De VN-resolutie die in november goedgekeurd werd door de VN-Veiligheidsraad is een erg cynisch document dat uiterst strenge eisen oplegt aan Irak. Erg moeilijk zal het niet zijn een voorwendsel te vinden om een oorlog te beginnen die in feite al lang gepland is. Dat Irak op tijd een 12.000 pagina’s tellende inventaris afgeleverd heeft van haar chemische en biologische installaties, zal daar weinig aan veranderen, zeker nu blijkt dat de VS de turf simpelweg afgenomen hebben van Hans Blix, de chef van het VN-wapeninspectieteam.
Moordenaars op zoek naar een alibi
In de intussen aanvaarde resolutie 1441 werd de toelating geëist van zogenaamde “veiligheidsagenten”. Dit houdt in dat Irak een onbeperkt aantal gewapende troepen dient te aanvaarden die de wapeninspecteurs moeten beschermen. Die troepen krijgen toegang tot elk gebied dat ze maar willen, en die gebieden kunnen ze volledig afsluiten naargelang het hen past. Dit is dan ook niets anders dan vragen of ze een buitenlandse militaire bezetting willen aanvaarden.
Indien men weet dat vele van de mensen die in het verleden in dergelijke operaties betrokken waren, agenten van de CIA waren die niets afwisten van wapeninspecties, dan hoef je geen genie te zijn om te weten hoe laat het is. Nogal wat van die elite-eenheden kunnen bewust provocaties uitlokken, wat dan het ideale excuus is om te zeggen dat schurkenstaat Irak de resolutie niet naleeft en dat er dus aangevallen mag worden. Bush heeft al publiekelijk gezegd dat hij Saddam dood wil. De Amerikaanse regering vraagt dus onbeperkte en onvoorwaardelijke toegang tot de paleizen en kantoren van Saddam voor getrainde moordenaars die gestuurd zijn door een regering die Saddam liever dood dan levend ziet. De hoofdrol in dit stukje theater wordt zodoende ingenomen door een crimineel die op het punt staat een moord te plegen, maar beseft dat hij maar beter op voorhand een alibi kan bedenken.
Diplomatiek getouwtrek
In november maakte George Bush in zijn tuin in het Witte Huis duidelijk dat de Verenigde Staten resolutie 1441 als een legitimatie zien voor hun oorlogsplannen. Hij liet er geen twijfel over bestaan dat zijn regering elke inbreuk zal aangrijpen als excuus om te beginnen bombarderen. Hij zei letterlijk: “De wereld moet niet afglijden naar onproductieve discussies over welke specifieke inbreuken nu ernstig zijn of niet. Elke inbreuk is ernstig.” Een vrije vertaling, ontdaan van diplomatiek geklets, zou kunnen luiden: “Luister eens hier jongens, we weten allemaal waar het om draait. Ik wil Saddam Hoessein weg en wil controle over Irak, of we nu jullie toestemming krijgen of niet. Ik heb alleen maar een klein excuus nodig, probeer me dan ook niet tegen te werken. Jullie zijn geconsulteerd geweest, dat is nu achter de rug, laat mij nu maar mijn gang gaan.”
Irak kreeg een deadline van dertig dagen om een volledige inventaris op te maken van haar vermeende wapenprogramma’s, maar ook van hun niet-militaire chemische, biologische en nucleaire onderzoeken. Intussen heeft Bagdad een 12.000 pagina’s tellend document afgeleverd. VN-woordvoerders stelden dat een analyse hiervan weken kan duren (de inspecties zelfs jaren), maar het is duidelijk dat Bush niet van plan is bij de pakken te blijven zitten. Intussen blijkt dat de regering-Bush de verklaring simpelweg uit handen genomen heeft van de Verenigde Naties, met alle mogelijke manipulatie van dien. De imperialistische arrogantie kent geen grenzen meer.
De Bush-regering heeft intussen druk uitgeoefend op VN-wapeninspecteurs om Irakese wetenschappers te kidnappen, hen uit het land te loodsen en hen over te dragen aan de Amerikaanse inlichtingendiensten om hen te doen ‘bekennen’ dat Irak inbreuk pleegt op allerhande resoluties. Het is geen toeval dat dit voorstel, dat overigens ingaat tegen alle internationale rechtsregels, er komt nadat meer en meer blijkt dat de inspecteurs geen bewijzen vinden van massavernietigingswapens. Hoe meer de inspecties een excuus voor een oorlog ondergraven, hoe meer de regering hun belang wegwuift en andere excuses zoekt. In die context moet het goed getimede mensenrechtenrapport van de Britse regering, dat moet bewijzen dat Saddam echt wel een dictator is, ook gezien worden. Te verwachten valt dan ook dat binnenkort gestemd zal moeten worden over een nieuwe resolutie, ditmaal een oorlogsresolutie. Kortom, de diplomatische dans nadert haar eindspel.
Het masker van de Verenigde Naties valt
Het moet gezegd, de laatste maanden zijn we verwend geraakt op gebied van diplomatieke poppenkast. Als er echter één ding duidelijk geworden is, dan is het wel de volledig reactionaire aard van de Verenigde Naties. Heel wat ‘linkse’ mensen en pacifisten hebben een naïef vertrouwen in deze institutie, die zogezegd “de vrede vrijwaart”. Zij hebben gekregen wat ze gevraagd hebben: de VN heeft een resolutie goedgekeurd die de weg vrijmaakt voor een militaire agressie tegen een land dat gebukt gaat onder een smerig embargo dat de hele nationale infrastructuur vernield heeft en intussen meer dan een miljoen doden op zijn geweten heeft. De inbeslagneming van de Irakese wapeninventaris onderstreept dit alleen maar. Secretaris-generaal Koffi Annan van de VN kon op de BBC enkel verklaren dat dit een “ongelukkige actie” van de Amerikanen was. Hij beseft niet (of wil niet beseffen) dat zijn organisatie een forum is waar de verschillende imperialistische grootmachten hun zaken kunnen regelen, net zomin als hij wil toegeven dat de VN nu schaamteloos gebruikt worden voor de oliebelangen van de VS.
De militaire klok is al aan het tikken. Nog voor resolutie 1441 goedgekeurd was, had Bush al een plan goedgekeurd om Irak te ontwapenen. De New York Times van 10 november meldde dat Bush en zijn raadgevers een plan opgesteld hadden om een aanval over land te beginnen. Daarbij zouden 200.000 troepen gebruikt worden, waarvan 20.000 Britse. Nu zouden er al meer dan 60.000 troepen in de regio rond Irak gestationeerd zijn, met logistieke mogelijkheden voor nog veel meer eenheden.
De gevolgen van een oorlog op Irak blijven dezelfde, of die oorlog nu goedgekeurd wordt door de VN of niet. Laat er dus geen twijfel over bestaan: het is niet zozeer de vraag óf er een oorlog komt, maar wel wannéér die er komt. Dat bovengenoemde utopisten nu nog eens durven beweren dat het verstandig is een beroep te doen op de Verenigde Naties. We zijn eens benieuwd of de tienduizenden onschuldige Irakezen die straks wellicht gebombardeerd worden, dat kunnen beamen.
