Jorge Martin (JM) van Hands Off Venezuela, onze internationale campagne ter verdediging van de verworvenheden van de Venezolaanse Revolutie, werd geïnterviewd door Will Brehm (WB) van FreshEd. Wij vertaalden het en vatten de meest relevante vragen en antwoorden samen om een schets te geven van de recente situatie in Venezuela. Het volledige interview kan men lezen op eerder vernoemde website (Engelstalig).
WB: Eerder dit jaar was Venezuela niet weg te branden uit het internationale nieuws. De regering van Nicolás Maduro werd aangevallen door Juan Guaidó, die zichzelf in januari tot interim-president uitriep. Maar eind maart wordt Guaido's naam nauwelijks nog genoemd in de westerse pers. Kan je een beknopt overzicht geven van de afgelopen maanden in Venezuela, met Guaido's ogenschijnlijk snelle opkomst uit het niets, waarna hij even snel weer van het toneel verdween?
JM: Wat we de afgelopen twee maanden in Venezuela hebben gezien, is een poging tot staatsgreep door de regering van de VS, om de democratisch verkozen president van Venezuela, Nicolás Maduro, te verwijderen. Niets dat in de afgelopen twee maanden is gebeurd, was toeval. Het was allemaal georganiseerd en gepland in Washington. Juan Guaidó, die ergens in januari tot voorzitter van de Nationale Assemblee was verkozen, had in december al ontmoetingen met functionarissen van de Trump-regering en met mensen in de Lima-groep. Zij hebben hem verteld wat hij moest doen. Dus op 23 januari verklaarde Juan Guaidó, tijdens de straatrally, zichzelf de president van Venezuela. Al snel slaagde de Amerikaanse regering er in hem in die positie te doen erkennen door een hele reeks landen in Latijns-Amerika, Europa en door de Verenigde Staten zelf natuurlijk. Dit ging gepaard met een oproep aan het leger om tussenbeide te komen en zich aan te sluiten bij Guaidó. Duidelijk een poging tot militaire staatsgreep dus, maar de zaken verliepen niet zoals gepland. Hoewel de Verenigde Staten erin slaagden om ongeveer 50 landen Guaidó te doen erkennen, viel er in het Venezolaanse leger geen beweging te bespeuren. Er waren geen commandanten die overliepen. Zelfs de demonstraties van de oppositie, die erg groot waren op 23 januari, doofden uit. In tegenstelling tot wat de Amerikaanse regering en de Venezolaanse oppositie dachten, had de regering van Maduro nog steeds een groot reserve aan populaire steun, die werd versterkt door het feit dat het duidelijk om een imperialistische poging tot staatsgreep ging. Honderdduizenden kwamen de afgelopen twee maanden in Venezuela in verschillende steden en plaatsen op straat om zich tegen imperialistische interventie te verzetten. Eigenlijk was de hele operatie dus een flop. Tijdens het verloop van de gebeurtenissen pasten de media stelselmatig hun beschrijving van Guaidó aan. Reuters beschreef Guaidó aanvankelijk als interim-president, daarna noemden ze hem de "zelfbenoemde president". Nu noemen ze hem enkel nog een Venezolaans ingenieur. Hij heeft niet langer een officiële titel en sommige mensen in de Amerikaanse regering hielden vol dat de media - door Guaidó niet de interim-president te noemen - toegaven aan het verhaal van de 'Maduro-dictatuur'. Het gaat dus niet volgens plan, maar dat betekent niet dat het allemaal is afgelopen. Er zijn nog steeds de economische sancties die enige tijd nemen om hun impact te laten voelen en dat is zeer ernstig. Het is een zeer serieuze poging om de Venezolaanse regering te verwijderen. Het is het hoogtepunt van 20 jaar inmenging en pogingen om de Bolivariaanse revolutie te vernietigen.
WB: Is Guaidó nog steeds de president van de Nationale Assemblee? Wat doet hij nu, na de mislukte staatsgreep?
JM: Hij noemt zichzelf nog steeds de interim-president. Maar geen van zijn bevelen gericht aan het leger of de ambtenaren, wordt opgevolgd. Hij heeft dus geen echte macht. Hij is nu bezig met het organiseren van straatrally's in verschillende steden. Tot nu toe zijn die niet erg succesvol geweest. Ze gaan uit van de idee dat ze op een gegeven moment een mars op het Miraflores (het presidentiële paleis) zullen vormen, waarna ze de macht overnemen. Maar in feite is de oppositie erg zwak, verdeeld en zijn de rangen van de oppositie niet erg gemobiliseerd. Ze zien dat het niet werkt. Vanuit hun perspectief ligt de enige hoop een militaire interventie door buitenlandse machten, geleid door de Verenigde Staten. Maar ook dat werkt niet, omdat veel van de Latijns-Amerikaanse landen - zelfs rechtse regeringen, zoals Bolsonaro in Brazilië, en Piñera in Chili, en anderen - zeggen dat ze niet erg enthousiast zijn over een militaire interventie. Niet omdat ze democratisch zijn, of omdat ze de wil van het Venezolaanse volk respecteren, maar omdat ze begrijpen dat het een nogal gecompliceerde operatie zal zijn die lang kan aanslepen en gepaard gaat met verlies van mensenlevens en hoge economische kosten. Ondertussen blijven ze druk uitoefenen. Oorspronkelijk dachten ze dat een snelle operatie van een paar weken of een maand zou volstaan om Maduro te verwijderen en heel zijn regering te doen afbrokkelen. Dit is niet gebeurd en dus zijn nu in moeilijkheden.
WB: Juan Guaidó werd gekozen als leider omdat hij een meer bescheiden achtergrond heeft. Hij werd niet aanzien als deel van de blanke elite-klasse. Weten we wie hem heeft uitgekozen?
JM: We weten de feitelijke details niet, maar het is heel duidelijk dat sinds Chávez aan de macht kwam in 1998 en vooral sinds hij in 2001 activeringswetten uitvaardigde, er een gecoördineerde campagne is gevoerd door de Venezolaanse oligarchie (de eigenaars van de media, de eigenaars van banken, landeigenaars, kapitalisten, enz. die nauwe banden hebben met de imperialistische belangen van de VS) om een einde te maken aan deze Bolivariaanse revolutie. Juan Guaidó is slechts een van de vele middelen die ze de afgelopen 20 jaar hebben gebruikt om dat doel te bereiken. Sommige van hun leiders werden aan de kant geschoven anderen weken uit naar het buitenland en sommigen hebben jammerlijk gefaald; zoals Pedro Carmona, die in 2002 het gezicht van de staatsgreep was. Maar het is vrij duidelijk dat de Verenigde Staten en de Venezolaanse oligarchie erachter zitten. Waarom? Omdat de Bolivariaanse Revolutie - ondanks al haar fouten en tekortkomingen - een oprechte poging is om de belangen van het volk, van de meerderheid van de mensen, te laten primeren en de oliebronnen van het land te gebruiken voor sociale programma's. Bovendien vertegenwoordigt de Bolivariaanse revolutie een oprechte poging van werkende mensen om zelf de controle over hun leven in handen te nemen. Er is zeer veel ervaring opgebouwd met arbeiderscontrole, gemeenschapsorganisatie en landhervormingen. Zoiets vormt een bedreiging door een goed voorbeeld te stellen. Tien jaar geleden was het een voorbeeld dat op de voet gevolgd werd door vele andere Latijns-Amerikaanse landen. Al meer dan 100 jaar beschouwt de heersende klasse van de Verenigde Staten Latijns-Amerika als haar achtertuin. Via de Monroe-doctrine, zeiden ze “Amerika voor de Amerikanen”, wat in feite betekende dat het hele Amerikaanse continent gedomineerd zou moeten worden door de heersende klasse van de VS. Ze konden niet accepteren dat dit in hun achtertuin zou gebeuren en natuurlijk hebben ze meerdere keren geprobeerd een einde te maken aan de Bolivariaanse Revolutie en om dit goede voorbeeld te vernietigen, dat dreigde te verspreiden naar andere landen. In de laatste tien jaar zijn er minstens drie pogingen geweest om de democratisch verkozen regering met geweld omver te werpen.
