Naar aanleiding van 11.11.11 en haar focus op water als nieuw uitbuitingselement voor de kapitalisten stellen we vast dat de NGO-analyse zeer volledig en diepgaand is. Wel zijn de oplossingen die naar voren geschoven worden om deze of soortelijke ingrepen van de markteconomie te beletten zeer vaag verwoord. Zij houden geen rekening met de reële sociale en politieke situatie in de steeds sneller veranderende wereld.
Even geduld of 150 jaar strijd
Vele NGO's, maar bijvoorbeeld ook Dirk Vandermaelen, SP.a-specialist ter zake, stellen dat de armen in de derde wereld geduld moeten hebben en ons voorbeeld moeten volgen. Ook wij hebben er 100, of was het nu 150 jaar, over gedaan om sociale rechten en redelijke lonen af te dwingen dank zij onze vakbond, strijd enzovoort. Voor elke verwezenlijking werd inderdaad keihard gevochten, niets heeft het kapitaal ons cadeau gedaan. Maar naast deze strijd en de wetenschappelijke en technologische ontwikkeling die deze zeer gedeeltelijke herverdeling mogelijk heeft gemaakt, was vooral de druk van de revolutie op het kapitaal van doorslaggevend belang. Na de Eerste Wereldoorlog, met revoluties in Rusland, Duitsland en andere, zijn de kapitalisten zeer bang geworden voor een algemene revolte waarbij ze alles konden verliezen. Met de rug tegen de muur werden toegevingen gedaan aan de werkenden in de industrielanden, maar ter compensatie werd de uitbuiting van de kolonies opgevoerd. Na de Tweede Oorlog is deze trend, opnieuw om de revolutie af te wenden, nog sterker doorgezet. Het kapitalistische systeem kan immers slechts overleven door de uitbuiting, onderdrukking en ongelijkheid van een groot deel van de wereld in stand te houden. Met andere woorden, Zuid-Amerika bijvoorbeeld zal zelfs na honderd jaar strijd pas op ons niveau - binnen het marktsysteem - geraken, indien de kapitalisten hun uitbuiting kunnen verleggen naar nieuwe bevolkingsgroepen op Mars of Jupiter. Wat tot nader order niet kan, waarbij deze stelling name dus waardeloos wordt.
Democratiseer de wereldorganisaties?
Een andere waanoplossing die door NGO's en ook door de andersglobaliseringsbeweging naar voren wordt geschoven, is het pogen tot democratiseren van bijvoorbeeld de WHO, Wereldbank, IMF, VN enzovoort. Spijtig genoeg zijn deze organisaties opgezet door de burgerij uit de rijke imperialistische landen, als instrumenten die in eerste plaats hun eigen belangen moeten dienen. Het is dan ook niet eerlijk dergelijke onzin als oplossing naar voren te schuiven voor de eigen achterban of voor de arme landen in kwestie. Hun instrumenten echt democratiseren zou immers betekenen dat hun systeem van uitbuiting en onderdrukking sterk beknot wordt, maar dan kan het kapitalisme niet langer behoorlijk functioneren. Met andere woorden, dergelijke ingrepen zal men nooit toelaten.
Revolutie of miniprojecten?
Terwijl in Latijns-Amerika de ene prerevolutie of revolutie de andere opvolgt (Argentinië, Peru, Bolivia, Venezuela enzovoort) stellen de NGO's voor om er nog een kleine corporatieve of een extra waterput te installeren. Terwijl het hele volk probeert om de huidige regimes omver te werpen, schuift men het opzetten van vakbonden naar westers model of het democratiseren van hun regeringen als oplossing naar voren. Daarbij vergeten ze dat deze regeringen enkel in dienst staan en slechts overeind blijven dank zij de steun van de rijken, de grootgrondbezitters en van het Amerikaanse imperialisme in het bijzonder. Ze vergeten dat de vakbonden van ons westers model reeds geruime tijd de strijd voor een andere wereld hebben opgegeven en enkel nog kiezen voor het sociaal overleg of het sociaal begeleiden van ernstige conflicten met de bazen of de regering. Ze vergeten dat burgerlijke democratieën en de staat niet neutraal zijn, maar in de eerste plaats het kapitaal moeten dienen, ook al worden er democratische verkiezingen gehouden.
Nieuwe rol voor NGO's: steun de volksopstanden
Indien de NGO's zich werkelijk willen inzetten om een nieuwe wereld uit te bouwen, dan moeten ze dringend hun aanpak stroomlijnen met de werkelijke behoeften van de mensen in de derde wereld. Daarbij kunnen ze steunen op het feit dat door de huidige technologische en wetenschappelijke ontwikkeling, de materiële basis bestaat om zonder problemen een onmiddellijke herverdeling van alle rijkdom door te voeren. In een ver verleden waren de NGO's onafhankelijke bewegingen die de bevrijdingstheorie als oplossing voor de problemen van armen en onderdrukten hoog in hun vaandel droegen. De NGO's moeten opnieuw de volksopstanden steunen en hun kaders en geld ter beschikking stellen van de strijd van de armen tegen hun structurele onderdrukking. En aangezien de onderdrukkers uit het rijke noorden dezelfde zijn die het arme zuiden leegroven, kunnen ze ook in hun land van oorsprong de strijd tegen dit meedogenloos klassensysteem helpen voeren. Dat op dit ogenblik de onrechtstreekse staatssubsidies en de gulle giften van sommige bedrijven drastisch zullen verminderen, moet men er dan maar bijnemen.