Hebt u het gejuich en het applaus gehoord op 21 juli? Nee, dat was niet het applaus voor de militaire parade in Brussel. Deze luidruchtige felicitaties kwamen uit de kantoren van het Belgische bedrijfsleven, dat het zomerakkoord van de regering Arizona toejuichte. Volgens premier Bart De Wever is het “de belangrijkste sociaal-economische hervorming van deze eeuw, en dat zeg ik in alle bescheidenheid”.
De patroonsfederatie VBO sluit zich daarbij aan: “De hervormingstrein is definitief vertrokken”. Ze feliciteren De Wever en voegen eraan toe dat het een “goed akkoord voor de economie” is. Ook de Vlaamse werkgevers, zien “goede hervormingen”, maar voegen eraan toe “dat het werk nog niet gedaan is”. De federatie van handel en diensten Comeos laat zich in een enthousiast persbericht gaan. Zij “is zeer verheugd” dat de regering is ingegaan op verschillende “essentiële” eisen van de sector, waaronder met name de afschaffing van het verbod op nachtwerk.
Gezien de reacties van de bazen twijfelen wij er niet aan: de regering eist bloed, zweet en tranen van de werknemers. De maatregelen van de regering zijn inderdaad een nieuwe aanval op de sociale zekerheid, de sociale rechten en de democratische rechten. Het is een nieuwe stap in haar strategie van permanente schoktherapie sinds ze begin dit jaar aan de macht kwam. De vakbondsleidingen reageren hierop met felle kritiek. Het ABVV hekelt “de breuk met het sociaal contract” en “de grootste sociale achteruitgang van de afgelopen 80 jaar in België”. Het ACV beschuldigt de regering van “het commercialiseren van arbeid”. De socialistische vakbond maakt de balans op van deze ongekende sociale achteruitgang.
• Achteruitgang van de pensioenen, zowel wat betreft de toegankelijkheid als het pensioenbedrag.
• Achteruitgang van de arbeidsvoorwaarden: meer flexibiliteit met de mogelijkheid om elke werknemer 8 overuren per week te laten presteren, maar ook nachtwerk niet langer als uitzonderlijk te beschouwen.
• Achteruitgang op het vlak van koopkracht, waarbij ploegenarbeid en nachtarbeid veel minder goed betaald worden.
• Achteruitgang wat betreft de bescherming van werknemers, met de mogelijkheid om contracten af te sluiten voor ... 1 uur per week! Daarbij komt nog een beperking van de opzegtermijnen bij ontslag en een vermindering van de verplichte garanties ter bescherming van werknemers in het arbeidsreglement.
Daar komt nog een wetsontwerp bij dat ‘radicale en extremistische organisaties’ wil verbieden, zoals het solidariteitsnetwerk met Palestijnse politieke gevangenen, Samidoun, Code Rouge of Stop Arming Israël. Dit wetsontwerp is een van de meest ingrijpende aanvallen op de democratische vrijheden sinds het einde van WO2. Vroeg of laat zal het zich tegen de vakbonden en andere linkse organisaties keren.
Na deze opsomming van sociale en democratische gruwel kondigt de Wetstraat de aankoop aan van 11 extra F35-gevechtsvliegtuigen en bereidt zij zich samen met de andere NAVO-landen voor op een oorlog tegen Rusland. De regering wil van de jongeren, ‘kanonnenvlees’ maken.
Vakbondsmobilisatie: de noodzaak van een kritische balans
Tegen deze aanvallen is een krachtig antwoord nodig. Voor de vakantie hadden de vakbonden al een nieuwe nationale demonstratie aangekondigd op 14 oktober. Wij vinden dat niet voldoende. De eerste zes maanden van het jaar waren sociaal zeer onrustig, met meer dan tien stakingen en demonstraties: een demonstratie van 100.000 syndicalisten en enkele andere van tienduizenden. We zagen de grootste 24-uur algemene staking in tien jaar. Meerdere keren werden de havens van Antwerpen en Zeebrugge geblokkeerd en het openbaar vervoer ernstig verstoord. Talrijke stakingen ontwrichtten het treinverkeer en leraren legden het werk meerdere keren neer. Daarnaast was er een enorme mobilisatie voor Palestina om de regering te dwingen sancties tegen Israël te nemen. De demonstratie van de ‘rode lijn’ slaagde erin 100.000 mensen op de been te brengen!
Alles blokkeren
De sociale sfeer was meer dan gespannen, maar dat liet de regering koud. Zij heeft haar koers niet gewijzigd en voert haar maatregelen op ruwe wijze door. Dat verbaast ons niet. De vakbondsstrategie, als die al bestaat, staat machteloos tegenover de onverzettelijkheid van Arizona. Het heeft geen zin om te jammeren over het einde van het sociaal contract en te vragen om respect voor sociaal overleg en ‘evenwichtige maatregelen’. Het is tijd voor sociale confrontatie en laten we het durven zeggen: het is hoogdringend deze klassenstrijd, die Arizona tegen de arbeidersklasse voert, krachtdadig te beantwoorden. De regering moet worden verslagen. Als we niet willen dat de demonstratie van 14 oktober de zoveelste wandeling door het centrum van Brussel wordt, moeten we nu beginnen met het voorbereiden van krachtige stakingen van meerdere dagen, die kunnen worden verlengd door algemene vergaderingen van werknemers in bedrijven en sectoren. Het doel moet zijn om ‘alles te blokkeren’. Het gaat er niet om op 14 oktober ‘meer mensen’ op de straat te krijgen dan tijdens de demonstraties in het voorjaar, maar om er een springplank van te maken voor een algemene staking van onbeperkte duur, tot de val van de regering.