Op 5 augustus heeft de regering van Trump een verdere escalatie ingezet tegen de regering van Venezuela. Trump ondertekende een decreet dat alle tegoeden van de Venezolaanse regering in de Verenigde Staten bevroor en alle transacties met Venezuela verbood (behoudens specifieke toestemming van zijn administratie). Dit komt neer op een economische boycot tegen het land dat al zo zwaar getroffen is. Er is armoede, honger en tekorten aan zowat alle basisgoederen. Tot voor kort was er een inflatie van duizenden percenten. Drie tot vier miljoen mensen zijn het land ontvlucht.
Met dit economische embargo wil Trump de regering van Maduro doen kantelen ten voordele van de voorzitter van het parlement Guaidó. Guaidó, in feite niet meer dan een stropop van het Amerikaans imperialisme, wiens ganse politiek gedicteerd wordt door de CIA had zich op 24 januari zonder verkiezingen tot president uitgeroepen. Prompt kreeg hij de steun van de Verenigde Staten en vrij vlug ook van alle Europese landen. In Zuid Amerika krijgt hij de onvoorwaardelijke steun van de Colombiaanse president Duque en van de reactionaire demagoog Bolsonaro in Brazilië. Rusland, Cuba, China, Turkije en Iran blijven de regering van Maduro erkennen. Maandenlang probeerde Guaidó het leger naar zijn kant te doen overlopen, zonder succes. Op 30 april deed hij zelfs een poging tot staatsgreep, die binnen enkele uren faliekant mislukte. Toch bleven de zelfde landen hem steunen. Op 6 augustus werd in Peru een conferentie met 50 landen over Venezuela georganiseerd evenwel zonder de regering van Maduro uit te nodigen. Op deze conferentie verdedigde John Bolton, de veiligheidsadviseur van Trump het embargo met de woorden: “Het heeft vroeger gewerkt in Panama en in Nicaragua en het zal ook werken in Venezuela en Cuba!”
Maar ondanks die dreigingen is de uitkomst verre van duidelijk. De bevolking mag dan al soms zijn twijfels hebben bij de regering van Maduro, in deze situatie herkent ze duidelijk de hand van Uncle Sam die niets goeds voor hen in petto heeft. Terecht ziet ze dit als een poging om alle verworvenheden uit de tijd van Chavez af te schaffen. Ongetwijfeld zal deze boycot Venezuela, de gewone man en vrouw in de eerste plaats, ernstig treffen. Maar het verleden van Cuba heeft getoond dat een economische boycot alleen niet voldoende is om een land op de knieën te krijgen. De voorbeelden van Panama en Nicaragua zijn misleidend. In die landen werden regimes die de Verenigde Staten niet zinden enkel aan de kant gezet door een militaire invasie (Panama) of door bewapening vanuit de VS van militaire gangstergroepen (de Contra’s in Nicaragua). Militaire interventie vanuit de VS blijft een gevaar. Maar Trump is aan de macht gekomen met de belofte militaire interventies in het buitenland af te bouwen. Zeker in een verkiezingsperiode zal hij weinig geneigd zijn daartoe over te gaan.
Maar veel hangt ook af van wat de regering van Maduro zal doen en haar politiek van de laatste maanden laat ernstig te wensen over. De kapitalisten hebben nog grote delen van de economie in handen en de laatste maanden heeft de regering vele van hun economische eisen ingewilligd. Alle regelgeving (buitenlandse handel, prijscontroles,…) werd opgeheven. De regering heeft een brutaal restrictief muntbeleid ingevoerd, dat er gedeeltelijk in geslaagd is om de hyperinflatie te beteugelen, maar ook de koopkracht van de bevolking nog verder doet kelderen. Een ander deel van de economie is tijdens de revolutie genationaliseerd, maar is niet productief door bureaucratisch wanbeheer. De geliefkoosde oplossing van de regering daarvoor zijn gehele of gedeeltelijke privatiseringen. Degenen die integendeel opkomen voor arbeiderscontrole worden dikwijls vervolgd. Arbeiderscontrole heeft in het verleden nochtans zijn degelijkheid bewezen: bedrijven die op die manier werden gerund waren (en zijn nog altijd) productiever en stabieler. Maar dikwijls worden de nog bestaande communes door de regering geboycot, bijvoorbeeld door de toegang tot noodzakelijke grondstoffen af te snijden. In een dergelijke situatie is de positie van revolutionairen moeilijk. Natuurlijk blijft de strijd tegen de imperialistische interventie de eerste opdracht, maar het is onmogelijk de ogen te sluiten voor de rampzalig kering die de regeringspolitiek heeft genomen.
Tegen privatiseringen
Hieronder kunt u het besluit lezen van een artikel van Lucha de Classes, de Venezolaanse sectie van de IMT. Het volledige artikel legt met tal van voorbeelden uit hoe desastreus privatiseringen en de gehele politiek van de regering zijn. We hebben geen plaats om al deze voorbeelden te geven, maar publiceren wel de besluiten die de Venezolaanse revolutionairen hieruit trekken.
Het is waar dat de toestand in Venezuela verre van rooskleurig is. De bureaucratie heeft veel macht over het leven van de massa’s verworven, en heeft ze aan zich verbonden door duizend en één vormen van cliëntelisme. Ondertussen heeft ze de voorhoede van de arbeidersklasse verzwakt, hetzij door de een dramatische vermindering van de koopkracht, of door het wegsluizen van noodzakelijke werkingsmiddelen en het boycotten van bedrijven die onder zelfbeheer werken. Maar ondanks al deze tegenslagen is de volksbeweging zeker niet definitief verslagen. In tegendeel, ze is vastberaden om de strijd verder te zetten.
Op dit ogenblik is de meest dringende taak het bouwen van een revolutionair alternatief, dat ontmaskert hoe de regeringspolitiek in de richting van de contrarevolutie is afgegleden en om te strijden tégen de huidige golf van privatiseringen en vóor arbeiderscontrole in alle genationaliseerde bedrijven. Dit alternatief moet ook in staat zijn deze strijd te verbinden met eisen van en voor degenen die worden onderdrukt en uitgebuit: fatsoenlijke lonen, kwalitatieve dienstverlening en veiligheid door middel van een socialistisch programma.
In de huidige omstandigheden, waarin de imperialistische agressie hoogtij viert, bemerken we een tendens naar het sluiten van de rangen, ook bij degenen die kritisch staan tegenover de regering of tegen sommige van hun maatregelen. Onze positie is duidelijk: wij verwerpen de couppoging van Trump-Guaidó en vechten ertegen, maar zonder onze kritiek op de regering in te slikken. Dat is noodzakelijk, want de politiek van de regering die toegevingen doet aan de bourgeoisie en de verworvenheden van de revolutie ontmantelt, helpt geenszins om weerstand te bieden aan het imperialisme. In tegendeel: door de revolutie te ondermijnen en ze te ontdoen van haar inhoud, bereidt de regering het pad voor de imperialistische contrarevolutie.
Sommigen zeggen zelfs dat al degenen die de regering bekritiseren “een vijfde colonne zijn” van de tegenstanders. Op die manier willen ze het groeiend protest tegen defaitistische politiek zoals de privatiseringen en aanvallen op de landbouwcommunes de mond snoeren. Wij antwoorden: in een belegerd fort, wie is daar de vijfde colonne, zijn het de generaals die de gaten in de muur openen voor de vijand en hen de wachttorens overleveren of zijn het degenen die deze verraderlijke daden aan de kaak stellen?
Meer dan ooit is het vandaag nodig om een revolutionair alternatief uit te bouwen. Om te beginnen betekent dat begrijpen dat het imperialisme enkel kan bestreden worden met revolutionaire middelen: Guaidó in de gevangenis, ontbinding van de nationale vergadering van complotteurs, bewapenen van de arbeidersmilities en onteigening onder arbeiderscontrole van de bezittingen van zij die de mislukte staatsgreep pleegden. Ten tweede moeten we een gemeenschappelijk front vormen van alle revolutionairen ter verdediging van de verworvenheden van de revolutie, tegen privatisering van landgronden en communes en voor fatsoenlijke wedden. Maar uiteindelijk moeten we overgaan van een defensieve naar een offensieve strijd. We moeten de erfenis heroveren van Chavez, die in zijn laatste toespraken beklemtoonde dat het nodig was naar een socialistische economie te evolueren en de burgerlijke staat te vernietigen. De IMT en Lucha de Clases zijn toegewijd aan deze strijd en zullen in een dergelijk eenheidsfront ons standpunt verdedigen dat we de zware problemen die we vandaag kennen enkel te boven kunnen komen door de onteigening van de burgerij en met een democratisch plan onder arbeiderscontrole voor de productie.
Verdedig onze verworvenheden, vecht voor socialisme!
Weg met de bureaucratie en het reformisme, laat ons een revolutionair alternatief bouwen!
Privatisering is verraad, herover en verdedig de erfenis van Chavez!
