De crisis in Venezuela bedreigt de verworvenheden van de Bolivariaanse revolutie. Nadat president Maduro verkiezingen voor een Grondwetgevende Vergadering op 30 juli aankondigde, riepen de VS en EU op tot het niet erkennen van deze Vergadering. Didier Reynders, beweert ‘zeer bezorgd te zijn’ over de toestand in Venezuela. Wij zijn daarentegen solidair met de Venezolaanse revolutie!
De Grondwetgevende Vergadering werd vooraf reeds niet erkend door de VS en de EU. De Venezolaanse oppositie boycotte de verkiezingen, om vervolgens te claimen dat de vergadering enkel uit Maduro's handlangers bestaat. 'Westerse democraten' willen nu dus harde maatregelen tegen een land omdat het democratische verkiezingen heeft georganiseerd.
Venez
uela op een kruispunt
De Venezolaanse revolutie was jarenlang een voorbeeld voor de onderdrukte massa's wereldwijd. Onder leiding van president Hugo Chávez werd de olierijkdom van het land gebruikt om te investeren in onderwijs en gezondheidszorg voor de arme massa's. Deze massa's hebben de Venezolaanse revolutie jarenlang beschermd tegen alle pogingen van de contrarevolutionaire oligarchie om terug de macht te nemen, onder andere via een mislukte staatsgreep in 2002.
De revolutie werd echter nooit voltooid. Chávez was een moedig revolutionair, maar geen marxist. Revolutionaire maatregelen werden afgewisseld door compromissen met de oligarchie, verkeerdelijk denkend ze op die manier te kunnen neutraliseren. De reactionaire oligarchie heeft nog steeds controle over de economie, wat de huidige economische sabotage mogelijk heeft gemaakt. Het oude bureaucratische staatsapparaat vormt eveneens een obstakel. Ondanks oproepen van Chávez om dit apparaat te vervangen door de heerschappij van democratische gemeenschapsraden, blijft dit apparaat met al haar corruptie en bureaucratie, nog steeds intact.
Indien een revolutie slechts half voltooid wordt, bestaat er steeds de dreiging dat ze op brutale wijze weer wordt teruggedraaid. Dat zien we nu gebeuren. Na de' dood van Chavez in 2013, zijn de rechtse oppositie en de oligarchie op ramkoers om de verworvenheden van de revolutie terug te draaien. De oppositie is wel nog steeds verdeeld. Een deel (Ramos Allup en Julio Borges) wil geleidelijk het staatsapparaat heroveren, een ander deel (hardliners zoals Freddy Guevara en Maria Corina Machado) wil via gewelddadige demonstraties de regering van Maduro tot aftreden dwingen en een staatsgreep van het leger uitlokken.
Door de dalende olieprijs verergerde de situatie nog en stortte de economie in elkaar. Het zogenaamde model van 'petrosocialisme' werd onhoudbaar. De oliegelden werden gebuikt om voedselproducten te importeren en de boycot door de oligarchen, die niet akkoord gingen met economische regulering, tegen te gaan. Nu de olie-inkomsten slinken, staat Venezuela op een kruispunt. Niet het socialisme heeft gefaald, maar wel de poging het kapitalisme te hervormen en het ten voordele van de massa’s te doen functioneren.
Maduro's politiek
Onze steun voor de revolutie betekent absoluut niet dat wij het beleid van president Maduro steunen. Maduro heeft de afgelopen periode concessies gedaan aan de 'gematigde' vleugel van de oppositie en het binnen- en buitenlandse bedrijfsleven. Deze toegevingen hebben niets opgelost. Integendeel, het is een pro-kapitalistische koers die de verworvenheden van de revolutie afbouwt, terwijl de oppositie niet eens aan de macht is.
Het tekort aan olie-inkomsten wordt 'opgelost' door het bijdrukken van geld, wat voor hyperinflatie heeft gezorgd. De grootste slachtoffers daarvan zijn de werkende massa's en de armen, die hun koopkracht zien verdampen. Maduro heeft bovendien prioriteit gegeven aan het betalen van buitenlandse schulden, boven het importeren van voedsel en medicijnen, wat de situatie heeft verergerd en tot demoralisatie onder de massa’s heeft geleid.
Revolutie of contrarevolutie
De oppositie heeft geweigerd aan de verkiezingen voor de grondwetgevende vergadering deel te nemen. Bovendien heeft ze de hele stembusgang zoveel mogelijk gesaboteerd. De toegang tot stemlokalen werd geblokkeerd, kiezers geïntimideerd, stemmachines vernield en een lid van de Nationale Garde kwam om het leven toen hij kiezers probeerde te beschermen. De dag van de verkiezingen kwamen 10 tot 15 mensen (waaronder een kandidaat) door oppositiegeweld om het leven,
Dit alles komt bovenop de maandenlange gewelddadige acties van de Venezolaanse oppositie, met wegblokkades, brandstichtingen in en rond openbare gebouwen en het aanvallen van mensen 'die eruit zien als chavistas'. Het trieste hoogtepunt was het levend verbranden van José Figuera, een jonge zwarte man die er door een racistische straatbende van verdacht werd een chavist te zijn. De oppositieactivisten zijn voornamelijk jongeren uit de hogere middenklasse met een flinke dosis klassenhaat jegens chavisten uit de arbeiderswijken.
De verkiezing van een grondwetgevende vergadering is een antwoord op de onhoudbare situatie, ontstaan uit de strijd tussen het sedert 2015 door de oppositie gedomineerde parlement en de regering Maduro. In 2016 resulteerde die tegenstelling in een mislukte afzettingsprocedure van Maduro.
De grondwetgevende vergadering kan enkel een oplossing zijn voor de problemen in Venezuela indien ze revolutionaire maatregelen neemt. Zonder onteigening van de oligarchie en het grootgrondbezit, onder controle van de arbeiders en boeren, zal er niets fundamenteel veranderen. Enkel op die manier kan een nieuwe impuls worden gegeven aan de revolutie. Als ze een duidelijke uitweg worden geboden, blijft de mobilisatiekracht van de Chavisten vele malen groter dan die van de oppositie. Als de grondwetgevende vergadering zich beperkt tot bureaucratische maneuvers, zal ze enkel een vrijgeleide zijn voor de oppositie om het land verder te destabiliseren. Daarna zullen ze de chaos die ze zelf gecreëerd hebben, aangrijpen om zogezegd “te bewijzen dat socialisme niet werkt”.
