Op 13 juli ll. moest Argentinië voor 1,1 miljard dollar aan kortlopende buitenlandse schulden terugbetalen. De overheid zag zich verplicht om daarvoor op de binnenlandse kapitaalmarkt een gelijkaardig bedrag vers geld te lenen aan een astronomische rente van 14,01%. Dit geld plus de rente moest binnen de drie maanden worden terugbetaald.
Dit was het begin van een schuldencrisis. Om aan haar kapitaalverplichtingen te kunnen voldoen moest de Argentijnse regering aankloppen bij het Internationaal Monetair Fonds (IMF). Dat geeft echter niets voor niks. Voorwaarde was een besparingsplan, en het feit dat dit al de zevende sanering was in 20 maanden veranderde daar niets aan. De rechtse regering- De La Rua zocht deze besparingen natuurlijk niet bij de rijken: daar betaalde ze wél 14,01% rente aan. De ambtenaren daarentegen moesten 13 % inleveren alsook de “rijkste” gepensioneerden. Het land werd lamgelegd door een algemene staking op 19 juli en door wegblokkades begin augustus. De peronistische oppositie (de peronisten zijn een populistische partij die vooral sterk staat bij de vakbonden) ging eveneens dwarsliggen, maar slechts tijdelijk. Want ook zij marcheren mee in de kapitalistische logica en hebben dus geen alternatief. Ook de zesde algemene staking in twintig maanden tijd kon daardoor niet verhinderen dat het plan in kamer en senaat werd goedgekeurd en dat de gewone Argentijnse bevolking dus alweer moet opdraaien voor een schuldencrisis. De rijke Argentijnen werden er ondertussen beter van. Argentinië zit reeds drie jaar in een recessie en bespaart reeds sedert 1983! Een beter voorbeeld van de nefaste en uitzichtloze politiek van het IMF is moeilijk te vinden.
