Op vrijdag 9 november werd de nieuwe VN-resolutie unaniem goedgekeurd door de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties. De resolutie is een erg cynisch document dat uiterst strenge eisen oplegt aan Irak, dat nooit in staat zal zijn hier gevolg aan te geven. Erg moeilijk zal het dan ook niet zijn een voorwendsel te vinden om een oorlog te beginnen die in feite al lang gepland is.
Diplomatieke spelletjes
George Bush maakte in zijn tuin in het Witte Huis duidelijk dat de Verenigde Staten de nieuwe resolutie (resolutie 1441) als een legitimatie zien voor hun oorlogsplannen. Hij liet er geen twijfel over bestaan dat zijn regering elke inbreuk zal aangrijpen als excuus om te beginnen bombarderen. Hij zei letterlijk: “De wereld moet niet afglijden naar onproductieve discussies over welke specifieke inbreuken nu ernstig zijn of niet. Elke inbreuk is ernstig.” Een vrije vertaling, ontdaan van diplomatiek geklets, zou kunnen luiden: “Luister eens hier jongens, we weten allemaal waar het om draait. Ik wil Saddam Hoesein weg en wil controle over Irak, of we nu jullie toestemming krijgen of niet. Ik heb alleen maar een klein excuus nodig, probeer me dan ook niet tegen te werken. Jullie zijn geconsulteerd geweest, dat is nu achter de rug, laat mij nu maar mijn gang gaan.” Bush benadrukte verder dat de Verenigde Staten de vrijheid behouden “hun land te verdedigen”. In Londen zei Tony Blair iets gelijkaardigs: “Daag de Verenigde Naties uit, en we zullen jullie met geweld ontwapenen.”
Aanvankelijk stelden de andere leden van de Veiligheidsraad, Rusland, Frankrijk en China, dat ze resoluut gekant waren tegen een oorlog tegen Irak. Nu hebben ze echter alle toegegeven aan Washington en de resolutie goedgekeurd, hoewel ze vetorecht hadden en de resolutie dus makkelijk konden tegenhouden. Ongetwijfeld hebben de VS hen achter de schermen wat toegevingen beloofd (Rusland en Frankrijk hebben net als de VS oliebelangen in het Midden-Oosten), met als gevolg een unanieme resolutie die voorgelegd wordt aan Irak.
De eigenlijke resolutie
Wat is nu juist die resolutie? Het eerste wat opvalt is de verklaring dat Irak vorige resoluties met de voeten getreden heeft. Los van het feit dat dit perfect juist kan zijn, is zo’n stelling veeleer retorisch van aard en weinig inhoudelijk. Men wacht niet eens af tot de wapeninspecteurs zelf in het land eventuele vernietigingswapens op het spoor komen. Alles staat al vast: Irak heeft vorige resoluties genegeerd, en de ondertoon is dat ze dat nu dus ook wel zal doen (wat een ‘self-fulfilling prophecy’ is aangezien Irak nooit zal kunnen voldoen aan de strenge eisen). De stelling dat Irak vorige resoluties naast zich neergelegd heeft is met andere woorden een verdoken aankondiging dat een militaire actie er sowieso komt, wat Baghdad ook doet. Dat Israël al tientallen jaren tal van VN-resoluties naast zich neerlegt door een misdadige bezettingspolitiek te voeren en de huizen en boomgaarden van de Palestijnen letterlijk plat te walsen, is blijkbaar naast de kwestie.
Verder zegt de resolutie dat Irak een deadline krijgt van dertig dagen om een volledige inventaris op te maken van haar vermeende wapenprogramma’s, maar ook van hun niet-militaire chemische, biologische en nucleaire onderzoeken. Irak heeft een enorme petrochemische industrie en kan die bekendmaking dan ook nooit op papier krijgen tegen 8 december. Dat wordt ook gezegd door mensen van de VN zelf. Denis Halliday, die een VN-topfunctie bekleedde maar ontslag nam omwille van het economische embargo (dat hij omschreef als “een genocide”), stelde dat de goedgekeurde resolutie voorwaarden inhield “die alleen maar op maat gemaakt zijn voor een oorlog van Bush” (Bron: Institute for Public Accuracy)
Andere bepalingen in de resolutie zijn zo provocerend dat ze ofwel geweigerd zullen worden door Irak (in dat geval kan een oorlog er relatief snel komen), ofwel aanvaard (wat kan leiden tot een militaire bezetting van het land). Het document eist “onmiddellijke, onbelemmerde, onvoorwaardelijke en onbegrensde toegang tot alle ( ) gebieden, faciliteiten, gebouwen, uitrusting, documenten en transportmiddelen”. Het laat de Amerikanen ook toe ‘no-fly zones’ en ‘no-drive zones’ af te kondigen, gebieden af te bakenen en te verbieden dat daar iemand binnenkomt.
Moordenaars op zoek naar een alibi
Tevens wordt de toelating geëist van zogenaamde “veiligheidsagenten”. Dit houdt in dat Irak een onbeperkt aantal gewapende troepen dient te aanvaarden die de wapeninspecteurs moeten beschermen. Die troepen krijgen toegang tot elk gebied dat ze maar willen, en die gebieden kunnen ze volledig afsluiten naargelang het hen past. Dit is dan ook niets anders dan vragen of ze een buitenlandse militaire bezetting willen aanvaarden.
Indien men weet dat vele van de mensen die in het verleden in dergelijke operaties betrokken waren, agenten van de CIA waren die niets afwisten van wapeninspecties, dan hoef je geen genie te zijn om te weten hoe laat het is. Als de resolutie aanvaard wordt en daar gevolg wordt aan gegeven, zullen de omstandigheden voor de Amerikanen ideaal zijn om overal te spioneren, en vooral, te provoceren. Nogal wat van die elite-eenheden zullen bewust provocaties uitlokken, wat dan het ideale excuus is om te zeggen dat schurkenstaat Irak de resolutie niet naleeft en dat er dus aangevallen mag worden. Bush heeft al publiekelijk gezegd dat hij Saddam dood wil. Resolutie 1441 vraagt dus onbeperkte en onvoorwaardelijke toegang tot de paleizen en kantoren van Saddam voor getrainde moordenaars die gestuurd zijn door een regering die Saddam liever dood dan levend ziet. De hoofdrol in dit stukje theater wordt zodoende ingenomen door een crimineel die op het punt staat een moord te plegen, maar beseft dat hij maar beter op voorhand een alibi kan bedenken.
Het masker van de Verenigde Naties valt
Al het gepraat over details en modaliteiten is in feite enkel een rookgordijn dat de ware bedoelingen van een oorlog moet verdoezelen. Hete lucht verkoopt nog steeds verbazingwekkend goed, zeker als je over een pers beschikt die zo goed als elk dissident geluid de kop indrukt. Handig daarbij is een instrument als de Verenigde Naties, die gebruikt kunnen worden als vijgenblad om de schaamstreek van de imperialisten te bedekken. Het staat nu eenmaal mooier als je kan zeggen dat je een oorlog voert met de goedkeuring van de Verenigde Naties, kwestie van de wettelijke omkadering niet te verwaarlozen.
De oorlogsvoorbereidingen zijn trouwens al begonnen. Nog voor de resolutie goedgekeurd was, had Bush al een plan goedgekeurd om Irak te ontwapenen. De New York Times van zondag 10 november meldde dat Bush en zijn raadgevers een plan opgesteld hadden om een aanval over land te beginnen. Daarbij zouden 200.000 troepen gebruikt worden, waarvan 20.000 Britse. Nu zouden er al zo’n 50.000 troepen in de regio rond Irak gestationeerd zijn.
Het moet gezegd, de laatste maanden zijn we verwend geraakt op gebied van diplomatieke poppenkast. Als er echter één ding duidelijk geworden is, dan is het wel de volledig reactionaire aard van de Verenigde Naties. Heel wat ‘linkse’ mensen en pacifisten hebben een naïef vertrouwen in deze institutie, die zogezegd “de vrede vrijwaart”. Zij hebben gekregen wat ze gevraagd hebben: de VN heeft een resolutie goedgekeurd die de weg vrijmaakt voor een militaire agressie tegen een land dat gebukt gaat onder een smerig embargo dat de hele nationale infrastructuur vernield heeft en intussen meer dan een miljoen doden op zijn geweten heeft.
De gevolgen van een oorlog op Irak blijven dezelfde, of die oorlog nu goedgekeurd wordt door de VN of niet. Laat er dus geen twijfel over bestaan: het is niet zozeer de vraag óf er een oorlog komt, maar wel wannéér die er komt. Dat bovengenoemde utopisten nu nog eens durven beweren dat het verstandig is een beroep te doen op de Verenigde Naties. We zijn eens benieuwd of de tienduizenden onschuldige Irakezen die straks gebombardeerd worden, dat kunnen beamen.
