dat er genoeg geld was voor degelijk onderhoud.
Het debat over nationalisatie
De massa's leren uit ervaring. Zoals we in ons vorige blad uitlegden, is de Italiaanse economische en politieke situatie zwak en zal deze regering (populistisch en autoritair) een nieuw keerpunt inluiden. De mensen zijn boos en het herhalen van dezelfde leugens zal niet meer werken. Zij begrijpen dat het privatiseringsbeleid gevaarlijk begint te worden, voor mens en milieu
Volgens een peiling van nieuwskanaal Sky TG24 is 81% van de Italianen voorstander van het beëindigen van de aanbesteding aan Autostrade (welke tot 2042 loopt) en het nationaliseren van de snelwegen. Di Maio, vice-premier en leider van de Vijfsterrenbeweging, sprak zijn steun uit voor nationalisering, net als Salvini (de leider van Lega), maar beiden veranderden een paar dagen later van gedachten, nadat een spreekkoor van grondbezitters, ceo's en eigenaars zich tegen iedere vorm van nationalisering uitspraken.
Nationalisering zou de enige mogelijke oplossing zijn, maar, zoals uitgelegd door de Italiaanse sectie van de IMT, kan dit geen 'burgerlijke nationalisatie' zijn, waarbij de staat de vorige eigenaar een hoge compensatie geeft, vervolgens op de kosten en problemen op zijn schouders neemt, om dan later de infrastructuur te privatiseren wanneer de problemen opgelost zijn en de onderneming opnieuw een goede marktpositie heeft. Wat wij willen is een nationalisatie zonder compensatie en onder democratische arbeiderscontrole.
Wat is de oplossing?
Wij denken dat het systeem geheel moet veranderen. We hebben nood aan veilige huizen, een goed en veilig transportsysteem (waaronder een snelwegen- en spoorwegennetwerk).
Het gehele systeem van verbindingen moet herontworpen worden: om de hoge druk op de straten te stoppen, de vervuiling en files te verminderen, zou het een goede oplossing zijn om zoveel mogelijk goederen te vervoeren via de spoorwegen, welke ook een flinke opknapbeurt nodig hebben. In plaats van het bouwen van nutteloze en verwoestende netwerken zoals de TAV (een hogesnelheidslijn), zouden de winsten van Autostrade en Trenitalia gebruikt kunnen worden om het netwerk te verbeteren.
Er is één groot probleem: zij zullen dit nooit toestaan, omdat dit het einde van hun winsten zou betekenen. Aldus is de enige manier om de openbare gezondheid en veiligheid te beschermen, het onteigenen van de kapitalistische klasse en het gebruik van hun rijkdom in de handen van de werknemers om de bouw en het onderhoud van veilige en duurzame openbare werken te financieren.
