Amerikaanse troepen staan in voor de veiligheid van Irak, maar zijn ze hiervoor wel getraind? Het antwoord op deze vraag is neen. Ze zijn getraind om te moorden.
Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat de Amerikaanse soldaat niet kan omgaan met deze situatie, waardoor de psychologische druk toeneemt voor de soldaten. Uit hetzelfde onderzoek blijkt zelfs dat 49 procent van de ondervraagde soldaten de stemming als slecht tot zeer slecht beschrijft. Slechts 16 procent oordeelt dat het moreel hoog is, 40 procent vindt dat hun training onvoldoende was en één op drie vindt dat de reden waarom ze daar zijn onduidelijk is. Al deze feiten zorgen voor demoralisatie, waardoor zelfs soldaten zelfmoord plegen. Het antwoord van de leiding van het leger is duidelijk: zij vinden dat er geen probleem is met het moreel en dat iedereen wel eens een slechte dag heeft.
Als er Amerikaanse slachtoffers vallen, wordt dit meteen onderzocht, maar bij Irakese burgerslachtoffers proberen ze dit te verbergen. Bij burgerslachtoffers wordt er ook nooit een onderzoek gestart. Daarom weet niemand precies hoeveel burgerslachtoffers er al zijn gevallen. De Amerikaanse soldaten hebben niet veel nodig om te schieten op burgers, ze voelen zich bedreigd en weten niet hoe ze moeten reageren. Voor ons is naar de markt gaan een normale zaak, zonder dat we ons zorgen moeten maken over leven of dood. In Irak houdt even naar de markt gaan grote gevaren in. De Amerikaanse soldaat kan de veiligheid niet garanderen en dit zorgt voor frustraties bij de Irakese bevolking. Amerikanen vallen ook huizen binnen, wat elke avond gebeurt. De straat wordt dan afgesloten en in elk huis wordt er gezocht naar terroristische activiteiten. Bij deze praktijk pakken ze veel onschuldige mensen op, meestal mannen, waardoor gezinnen geen inkomsten meer hebben. Daardoor verhoogt de sociale druk op de mensen, dezelfde druk die de Amerikaanse soldaat en zijn familie als arbeiders ondervinden in de Verenigde Staten. De meeste GI’s komen immers uit de ‘lagere’ sociale klasse, de meest uitgebuite en arme lagen van de Amerikaanse samenleving. Als een land Irak kan bezetten in drie weken maar niet voor veiligheid basisproducten enzovoort kan zorgen, dan moeten de soldaten zich gaan afvragen of ze niet zijn vergeten, net zoals ze vergeten worden in de getto’s van hun eigen land.
